‘Kind, ruim je troep op, ik ben je slaaf niet’

Joan Makenbach

23 mei, 2021 - 09:22

Leestijd: 7 minuten

Als ik op een zondagmiddag in het voetbalstadion zit, krijg ik een app van mijn vriendin Ilse: ‘Joan, ik ga je aangeven bij Jeugdzorg’, gevolgd door lachende en huilende smileys. Op dat moment past Ilse met vriend Kenneth op mijn zoon Callum die dan net drie is. Ze eten de roombotercakejes die we die ochtend hebben gebakken.

Na twee cakejes waarvan minstens de helft op de grond in kruimels is gevallen, loopt Callum naar de garage, trekt de stofzuiger uit het vak en komt ermee naar binnen. Hij vraagt Kenneth de stekker voor hem in het stopcontact te steken en zuigt de kruimels op. Reden voor mijn vriendin mij vol ontzetting te appen: ‘Dit is toch niet normaal, het kind is drie en jij laat hem stofzuigen?’ Dat klopt.
 

Rust, Reinheid en Regelmaat

Als de drie R’s van Rust, Reinheid en Regelmaat niet al bestonden, had ik ze uitgevonden. Met name reinheid. Ik durf eerlijk te bekennen dat ik een lichtelijke dwangneuroot ben als het gaat om schoon. Niets waar ik zo gelukkig van word als van een opgeruimd huis en kasten ingedeeld op kleur en alfabet.

In mijn zwangerschap werd ik van alle kanten gewaarschuwd: ik zou heus wel veranderen als ik moeder was. Kinderen gedijen nu eenmaal goed bij rommel en een spik en span huis is ondoenlijk met een kind. Al snel na de geboorte van zoon Callum moest ik bekennen dat het voor een groot deel waar is. Behalve dat je zelf troep verzamelt – denk babyfoon, billendoekjes, flesjes, speentjes – krijg je kind ook een speelgoedverzameling die zich voornamelijk ophoopt in de woonkamer. En dan hebben we het nog niet eens over de rotzooi die zo’n zelf kind maakt.
 

Dit kan anders

Twee jaar lang liep ik als een malle met Dettol te sprayen en als Callum drie minuten in bed lag ruimde ik zijn speelgoed al op. Tot ik besloot: dit kan anders. Het voorbeeld dat ik mijn zoon gaf, hoe schattig ook, was dat mama het ‘wel even opruimde’. Met twee handen in één klap de Duplobak omkeren, zonder één steentje te pakken en dan triomfantelijk weglopen? Ik had geen zin om de rest van zijn leven als persoonlijke dienaar te fungeren. Ik legde Callum uit dat ik niet zijn slaaf was. Niet ik, maar hij deed vanaf nu de Duplo weer terug in de bak en als hij zijn boterham met vruchtenhagel liever over de grond strooide, mocht hij dat ook opruimen.
 

Zielig? Welnee

Zielig? Welnee. Hij vond het geweldig toen ik hem de stofzuigerstang voor het eerst in zijn handen duwde. Voor hem niks My First Miele, maar gewoon the real thing. Inmiddels is Callum bijna zes en zit het opruimen er aardig ingebakken. Het is voor hem heel gewoon om mee te helpen. Na het morsen van Fristi, pakt hij zelf een doekje. Hij doet ook andere klusjes als tafeldekken en zijn brood smeren en ik stuur hem na het eten de straat op met het huisvuilpasje. In onze wijk moeten we onze vuilniszakjes naar een ondergronds systeem brengen, op vijfhonderd meter van ons huis. Ik laat het hem doen, ook al betekent dat dat hij een straat moet oversteken en ik drieënhalve minuut lang mijn hart vasthoud. Maar hij zwelt van trots als hij zíjn taak heeft volbracht.
 

Ouders zijn goed in betuttelen

Niets zo fijn voor een kind als zelfstandigheid. Dat vindt zijn juf ook. Callum zit op een Montessorischool waar hij sowieso al wordt getraind in zelf-doen. Ooit hing er een bordje bij de kleutergroepen ‘Gelieve uw kind niet te helpen bij het aantrekken van zijn jas’.

Dat is verdwenen, maar juf onderschrijft wel de onderliggende boodschap: “Ouders zijn zo goed in betuttelen. Ze willen het liefst alles doen voor hun kinderen. Uiteraard vanuit de allerbeste bedoelingen, maar ze slaan erin door. We geven vaak een complimentje als een kind er leuk uitziet, maar ik zou liever een kind zelf zijn kleding laten uitkiezen en het daarom prijzen. Daardoor krijgt hij een gevoel van eigenwaarde. En als je kind een drukke weg moet oversteken, zou ik hem van tevoren vragen wat de mogelijke gevaren kunnen zijn en hoe hij daarop zou anticiperen. Vertel hem daarna dat je trots bent dat hij zo goed heeft uitgekeken bij het oversteken.” 
 

Meer vrijheid geven

Callums juf is ervan overtuigd dat kinderen zichzelf min of meer opvoeden en dat je als ouders alleen de kaders bepaalt. Haal niet alle stootranden weg. Minder helpen, meer vrijheid geven. “Iedere keer als wij de dag starten met gymles, wijs ik ouders erop dat hun kleuter best zijn eigen gymtas uit de kast kan pakken. En dat een kind van vier zijn eigen gymbroek kan aantrekken. Het geeft ze juist een goed gevoel als ze hun jas kunnen dichtritsen of in staat zijn hun veters te strikken.”
 

Lees ook
‘Ik stopte met troep opruimen en dit is wat er gebeurde’ >
 

Het prinsje in huis

Angela, de moeder van Callums vriend Marc (5), vindt het allemaal maar onzin. “Laat mij nou maar Marcs haren kammen en zijn zwembroek aantrekken. Ze worden al zo snel groot. Dat zie ik aan mijn dochter Bo van twaalf, zij heeft me helemaal niet meer nodig. Ik wil mijn kind gewoon vertroetelen, daar geniet ik zelf van.”

Dat Marc gewend is dat alles voor hem wordt gedaan, merk ik als hij na school komt spelen. Mijnheer blieft zijn appel alleen geschild en in stukjes en weigert zijn bord en beker naar de keuken te brengen. Dat hoeft thuis ook niet, dus waarom hier wel? Het toppunt is dat hij van mij verlangt dat ik zijn billen afveeg. Daar trek ik de grens. Het kind is vijf en een half. Uiteindelijk doet Callum het voor hem. Aan alles merk ik dat Marc thuis het prinsje in dat ervan uitgaat dat zijn wensen direct worden vervuld. 
 

Hekel aan ruzie

Vriendin Margriet (39) had zelf niet door dat haar zorgzaamheid langzamerhand was verschoven naar de rol van huissloof. Haar ogen gingen open toen ze tijdens de lunch werd afgeblaft door Kate, haar dochter van zeven. “Ik rende almaar heen en weer tussen tafel en keuken. Net op het moment dat ik weer zat, hoorde ik een snerpend ‘MELK!’ Toen wist ik: iets gaat hier mis. Ik besefte dat ik was doorgeschoten in mijn moederen. Als Kate haar kamer niet wilde opruimen, ging ik niet in discussie maar deed ik het zelf. Ik ben niet erg consequent en heb een hekel aan ruzie. Maar nu heb ik wel een dochter die niks uitvoert in huis en het heel gewoon vindt dat papa en mama haar rotzooi opruimen.”
 

Af en toe voeren

Ik herken wel iets in de gemakzucht van Margriet. Zo laat ik Callum nooit op zijn eigen fiets naar school gaan omdat ik veel sneller ga met hem achterop. Maar ik ga wel vaak met hem fietsen, zodat hij leert hoe hij zich in het verkeer moet begeven. En de boterhammen die hij zelf smeert en de door hem gesneden saucijs, aardappelen en broccoli? Tja, die wil hij heel graag gevoerd krijgen. Daar kan hij, mijn uiterst stoere, zelfstandige zoon van vijf-en-driekwart zo ontzettend van genieten dat ik dat af en toe doe. Stiekem, als niemand meekijkt. 
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >