Beeld: Unsplash
Fockelien (32) kreeg haar zoon Sam (2) na een flink aantal ivf-pogingen. Ook voor een tweede gingen ze dit traject in, maar dit keer lukte het niet.
“We wisten dat ivf de enige optie voor ons is om kinderen te krijgen. Bij de eerste werd ik pas na zeven pogingen zwanger. De artsen hadden gezegd dat er tien procent kans was dat ik via ivf zwanger zou worden, tegen minder dan één procent op de natuurlijke manier, omdat mijn man nauwelijks tot geen zaadcellen bleek aan te maken. We gingen ervoor. Het was een soort overlevingsstrategie: aan onze inzet zou het nooit liggen. Wij hadden het gevoel dat het wel goed zou komen. En Sam is gelukkig kerngezond geboren. Wel kreeg ik zwangerschapsvergiftiging, waardoor het advies was niet meteen al binnen een jaar weer zwanger te worden.
Rond Sams eerste verjaardag begon het circus opnieuw. Ik had het gevoel dat het een tweede keer ook wel zou lukken. Mijn lichaam wist nu immers hoe het moest. Bovendien was de wens voor een tweede zo sterk, er was ruimte genoeg in ons hart, in ons huis… We stapten er positief in. Maar de opbrengst van zaadcellen bleek dit keer zó slecht dat ze wel twee, drie uur moesten zoeken om één of twee goede zaadcellen te vinden. We hebben toen geëvalueerd wat we zouden doen. Het ziekenhuis durfde het na één ronde nog wel een keer aan, maar mijn man en ik besloten samen: dat wordt de laatste.
“Mijn man en ik besloten samen: dat wordt de laatste ronde”
Vooral omdat ik het mentaal zwaar vond. Van de hormonen die in mijn lichaam werden gespoten werd ik niet vrolijk. Vóór Sam kon ik een dag in bed gaan liggen als ik me niet oké voelde, maar dat kon nu niet meer. En ik wilde er wel voor hem zijn.
Ook mocht er niemand mee naar het ziekenhuis vanwege corona, dat vond ik zo moeilijk. Uit de laatste punctiebehandeling hebben we twee terugplaatsingen gehad, die zijn allebei niet blijven zitten. Toen we dat hoorden, vielen we in een zwart gat. Zo’n ivf-traject beheerst je leven. Dat alles in één keer wegviel was heel lastig. Ik ben in therapie gegaan om dat te verwerken. We hebben onze vrienden en familie eind vorig jaar het bericht gestuurd: ‘We wilden heel erg graag dit jaar anders afsluiten, maar dat is niet gelukt. We zijn verdrietig, maar gaan ook heel gelukkig met zijn drietjes de toekomst tegemoet. We gaan er iets moois van maken.’
Lees ook – ‘De kans dat het ons lukt om een tweede kind te krijgen is eigenlijk zo goed als nul’ >
Een van de moeilijkste dingen de afgelopen periode vond ik opmerkingen van anderen. Iemand vroeg: ‘Waarom neem je geen donor?’ Toen ik zei dat ik graag twee kinderen van dezelfde vader wilde, kreeg ik de reactie: ‘Zo graag wil je dus eigenlijk niet een tweede kind.’ Dat soort opmerkingen blijven je bij.
“‘Nu wil je zeker graag een meisje.’ Alsof ik daarmee bezig was”
‘Ach, je hebt er toch wel een’, of: ‘Nou, je krijgt vast nog wel een verrassingsbaby’, alsof het zo werkt! Men vindt het blijkbaar een heel normale vraag: ‘Wanneer komt een tweede?’ Of tijdens de behandeling: ‘Nu wil je zeker graag een meisje.’ Alsof ik daarmee bezig was.
Het verdriet blijft, maar langzaam zie ik weer ruimte ontstaan voor andere dingen. We gaan het huis opknappen en we houden van reizen, wat makkelijk kan met één kind. En ik weet inmiddels: het verdriet mag er zijn, dat doet niets af aan de liefde voor je eerste kind. Natuurlijk ben ik blij met wat ik heb, maar dat staat los van de wens voor een tweede, of een derde – of wat dan ook.” Dit artikel staat in Kek Mama 07-2022. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
