Een maand voor zijn derde verjaardag verloor Annet van der Corput haar zoontje Stijn. Een jongetje met lekker stevige beentjes en de mooiste ogen van de wereld.
“Twee dagen na de dood van Stijn bracht ik zijn vierjarige broer Bram naar school. Naar een plek waar het leven nog iets vertrouwds had. We kwamen uit de warme cocon van vertrouwelingen die ons omringden en stapten voor het eerst weer de buitenwereld in. Toen we het schoolplein op liepen, zag ik de ouders schrikken. Sommigen leken zelfs te doen alsof ze ons niet zagen. Dat was niet onaardig bedoeld, ze hadden geen idee hoe ze moesten omgaan met een moeder die net haar kind heeft verloren.
Als je rouwt heb je je omgeving zo hard nodig. Mensen hoeven weinig te zeggen. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen’, is ook goed. Of, beter nog: ‘Ik zou je wel willen vragen hoe het gaat, maar zeg het alsjeblieft als je er niet over wilt praten.’ Dat is honderd keer beter dan denken: laat ik het er voor de zekerheid maar niet over hebben. Hoe begrijpelijk ook. Misschien zou ik zelf ook wel zo gereageerd hebben, in de tijd dat alles nog vanzelf ging. Toen Stijn nog het eeuwige leven leek te hebben.
Tot Stijn ziek werd was ik een geluksvogel. Na een fijne jeugd ben ik al snel mijn grote liefde tegengekomen. Chris was een slimme, grappige, jongensachtige man met krulletjes. Het was meteen wederzijds. Elf jaar geleden gingen we samenwonen in een huis op het platteland met een grote tuin en paarden in een stal. Bram en Stijn kwamen vijftien maanden na elkaar en waren twee handen op een buik.
Ons geluk keerde eind augustus 2009. Stijn was vijftien maanden toen hij een longontsteking kreeg. In het ziekenhuis vonden artsen zijn spieren te slap. Een specialist in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen startte een bloedonderzoek dat negen maanden duurde. Stijn was al snel weer op de been, wij zagen een kerngezond gezellig jongetje, dat zich ontwikkelde volgens de boekjes. Allemaal schijn: 30 maart 2010 vertelde de specialist ons dat hij ernstig ziek was. Onze jongste zoon had een zeldzame fout in een van zijn genen geërfd. Zowel Chris als ik waren dragers, iets wat we nooit hadden geweten.
Het komt maar een op de miljoen keer voor dat beide ouders dragers zijn. Als drager ben je zelf niet ziek, je kunt het alleen doorgeven aan je kinderen. De specialist bereidde ons erop voor dat het heel plotseling kon gebeuren. ‘De dood komt als een dief in de nacht’, dat waren zijn woorden. Thuis kwam Stijn stralend op ons afrennen. Ik knuffelde hem en wilde hem nooit meer loslaten.
Het idee dat dit jongetje met zijn stevige beentjes en mooie bruine ogen in levensgevaar verkeerde was niet te bevatten. De maanden erna probeerden we onze angst diep weg te stoppen – we moesten wel, anders viel er niet mee te leven.”
Dit verhaal staat in Kek Mama 10-2016.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Drie zussen, tegelijkertijd zwanger, hoe groot is die kans? Niet groot, maar het overkwam Melinde en haar zussen toch. ‘Ultiem geluk.’
Een babyshower staat meestal in het teken van schattige cadeautjes en lieve speeches. Maar niet altijd.
