Beeld: Unsplash
Margje (41) werkt tachtig uur per week en laat de dagelijkse verzorging van zoon James (6) aan de au pair over. Andere ouders, haar ex en vriendinnen vinden dit onbegrijpelijk.
De kerstuitvoering, het voorleesontbijt, het schoolreisje naar Artis – deze moeder heeft het allemaal gemist. Ook ben ik nog nooit bij de zwem- en karatelessen geweest. Ik zit voor mijn werk in het buitenland, heb een belangrijke vergadering of kan gewoon geen tijd vrij maken. Als je tachtig uur in de week werkt, moet je ergens op bezuinigen. In mijn geval zijn dat schoolactiviteiten en een stuk van het leven van mijn zoon. In de tweeënhalf jaar dat James op school zit, ben ik hooguit een keer of drie in zijn klas geweest.
Degene die mij vervangt is Samira, onze au pair. Een schat van een meid die al drie jaar bij ons woont en dol is op James. Zij kent de moeders en vriendjes van James en beheerst de schoolpleindynamiek. Ik heb zelfs een keer een tienminutengesprek aan haar overgelaten. Dat ging prima. Samira en ik praten veel, zij weet wat ik belangrijk vind in de opvoeding en handelt altijd uit mijn naam. Het is dus niet dat ik niet betrokken ben bij mijn zoons leven, ik ben er alleen niet vaak bij.
Van Samira weet ik dat er over mij wordt geroddeld op het schoolplein. Als ik weer eens heb verzaakt bij het luizenkammen of niet kom schoonmaken op de vrijdag voor de vakantie. Ik kan wel raden wat ze over me zeggen, want ik krijg ook van alles naar mijn hoofd geslingerd. Dat ik geen kind had moeten nemen als ik er toch niet zelf voor zorg. Dat een zwerfhond meer liefde krijgt. Gemene opmerkingen die me onder de gordel raken. De hele wereld valt over me heen. Een carrière combineren met een kind schijn je alleen te mogen als je parttime werkt of een man bent. Als een moeder niet ’s middags aan de thee zit, is ze ontaard.
Niet alleen schoolpleinmoeders, ook vriendinnen, kennissen, buren, mijn schoonouders en mijn ex-man vinden dat ik egoïstisch bezig ben. Ze vragen keihard waarom ik eigenlijk een kind heb als ik daar niet voldoende tijd in wil steken. Vooral de kritiek van Bart raakt me. Hij is mijn ex en de vader van James en klaagt tegen zijn ouders en vrienden dat ik James verwaarloos. In een boze bui heeft hij gedreigd de rechtbank te verzoeken om de volledige voogdij. Ik vind het hypocriet dat uitgerekend hij me zo hard veroordeelt. Hij kent mij door en door en weet dat ik nooit de ambitie heb gehad een thuisblijfmoeder te zijn. Bovendien is Bart uit hetzelfde hout gesneden. Ook hij werkt dag en nacht in de advocatuur. Hij zou niet anders willen. Het zou onzinnig zijn als hij de voogdij zou krijgen. Misschien dat hij dan zijn nieuwe vriendin voor ons kind zou laten zorgen, maar ik zie niet in waarom dat beter zou zijn voor James dan onze au pair Samira. Bart was zelf degene die de mogelijkheid van een au pair opperde toen ik zwanger raakte van James. De eerste drie jaar na zijn geboorte hadden we een inwonende, buitenlandse oppas. De zorg voor James viel anders niet te combineren met onze overvolle agenda’s.
Ik schaam me er niet voor te zeggen dat ik trots ben op mijn goede baan. Ik heb me gespecialiseerd in arbeidsrecht en heb een baan als corporate lawyer. Bart ontmoette ik op de universiteit. We studeerden, aten en vreeën samen en woonden al snel bij elkaar. Een diepe kinderwens had ik niet, maar een leven zonder kinderen leek me inhoudsloos. Halverwege de dertig realiseerde ik me dat als ik ooit moeder wilde worden, ik daar ruimte voor moest maken. In het tempo waarin ik leefde zouden mijn vruchtbare jaren zo voorbij zijn. Ik grap weleens dat James mijn laatste kans-baby was, want we hebben er uiteindelijk nog anderhalf jaar over gedaan om hem te mogen krijgen.
Vanaf de eerste seconde dat ik zijn hartje hoorde kloppen, was ik verliefd op James. Ik ben dolgelukkig met hem. Hoe zakelijk ik misschien ook overkom of hoe hard andere mensen mij veroordelen, ik ben honderd procent moeder. Je bent zo gelukkig als je ongelukkigste kind – die vlieger gaat helemaal voor me op. James is vrijwel nooit ziek, maar als hij iets heeft ben ik overbezorgd. Ik bel elk uur naar huis om te horen hoe het gaat en als het kan laat ik op mijn werk alles uit handen vallen.
Met een baan als de mijne kun je niet altijd doen wat je zou willen. Ik reis veel en werk ook ’s avonds. Dat is inherent aan het vak. Als ik niet in het buitenland ben, sta ik om zes uur op, douche, maak James wakker en kleed hem aan. We ontbijten samen en vertellen wat we vandaag allemaal gaan doen. Dat is een heerlijk begin van de dag en een echt moeder-zoon-moment. Om acht uur zit ik in de auto, James wordt door Samira naar school gebracht. Meestal kom ik pas laat thuis, maar heel soms kunnen we samen eten of kan ik James nog net een nachtzoen geven en voorlezen. Meestal kus ik echter een kind dat diep in slaap is. Dan ga ik even op zijn bed zitten en kijk naar mijn mooie, stoere mannetje. Zes jaar en al zo zelfstandig en wat doet hij het goed. Om het weekend is James bij papa. Dan lees ik verslagen en doe achterstallig werk. Heel af en toe ga ik op stap met vriendinnen.
Het weekend dat James bij mij is, is helemaal voor hem. Op vrijdagavond stop ik op tijd met werken en gaan we samen naar een restaurant. Hij is dol op sushi, dus meestal wordt het een all you can eat-ding. Prima. ’s Nachts kruipt hij bij mij in bed en liggen we heerlijk knus tegen elkaar aan. Op zaterdag bezoeken we een museum of gaan we naar Artis. En als ik het heel bont heb gemaakt op mijn werk, in het buitenland zat en geen avond op tijd ben geweest, neem ik hem mee naar de speelgoedwinkel en mag hij iets leuks uitzoeken. Dan loop ik gerust twee uur met hem in de Bart Smit om net dat ene doosje Lego te vinden. Zondags slapen we uit en drinken koffie bij mijn ouders of een vriendin. Of we houden een pyjama-spelletjesdag. We voeren mooie gesprekken. Mijn laptop blijft dicht. Heerlijk, we genieten allebei intens van die weekenden.
Lees ook ‘Vrienden verklaarden me voor gek toen ik mijn eigen kindertheater begon’ >
Ik geloof dat je niet elke dag mee hoeft te maken van je kind. Hoeveel moeders die elke avond hun kinderen in bed stoppen zijn daadwerkelijk intensief met hun kind bezig? Ik hoor van vriendinnen die wel om vijf uur thuis zijn, dat ze de uren tussen school en bedtijd invullen met koken, eten, opruimen en zorgen. Tijd voor een spelletje met de kinderen of een goed gesprek is er niet. Ook in het weekend zijn veel ouders vaak zo druk dat ze amper weten wat er in hun kind omgaat.
Ik breng mijn zoon ’s avonds niet zelf naar bed en als hij valt, wordt hij door Samira getroost en niet door mama. Ik zie niet wat hij daardoor tekort komt. Samira is heel lief voor hem en de stabiele factor in ons gezin. Ze zorgt dat hij gezond eet en uitgebreid in bad gaat, ze is er voor de verhalen over school en vriendjes. Maar ik praat zelf ook veel met James. Hij is pas zes, maar denkt al na over het ontstaan van de aarde, evolutie en planeten. Die gedachten deelt hij met mij, maar we kunnen ook voor de achtentwintigste keer mens-erger-je-niet spelen. Gewoon omdat ik weet dat het hem gelukkig maakt en ik blij word van zijn stralende gezicht als hij me inmaakt.
Natuurlijk heb ik weleens last van schuldgevoelens. Natuurlijk baal ik die ene keer dat ik een optreden van zijn muziekgroep miste terwijl ik had beloofd erbij te zijn. Maar het kon niet anders: een Amerikaanse klant landde een dag eerder dan gepland en ik moest met hem aan het werk. Ik kon er niet onderuit. Opa en oma zaten in de zaal, dat vond James fijn, maar uiteraard was hij diep teleurgesteld door mijn afwezigheid. Ik hoorde van Samira dat hij na afloop had gehuild. Hij was de hele middag verdrietig en wilde niet slapen voordat mama hem een kus had gegeven, vertelde ze. Op zulke momenten rijd ik met een knoop in mijn maag naar huis. Gelukkig duren zulke verdrietige buien van James nooit lang en is hij over het algemeen een zorgeloos jongetje.
Mensen die zo meedogenloos oordelen over mijn invulling van het moederschap, hebben geen idee. Beoordeel het boek op de inhoud, niet op de kaft. Als moeder doe je het nooit goed. Als je niet werkt ben je ouderwets, als je drie dagen werkt doe je je baan maar half en werk je fulltime dagen, dan ben je een egoïst. James doet het goed op school, heeft vriendjes en is een vrolijk kind met een hard werkende, liefhebbende moeder. En dat die moeder geen tijd heeft om mee te helpen op school, jammer dan.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer persoonlijke verhalen van moeders? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
