Do (35) vindt zichzelf slecht in multitasken maar het lukt haar toch maar mooi: zingen, tv maken én moederen.
In het café kijkt ze vergenoegd om zich heen. De gezellige drukte op het terras, de reuring op straat: “Dit vind ik dus heerlijk.” Ze is dol op de stad, dat ze met het hele gezin naar de weilanden rondom de stad wil verkassen is wel even een dingetje. Maar in hun kleine stadstuin is ze de hele dag bezig de voetbal van zoon Jip (3) uit de tuin van de buren te plukken. “Het is een buitenkind, en dan is zo’n postzegeltuintje niet ideaal. In de winter ga ik vaak naar Candy Castle – een indoor apenrots waar kinderen helemaal los kunnen gaan. Ik drink koffie en werk op mijn laptop terwijl Jip de benen uit zijn lijf rent. Als we thuiskomen is mijn werk af en hij doodop.”
Er is nu rust in de tent, maar de hectiek van het afgelopen jaar gonst nog na. Na tien jaar wist ze ineens wat voor album ze wilde maken, met wie, hoe het moest klinken, hoe het eruit moest zien, wat ze wilde vertellen. “Ik ben in zekere zin een laatbloeier. Met Heaven heb ik geluk gehad dat het snel gebeurde, maar ik was net begonnen en er kwamen zo veel leuke dingen op mijn pad, dat ik me niet echt kon focussen op een nieuw album. Ik had er de rust ook niet voor. En ben een twijfelkont. Ik vraag mezelf altijd af of het wel goed genoeg is. Grappig genoeg had ik dat bij dit album niet. Ik wilde het meteen aan iedereen laten horen.”
Halverwege de opnames werd ze zwanger. De baby was niet gepland. Of nou ja, wel, maar dat het zo snel zou gaan hadden Do en vriend Marc niet verwacht. “Het was niet handig, maar we wilden het, en dus was het goed. Dan maar een paar maanden vertraging.” Zes maanden geleden werd dochter Loulou geboren. En deze keer is ze een stuk relaxter. “Ik vind dat een verademing, dat je wat bij de tweede baby zekerder van jezelf bent. Met Jip dacht ik vaak: hoe ga ik dat allemaal doen? Een luier verschonen, kan ik dat wel? En hoe moet dat dan met mijn werk? Ik vond het ook best een verantwoordelijkheid, zo’n klein mensje. En dan blijkt dat het helemaal niet zo ingewikkeld is – maar toch, die twijfel hè. Bij Loulou is het meer: o ja, dat heb ik eerder gedaan.”
De grootste verrassing vindt ze de dynamiek tussen haar kinderen. “Het eerste wat Jip vraagt als hij thuiskomt is waar zijn zusje is. Als zij hem ziet, gaat ze meteen kirren. Ze zijn dol op elkaar. Ik herken dat wel. Mijn broertje is vijf jaar jonger. Wij waren als kinderen twee handen op één buik. Ik was echt een moedertje. Wilde hem altijd in bad doen en aankleden. We deden alles samen tot ik een jaar of veertien was. Toen vond ik mezelf te oud om met hem te spelen. Later zijn we weer naar elkaar toegetrokken. We hebben een sterke band. Zijn dochtertje is een halfjaar jonger dan Jip, we zitten in dezelfde fase.”
Met een druk gezin, een nieuw album, optredens en programma’s presenteren houdt ze vele bordjes in de lucht. “Dat vind ik pittig. Ik denk dat iedere werkende vrouw dat herkent. Je hebt altijd het gevoel dat je tekortschiet bij jezelf, kinderen en partner, je vriendinnen en op je werk. De hele dag ben ik in tweestrijd. Ben ik bij mijn kinderen, dan baal ik dat ik mijn werk niet kan afmaken. Zijn ze op de crèche, dan mis ik ze. Uren koffiedrinken met een vriendin lukt niet, ik moet of werken of een kind ophalen.
Het maken van dit album duurde langer dan gepland, omdat al die werelden door elkaar lopen. Ik voelde me ontzettend verantwoordelijk; toen ik aan de producenten moest vertellen dat ik zwanger was, vond ik dat best een ding. Iedereen was heel hard aan het werk en dan kom ik: ‘Jongens, ik piep er een paar maanden tussenuit.’ Eenmaal weer in de studio gierden die hormonen door mijn lijf, iets wat ook niet echt meehelpt. Ik kan niet zo goed multitasken, en dat vind ik best frustrerend.”
Ik ben best streng, zegt ze op de vraag wat voor moeder ze is. “Nee is nee, en dat wordt ook nooit ja. Ik heb ook wel iets ongeduldigs over me. Als ik het druk heb, kan ik een kort lontje hebben. Soms word ik boos op Jip terwijl dat helemaal niet nodig is. Ik verwacht soms dan meer van mijn driejarige dan hij eigenlijk aankan. Als ik zo’n haastochtend heb en Loulou voordat ik de deur uitga een volle luier produceert en ik haar helemaal moet wassen en verschonen, en de hond blaft, en de telefoon gaat, en Jip per ongeluk een pakje appelsap over zichzelf leeg knijpt – dat zijn momenten dat ik denk: even zen worden. Dan helpen de wekelijkse yogalessen op dat matje echt. Even de focus naar binnen verleggen en diep in en uitademen. Dan kan ik negen van de tien keer ook denken: hoe erg is het eigenlijk? Los van een gehaaste, werkende moeder ben ik ook een moederkloek. Ik wil graag bij mijn kinderen zijn. Ik zal ze nooit zomaar voor de televisie dumpen en de krant gaan lezen. We puzzelen, lezen, kleien, stoeien en voetballen. Als ik tijd voor mijn kinderen heb, dan ben ik er ook echt voor ze.”
Dit artikel staat in Kek Mama 07-2017.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
