Jan legt het nog een keer uit: hoogbegaafd

Jan Heemskerk

14 juni, 2016 - 11:05

Leestijd: 3 minuten

Dezer dagen zouden ze mij waarschijnlijk ‘hoogbegaafd’ noemen, maar vroeger was je gewoon ‘goed op school’. Wat zoveel wilde zeggen als: ik begreep alles snel, sneller dan gemiddelde kinderen. Ik hoefde me niet al te zeer in te spannen om bij te blijven en kreeg dus bij elk rapport te horen dat ik minder moest dromen en harder moest werken.

Handen uit de mouwen

Anyway. Ik ben op een waakvlammetje door de basis- en middelbare school gesukkeld. En dat was achteraf jammer. Ik had namelijk iets heel belangrijks niet geleerd: dat je soms in het leven een echte inspanning moet leveren om iets te bereiken. Ik was er onbewust van uitgegaan dat de rest van mijn leven net zo rimpel- en moeiteloos zou verlopen als de tijd op school. Niets bleek natuurlijk minder waar. Ooit breekt onvermijdelijk het moment aan dat je tegen de grenzen van de vrijblijvendheid aanwandelt en echt je handen uit de mouwen zult moeten steken om gedaan te krijgen wat van je wordt gevraagd; bijvoorbeeld op je werk.

Intensieve therapie

Ik wilde daar niet aan en voelde me hevig te pakken genomen; niemand had me ooit uitgelegd dat de dingen weleens moeilijk, tijdrovend en vermoeiend zouden kunnen zijn. Wat ik ook probeerde: ik kon me maar niet door die teleurstelling heen vechten. Uiteindelijk kwam er – geloof het of niet – zelfs intensieve therapie aan te pas en heb ik min of meer geleerd te aanvaarden dat leven ook werken is, en ik denk dat ik tot de dag van vandaag slecht scoor op dingen als discipline en doorzettingsvermogen.

Ik verwijt mijn lieve ouders niets, maar mocht ik mijn jeugd overdoen, had ik graag gezien dat zij wat eerder een paar flinke drempels voor me hadden opgeworpen en me wat harder achter de vodden hadden gezeten. Dat ze me hadden leren inzien dat een acht leuker is dan een zes, dat je best doen een beter resultaat kan opleveren en vooral: dat inspannen normaal is, leuk kan zijn en je achteraf een bevredigend gevoel kan geven.

Geen luie slapjanus

Het heeft me inmiddels, als bekeerlingbeginneling in de wereld van het harde werken, al behoorlijk wat moeite gekost mijn twee oudste zoons een beetje arbeidsethos bij te brengen en ik ben vastbesloten nummer drie al veel eerder aan te pakken. Die arme jongen zal zich de poten uit het lijf moeten lopen, straf krijgen voor ieder cijfer onder de zes, en een baantje moeten nemen om te leren voor zijn pleziertjes te betalen. Want dat is misschien wel even vervelend voor dat kind, maar niet zo vervelend als een luie slapjanus zijn. Met een IQ van 176, dat dan weer wel. Als hij tenminste naar zijn vader aardt.

Jan Heemskerk (53) is radiopresentator en tv-maker, theaterkneus en boekenschrijver, maar eerst en vooral vader van drie prachtzoons bij twee vrouwen. Je mag hem natuurlijk altijd mailen: jan@kekmama.nl