Beeld: Shutterstock
Hielke (44) kwam ‘m maar niet tegen: De Ware. Maar ze had wél een kinderwens. Ze zocht naar een oplossing en vond die in haar beste vriend. Haar dochter Roméé werd vijf jaar geleden geboren.
‘Ik was achtendertig, al drie jaar single en hunkerde naar een kind, hij was mijn beste vriend. De kans dat ik mijn Mister Right als vader van mijn kinderen nog zou tegenkomen werd met de dag kleiner, dus leek het logisch dat ik Maarten vroeg of hij de donor wilde zijn van mijn baby. Zo’n hele procedure van naar de spermabank gaan en dan een zaadcel kiezen op basis van een paar voor mij belangrijke kenmerken – ik vond dat zoiets kils.
En wat als mijn kind later vragen zou krijgen over haar vader? Dat zou een zoektocht worden waarvan je niet zeker weet of het resultaat je bevalt. Van Maarten wist ik zeker dat hij een gouden karakter heeft en bovendien: als ik het mooiste in mijn leven niet kon delen met een partner, dan toch het liefst met mijn beste vriend. ‘Je bent de liefste vrouw in mijn leven’, zei Maarten. ‘Als er één vrouw is die ik met haar kinderwens kan helpen, dan ben jij het.’
We hebben avondenlang gepraat. Wat er zou gebeuren als hij over een paar jaar onverhoopt toch nog een eigen gezin zou stichten, bijvoorbeeld, en zich als vader opeens realiseerde dat hij nog een dochter had voor wie hij die rol wilde vervullen. Of als ik de opvoeding heel anders zou aanpakken dan hij goed vond. Maarten zei onze afspraak puur te zien als een zakelijke constructie; Romée zou niet meer zijn dan de dochter van zijn beste vriendin.
Na een maand of drie hakten we de knoop door. We stelden een donorcontract op, prikten een datum waarop ik ovuleerde, en stipt op het afgesproken tijdstip stond hij met een potje op de stoep – een tikkeltje awkward. Het was een heel klinische uitwisseling: hij vertrok meteen weer naar huis, en ik dook met een spuitje mijn slaapkamer in. Tussen de zaadlozing en zelfinseminatie mag maar een halfuur tijd zitten. Bij de tweede poging was het raak.
Maarten heeft mijn dochter niet erkend en is niet alimentatieplichtig. Ze staat wel in zijn testament, want ze zou zijn enige nabestaande zijn, maar mijn zus krijgt de voogdij, mocht ik komen te overlijden. Wel is hij mee geweest naar de twintigwekenecho. Zijn we daarna uitgebreid uit eten gegaan om mijn moederschap te vieren.
Lees ook
Column Aisha: ‘Hoe vraag je of je iemands sperma mag gebruiken voor je vrouw? >
De bevalling wilde ik per se alleen doen. Ik was bang dat Maarten zich te betrokken zou gaan voelen wanneer hij zijn biologische dochter ter wereld zag komen. Hij kwam, heel bewust, de volgende dag pas op visite. ‘Jullie zijn een prachtig gezin met z’n tweeën’, zei hij. We voelden meteen dat het goed zat zo.
Soms is het pittig, in mijn eentje. Wanneer Romée ziek is bijvoorbeeld, en ik in de knoop kom met werk en mijn zorgen niet kan delen. Of als baby, toen ze elke nacht vier keer wakker werd, ik de wanhoop nabij was en niemand het van me kon overnemen. Ook financieel is het zwaar. Toch heb ik geen moment naar Maarten verlangd; ik bel gewoon mijn moeder als ik op wat voor manier dan ook omhoog zit.
De vriendschap tussen Maarten en mij is niet wezenlijk veranderd door de komst van Romée. De- platonische – liefde tussen ons was altijd al onvoorwaardelijk en grenzeloos, al is mijn dochter natuurlijk wel het meest onbaatzuchtige en liefdevolle geschenk dat hij me kon geven. Hij komt regelmatig bij ons eten en is altijd op haar verjaardagen. Zo zou het ook geweest zijn als hij haar donor niet was geweest. Hij bemoeit zich niet met de opvoeding, had geen inspraak in haar naam en gaat niet mee naar schoolgesprekken. Maar toen Romée in het ziekenhuis lag met een gecompliceerde polsbreuk, stond hij wel als eerste aan haar bed; uiteindelijk houdt hij net zoveel van haar als van mij.
Romée weet dat hij haar vader is, maar voor haar is het doodnormaal dat hij die rol niet als zodanig vervult. Soms kijkt ze op een bepaalde manier, of zie ik haar lange vingers die ze duidelijk niet van mij heeft, en denk ik: ik kan wel zien wie je vader is. Dan voel ik me schatrijk: ik heb niet alleen de prachtigste dochter op aarde, maar ook nog eens de beste vriend.’
Donorcontract
Afspraken over de verwekking en de rol van de donor in het leven van je kind, leg je vast in een donorcontract. Een donorcontract is niet rechtsgeldig, maar laat wel zien dat je kind door (zelf)inseminatie is verwekt, in plaats van seks. Dat is belangrijk, want bij inseminatie spreek je van een donor, en bij seks van een vader. Een donor heeft geen vaderschapsrechten en –plichten; een vader wel – al zijn die rechten zonder tussenkomst van de rechtbank beperkt wanneer hij het kind niet heeft erkend bij de gemeente.
Er zijn drie soorten donoren. Anonieme A-donoren zijn in Nederland al geruime tijd verboden, omdat een kind volgens de wet mag weten van wie het afstamt. B-donoren zijn onbekend bij de moeder, maar worden wel geregistreerd door de Stichting Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting – bijvoorbeeld via de spermabank – zodat het kind zijn afkomst later kan achterhalen. C-donoren, zoals Maarten, zoek je zelf.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
