Nu de jongetjes doorslapen, kruipt singer-songwriter Marike Jager (37) weer uit haar cocon.
Zoon Toots (2) staat op een keukenstoel voor het aanrecht. Hij helpt met koffiebonen malen, terwijl Marike melk opwarmt. Hij ziet wat bleekjes, is moe, maar zijn middagslaapje slaat hij steeds vaker over. “Toots staat altijd aan, het is een intens kind. Hij wil dóór”, zegt Marike. Het appartement in de voormalige meisjesschool waar Marike met man Henk Jan en zonen Toots en Ciske aan de rand van het dorp woont, is er een van kruip-door-sluip-door. Er zijn trappen, gangen, er is veel licht en beneden is de studio. Marike wil hier voorlopig niet weg. Vanwege de studio, maar ook: waar kun je met twee opgroeiende jongens beter wonen dan hier? “Achter is een heerlijke tuin, met appelbomen en een grote trampoline. Nu Toots groter wordt, lopen we vaak naar de rivier. Boten kijken, steentjes gooien. Hij kan mee op zijn loopfietsje, lekker energie lozen.”
Ciske is bijna één, ze slapen ’s nachts allemaal weer en Marike is bezig uit haar cocon te kruipen. Tachtig uur per week werken en tot diep in de nacht doorknallen zoals vroeger is er echter niet meer bij. “Ik doe klussen zoals voiceover-werk en ben liedjes aan het schrijven. We verdienen net genoeg en hebben ook gespaard om het er een tijdje van te kunnen nemen.” Eén ding weet ze zeker: ze móet liedjes blijven schrijven. “Je kunt wel zeggen: ‘Moeder, doe dingen voor jezelf. Ga naar de kapper! Ga sporten!’ Maar een hobby hebben is iets anders dan zelf creëren. Ik heb schrijven nodig om gelukkig te zijn. Liedjes maken is als een dagboek bijhouden.”
Zo hoor je op haar laatste album The Silent Song terug in welke fase ze zat tijdens het maken ervan. De plaat is ingetogen, intiem. Ze schreef hem in de hut achter het huis, waar ze zich in haar eentje had teruggetrokken. “We zaten midden in de periode van hormonen spuiten om zwanger te kunnen raken. Het was fijn een plek voor mezelf te hebben. Ik kon me soms melancholiek voelen door dat hele ivf-traject. Angstig ook. Hoe goed je samen ook dealt met teleurstellingen, sommige dingen moet je toch zelf verwerken.” Vijf jaar duurde het voor Marike zwanger werd van Toots. Ivf, iui, icsi – ze doorliepen alle medische trajecten. “Ik bleef hoop houden. Bovendien heeft die periode ook mooie dingen gebracht, en we konden er soms ook wel om lachen.”
Zoals die keer toen ze na afloop van een concert in het holst van de nacht door België reden met hun geluidsman. Ze moesten ergens stoppen want Marike moest hormonen spuiten, dat stel je niet een paar uurtjes uit. “We kwamen terecht bij een tankstation op een lugubere plek – het was hup, spuit uit de tas en prikken. Dat had iets komisch.” Mooi vond Marike het moment vlak voor de première van de The Silent Songtoer in de Kleine Komedie in Amsterdam. “Ik ging naar de wc en realiseerde me dat ik exact op die plek anderhalf jaar eerder mezelf hormonen had toegediend. Nu was ik hier weer, maar lag Toots in de kleedkamer. En inmiddels hebben we twéé kinderen, zo gaaf.” Op het moment dat Marike de eerste spuit met hormonen in haar buik zette om zwanger te kunnen raken van Ciske, voelde ze even weer hoe groot het gebeuren de eerste keer was geweest.
Het hele interview met Marike Jager staat in Kek Mama 02-2017.
Bekijk hier het backstage filmpje:
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
