Beeld: Getty Images
Nadine (35) raakte na de geboorte van Faith (5) in een postpartum psychose. Ze zou nog wel twee kinderen willen, maar de kans dat ze nogmaals in een psychose belandt is te groot.
“Ik had een romantisch plaatje in mijn hoofd van hoe het zou zijn. Maar het liep totaal anders: 42 weken zwanger, strippen, allerlei ingrepen, baby in de verkeerde positie, met spoed naar de OK voor een keizersnede. Zo had ik het niet bedacht. De periode erna voelde alsof ik zweefde tussen leven en dood. Ik had leven gegeven, maar ik was daarbij zelf bijna gestorven.
Toen ik twee dagen na de bevalling weer thuis was, ging het snel bergafwaarts. Na nog geen week voelde ik: ik heb een paar dagen niet geslapen, eten lukt niet, ik ga instorten. Ik kon alleen nog maar praten in steno en bevelen uitdelen, terwijl ik van mezelf heel empathisch ben. Ik had het gevoel dat ik aan het acteren was, dat ik werd ‘geleid’. Ik heb een vriendin gebeld: ‘Het gaat niet goed, ik heb hulp nodig.’ Ik wilde medicatie om te kunnen slapen, omdat ik het inmiddels doodeng vond dat dat niet meer lukte. De huisartsenpost verwees me door naar de psychiatrie.
Bij Altrecht in Utrecht heb ik mijn verhaal gedaan. Ik hoorde mezelf na aandringen van de psychiater zeggen: ‘Ik ben Anastacia en ik ben de nieuwe messias.’ Ik voelde van alles, maar ik begreep niet wat ik voelde of hoe ik dat moest verwoorden. Dan ga je gekke dingen zeggen.
“Ik dacht: mooi, kan ik eindelijk slapen en eten”
Ik ben acuut opgenomen, omdat ze vermoedden dat ik in een psychose zat. Ik dacht: mooi, kan ik eindelijk slapen en eten. Viel ik daar, na gedwongen medicatie, tijdens het eten met mijn hand in mijn bord in slaap. In een korte periode werd er door alle zorgprotocollen over al mijn grenzen heen gewalst. Ik was veel liever thuis geweest, met een lieve kraamhulp die voor me zorgde. Maar dat ging niet meer, omdat ik inmiddels inbewaringstelling had gekregen en zogenaamd een gevaar voor mijzelf en mijn omgeving vormde.
Lees ook: ‘Ik was als de dood dat we Veilig Thuis over de vloer zouden krijgen’ >
Ik zie de psychose zelf als een spirituele openbaring die ik heb doorgemaakt. Ik heb me nog nooit zo connected gevoeld met het universum. Mijn ziel leek wel uit mijn lijf, die heb ik terug moeten vinden. Dat was heftig. Vijf maanden ben ik van mijn vrijheid beroofd geweest, een halfjaar heb ik thuis hard gewerkt aan mijn herstel. Na een jaar was ik medicijnvrij en kon ik werk weer gaan opbouwen. Ik ben jaren zoet geweest met herstellen. Ik was onzeker geworden om terug te keren naar mijn baan in de IT. Pas na drie jaar voelde ik me weer een beetje mezelf.
Inmiddels werk ik voor mezelf en heb ik de rust en ruimte om te doen waar ik blij van word. Voor mijn man was het traumatisch. Hij zag een vrouw die niet voor zichzelf kon zorgen, die niet wist wie ze was.
“Hij zag een vrouw die niet voor zichzelf kon zorgen, die niet wist wie ze was”
Ooit, toen mijn man en ik net samenwoonden, werd ik wakker en zat ik nog een beetje in een schemergebied. Ik zag mezelf door de tuin lopen, spelend met drie kinderen: twee meisjes en een jongetje. Ik voel dat die zieltjes nog om me heen zweven en zou ze dolgraag in mijn leven hebben. Maar mijn man vindt het goed zo. Niet alleen omdat de kans groot is – zo’n zestig procent – dat ik weer in een psychose beland, maar ook omdat hij de opvoeding zwaar vindt. Alle twijfels die ik had, heb ik wel voorbij horen komen in opmerkingen of adviezen van mensen uit mijn inner circle. Mijn moeder vond het ook traumatisch en pijnlijk om mij te zien toen ik was opgenomen. En mijn zus waarschuwde me dat een tweede zwaar is. Ik weet inmiddels: één kind opvoeden is al heftig genoeg.
Soms doe ik luchtig en troost ik mezelf met het feit dat ik al een kind heb. Maar dat betekent niet dat de tranen over wat je níet zult hebben er niet mogen zijn.
“Al een kind hebben betekent niet dat de tranen over wat je níet zult hebben er niet mogen zijn”
Erover praten hielp me. Dan gaat het scherpe randje van het verdriet er een beetje af. Dat is heling. Je hoeft pijn niet af te wijzen, heb ik inmiddels geleerd. Laat de emoties door je heen waaien, ook bedroefdheid. Het mag er zijn.” Dit artikel staat in Kek Mama 07-2022. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
