Jan legt het nog een keer uit: complimenten

15 mei, 2016 - 20:51

Leestijd: 3 minuten

Kek Mama columnist en vader Jan Heemskerk spaart ons niet, en zichzelf nog minder. Hij legt het ons nog één keer uit. Deze maand: complimenten.

Net als de meeste ouders geloof ik in de stimulerende werking van complimentjes. Ik heb luid staan jubelen en een rondedansje gemaakt bij de eerste stapjes van drie glunderende baby’s. Ook heb ik bij het eerste doelpunt van mijn zoons in competitieverband staan juichen alsof hij zojuist de kansloze keeper van Duitsland in de WK-finale had gepasseerd. En ik heb vol bewondering gewezen op elke A voor rekenen, taal, houding, tekenen, fijne motoriek; waar er ook maar een A viel te bekennen, heb ik gekird en hoofdgeschud over zo veel genialiteit.

Lees verder onder de advertentie

Lof kweekt zelfvertrouwen. En zelfvertrouwen is van levensbelang voor kinderen om zich te handhaven in een competitieve wereld. Als een kind in zichzelf gelooft, durft het meer, kan het meer, is het minder kwetsbaar en zal het dus beter presteren. Complimentjes zijn goed. Allemaal tot je dienst. Maar! Maar! Maar! Complimentjes zijn natuurlijk niet altijd terecht. Die eerste doelpunten van mijn zoons waren allemaal toeval – er viel een bal op een schoen, een ander kind stond naar wuivende bomen in de verte te staren en via een graspol stuiterde het leder binnen. Die A’s waren ook weleens B’s en C’s en die werden dan met een of andere k*tsmoes óók goed gerelativeerd. Geeft niks. Alles voor het zelfvertrouwen. Tot het te dol wordt.

Lees verder onder de advertentie

Persoonlijk probeer ik ervoor te waken, maar ik zie soms ouders… die prijzen hun kind al de hemel in omdat het de hele dag succesvol ademt. Omdat het erin is geslaagd een bordje naar de keuken te brengen of zelf een schone onderbroek aan te doen. Ouders die iedere stap, elke opmerking, elke prestatie begroeten alsof zojuist de Messias op aarde is wedergekeerd. Kijk, dát is nou ook weer niet de bedoeling.

Het is namelijk veel leuker om trots te zijn als je kind daadwerkelijk iets heeft gepresteerd. Weer dat voetbalvoorbeeld: ik dééd trots toen mijn zoon Willem bij de kleintjes min of meer per ongeluk een tegenstander van het scoren afhield. Ik bén echt trots nu hij twee keer in de week traint, bij weer en wind naar voetbalschool gaat, en zich door diverse vernederende teleurstellingen heeft heengevochten (waar ikzelf allang zou zijn afgehaakt).

Lees verder onder de advertentie

En net zo trots ben ik op mijn grote zoons die werken en studeren en slagen en groeien – dat is ook weleens anders geweest. Daar zijn stevige gesprekken en diverse minder complimenteuze confrontaties aan te pas gekomen.

Dus, wat ik maar wil zeggen! Geef complimenten met gulle hand, maar houd ook in de gaten of al die euforie nog enige basis in de werkelijkheid heeft. Zo niet, wees dan ook niet bang je kind een serieus doel te stellen en het te helpen dat te halen. Zodat je echt trots kunt zijn. En het kind op zichzelf.

Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl