Beeld: Shutterstock
Sommige single vrouwen willen zo graag een kind dat ze denken: ik pik gewoon een man op als ik een avondje ga stappen.
Marije (45) is nu moeder van Fee (7): “De ultieme girl power. Zo noemden mijn vriendinnen het plan in mijn eentje een kind te krijgen. Ik had helemaal geen man nodig. Zoveel succes had ik niet op het relatiefront en mijn leeftijd speelde ook mee.
Op dat moment was ik 35. Net twee jaar single en in het bezit van luid klepperende eierstokken. Met mijn ex-man had ik jarenlang in de medische molen gezeten. We ondergingen meerdere iui- en ivf-behandelingen die allemaal mislukten. Ik had veel verdriet om de scheiding, maar vooral de gedachte dat ik nooit een kind zou krijgen was onverdraaglijk. Na al die jaren van zwanger proberen te worden, kon ik niet ineens de knop omdraaien. Een week nadat de scheiding was uitgesproken, schreef ik me in op Relatieplanet.
Helaas, de combinatie vrouw, halverwege de dertig, met kinderwens was nogal bedreigend voor mannen. Hoe gezellig een avond ook was geweest, daarna hoorde ik meestal niets meer. Zelfs niet van die mannen die aangaven ook graag vader te willen worden.
Na een paar mislukte dates zocht ik mijn heil in de kroeg, maar de mannen die ik daar ontmoette, waren verre van degelijk relatiemateriaal. Leuk voor één, twee, drie nachten, niet geschikt voor huisje-boompje-beestje. Of in mijn geval: een kind. Vlak voor mijn 37e verjaardag sloeg de paniek toe. Ik had geen enkel uitzicht op een stabiele relatie en mijn verlangen naar een kind werd met de dag groter.
Tijdens een avond met vriendinnen opperde één van hen dan maar zwanger te worden van een onenightstand. Geen gedoe en gezeur, wel een kind. Iedereen begon te joelen en het idee werd met elke slok rosé aanlokkelijker. Ik had nog wel bezwaren: wat deed ik zo’n kind aan? Had het geen recht op twee ouders? Mijn vriendinnen zagen het probleem niet. Ze vonden dat ik genoeg liefde had om beide rollen te vervullen en bovendien een paar surrogaattantes en ooms om moeilijke momenten op te vangen.
Diezelfde avond hebben we mijn pilstrip ritueel verbrand. Ik had meteen al twee leuke mannen op het oog: een stuk jonger dan ik, allebei student, dus goede hersenen. Tegen de datum van mijn eisprong ging ik bewust op stap. Mark, een 26-jarige rechtenstudent, hapte meteen toe toen ik hem verleidde. ‘Je bent vast aan de pil’, zei hij, zonder zich een seconde druk te maken omdat ik geen condooms in huis had. Het was meteen raak. Het klinkt zweverig, maar ik voelde het al tijdens het vrijen. De dagen erna liep ik met een licht, verliefd gevoel in mijn hoofd. Het verbaasde me totaal niet dat de test positief was.
Ik heb een paar maanden gewacht voordat ik Mark vertelde over mijn zwangerschap. Naar de kroeg ging ik niet meer – ik zat liever op de bank. Ik had zijn 06-nummer en stuurde hem heel laf een appje: ‘Ik ben zwanger van je en ga alleen voor het kind zorgen.’ Mark reageerde geschokt. Hij vroeg of ik wel zeker wist dat het van hem was en appte dat hij op dit moment in zijn leven niet op een kind zat te wachten. Wel vroeg hij lief of ik geld nodig had. Nou nee, bovendien kun je van een kale student niet plukken. En daar was het me niet om te doen. Ik had wat ik wilde.
We zijn nu zeven jaar verder. Ik ben nog steeds zo blij met mijn keuze. In Fee heb ik een geweldig kind, dat alle gebroken nachten en zorgen meer dan waard is. Mijn dochter weet niet precies wie haar verwekker is, maar ik heb haar wel verteld dat hij mij geholpen heeft een kind te krijgen. In mijn ogen de sympathiekere versie van ‘ik heb jouw verwekker erin geluisd.’ Ook al is dat de waarheid, het voelt niet zo. Ik heb simpelweg wat zaad geleend. Heel af en toe heb ik nog contact met Mark. Voor Fees verjaardag stuur ik hem altijd een foto, waarvoor hij vriendelijk bedankt. Verder gaat zijn belangstelling niet. Maar mocht Fee ooit meer willen weten, dan weet ik hoe ik hem kan bereiken.”
Laura (47) is de moeder van Mika (5): “De tijd drong; ik was de veertig al gepasseerd. De twee homo’s die ik vroeg of ze me wilden helpen, wilden alleen sperma doneren als zij een vaderrol mochten vervullen. Andere mannen wilden niet dat het kind ooit hun naam zou kennen. Het KID Centrum waar je terecht kunt voor zaaddonoren, had een wachtlijst van een jaar.
Bovendien zou ik allerlei medische en psychologische testen moeten ondergaan. Met een beetje pech, was ik zo twee jaar verder. De hoop op een relatie had ik al opgegeven. Sinds mijn 31e was ik single. Wilde ik ooit nog een baby, dan was het nu of nooit. Ik had nog maar één optie: met opzet zwanger worden van een onenightstand. Met andere woorden: gestolen zaad gebruiken.
Als slachtoffer koos ik een man die ik al een tijdje kende. Michael en ik deelden al een paar jaar af en toe het bed. Ik wist dat hij zou weigeren als ik het netjes zou vragen. Hij was getrouwd en had drie kinderen. Ik verwachtte niets van hem, ik wilde alleen zijn kind. Dat is gelukt.
Mika is vijf jaar en mijn grote liefde. Maar toch, hoe gelukkig ik ook met hem ben, ik had het niet mogen doen. Ik voel me zo schuldig. Niet eens zozeer naar de verwekker van Mika, hoor. Michael wist niet hoe snel hij uit mijn leven moest verdwijnen, riep dat hij geen cent betaalde en dreigde dat hij elke DNA-test zou weigeren. Nee, ik voel me schuldig naar mijn zoon. Er gaat geen dag voorbij waarop Mika niet vraagt naar zijn papa. Hij wil zijn vader zien, met hem praten, vertellen dat hij al mag afzwemmen voor zijn A.
Ik heb hem een vaag verhaal verteld. Dat ik niet weet waar papa is, maar dat ik hem zal zoeken als Mika groter is. Ik wil niet tegen mijn kind liegen, maar ook niet keihard mededelen dat zijn verwekker niets met hem te maken wil hebben. Bovendien ga ik zelf ook niet vrijuit in dit verhaal. Elke keer als mijn kleine jongetje moet huilen omdat hij óók een papa wil, breekt mijn hart.
Ik wilde niets liever dan moeder worden, maar de manier waarop is wel heel egoïstisch geweest. Ik dacht nooit verder dan de babytijd en zat jarenlang op een roze wolk. Maar die schattige baby is inmiddels een mondige kleuter die recht heeft op de waarheid en die is niet fraai. Het is verschrikkelijk dat ik hem een vader heb ontnomen.”
Lees ook
Datinggids voor de single moeder >
Anneke (32) is de moeder van Cem (2) en heeft een relatie met Mo (30): “Zonder onze zoon Cem zouden Mo en ik nu geen relatie hebben, daarvan ben ik overtuigd. Maar soms gaat het leven niet zoals het moet en moet het maar zoals het gaat. Tot drie jaar geleden leefde ik als een losbol: nachtenlang doorhalen, op mijn vrije avond achter de bar bijklussen, veel alcohol. De buitenwereld zag mij als een feestbeest dat leefde voor de lol, maar dat was schijn. Ik was totaal niet gelukkig met mijn leven.
In 2010 is mijn moeder na een kort, maar hevig ziekbed aan borstkanker overleden. Haar overlijden hakte erin. Mijn vader verliet haar vlak na mijn geboorte en we hebben altijd in één huis gewoond. Na haar dood bleef ik in ons appartement wonen, maar ik voelde me eenzaam. Ik propte mijn leven zo vol, dat ik maar niet thuis hoefde te zijn.
Met mijn moeder had ik al vaker gefantaseerd over een kind in mijn eentje. ‘Ach An, wat zou het fijn zijn, dan ben je nooit meer alleen’, zei ze altijd. Ik riep dan dat ik zeker voor mijn dertigste moeder wilde worden, maar had geen idee hoe ik het alleenstaand moederschap zou aanpakken. Het bleef bij dagdromen over rompertjes en kanten wiegjes.
Mo kende ik uit de kroeg waar ik achter de bar stond. Een leuke Marokkaan met wie ik kon lachen en huilen. Hij had me al vaker verteld dat hij dolgraag kinderen wilde. Kinderen zijn in zijn cultuur heel belangrijk en hij sprak er heel liefdevol over. Opeens viel het kwartje: dit was een echte vader; een man die zijn verantwoordelijkheid niet uit de weg zou gaan.
Het klinkt raar, maar ik gunde mezelf een kind van deze man. Vanaf dat moment heb ik bewust werk van hem gemaakt. Ik ging flirten, lachte net iets te lang naar hem en ja hoor, na een paar avonden had ik beet. We belandden bij elkaar in bed. Ik vond Mo leuk, maar was niet verliefd. Hij ook niet, denk ik, maar we hadden fijne seks. Uiteraard wist Mo niets van mijn dubbele agenda.
Na een paar weken was het raak. Ik was zwanger en kwam in een emotionele achtbaan terecht. Ineens besefte ik wat ik had gedaan. Ik had Russische roulette gespeeld. Mo reageerde verbaasd maar opgetogen toen ik het hem vertelde. Door zijn enthousiasme voelde ik me nog lulliger; ik biechtte hem alles op. Dat ik zo graag een kind wilde en dat ik met opzet zwanger was geraakt.
Gelukkig reageerde Mo rustig. Verstandig en fatsoenlijk, zoals ik hem al had ingeschat. Oké, dit was de situatie. Hoe gingen we het oplossen? Hij nam direct zijn verantwoordelijkheid. Het was zijn kind en hij zou ervoor zorgen. Hij had wel een voorwaarde: dat hij net zoveel zeggenschap kreeg in de opvoeding als ik. We zouden ons kind als vrienden opvoeden.
Avond aan avond praatten we over de invulling van ons co-ouderschap. We groeiden steeds meer naar elkaar toe. Mo ging mee naar de verloskundige, masseerde mijn rug, we zochten samen de kinderwagen uit en hij kocht een auto voor me, omdat hij die van mij niet veilig genoeg vond.
Uiteindelijk waren we zo vaak bij elkaar, dat we besloten samen het kind op te voeden. Onze zoon Cem is nu twee en ik kan niet anders zeggen dan dat het goed gaat. We zijn erg op elkaar gesteld en Mo helpt me waar hij kan. Zijn familie had Mo liever keurig zien trouwen en waarschijnlijk ook met een ander type vrouw, maar ze hebben onze relatie geaccepteerd en ze zijn stapel op onze kleine prins. Mo en ik genieten van ons kind. Eigenlijk hebben we nooit ruzie. We zijn niet smoorverliefd en Mo is misschien niet mijn ideale partner, maar hij is wel de ideale vader voor mijn kind.”
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
