Beeld: Shutterstock
Mijn zoon van acht voetbalt, hockeyt en tennist graag op straat, maar zodra hij het in clubverband doet wil hij er na een paar weken mee stoppen. Nu zit hij op tennis, en heeft hij buikpijn voor elke training of wedstrijd. Moeten wij hem dwingen toch het seizoen af te maken?
Els en Do: Bij sportclubs hoort een ratrace die je niet op straat hebt. Je moet een kritische coach plezieren en hebt te maken met een publiek dat juicht of commentaar geeft. Je moet ervan houden. Dat doet uw zoon dus niet. Maar hij moet wel leren dat je verplichtingen hoort na te komen. Wij vinden dan ook dat u hem inderdaad naar de tennisclub moet slepen tot het eind van het seizoen.
Lees ook
‘Onze zoon (11) is gescout voor de Ajax-academie, maar hij wil liever bij zijn eigen club blijven’ >
Do denkt bij het woord ‘slepen’ aan haar teckels Kees en Piet, die zelden mee willen lopen. Helaas kunt u bij uw zoon geen hondenriem aan zijn nekje bevestigen. Toch is de vergelijking nuttig: Kees en Piet lopen namelijk wel door als Do ze een koekje in het vooruitzicht stelt.
Bij uw zoon wordt het koekje de Scouting. Als u het goed aanpakt kunt u er een hele trommel mee vullen. Scouting is ook een club, maar dan anders. Scouts doen geen wedstrijden, maar spannende spelletjes. Je kunt er klimmen, zeilen, kanoën, modelvliegtuigen bouwen en leren overleven in het bos. Prijzen zijn er ook, maar die kan iedereen behalen. Insignes, waterwerkdiploma’s, gouden wings, awards – uw zoon zal er zijn hele scoutinguniform mee kunnen behangen.
Als u hem aan het watertanden hebt gekregen zegt u: “Eén ding: scouts moeten altijd doen wat ze beloven. Ze laten hun team niet in de steek omdat ze geen zin meer hebben.” Dat begrijpt hij ongetwijfeld. Desnoods begint u over Kees en Piet, die toch mee moeten lopen, ook al hebben ze er geen zin in. Anders komen ze nooit thuis waar de koekjestrommel wacht.
De opvoedtantes Els en Do beantwoorden opvoedvragen met een knipoog en stellen zichzelf voor: “Wij zijn geboren voordat de pil was uitgevonden, kwamen ter wereld zonder dat onze ouders daarom hadden gevraagd en werden te hooi en te gras opgevoed. Zelf kregen wij heel bewust kinderen en daarom voelen we tot op de dag van vandaag (ze zijn inmiddels 34, 22 en 20) de plicht hen permanent gelukkig te maken. We kennen dus twee opvoedingsstijlen van nabij, en blijven onverminderd op zoek naar de gulden middenweg.”
Ook een opvoedvraag? Mail ’m naar elsendo@kekmama.nl
Dit artikel staat in Kek Mama 05-2019.
Meer opvoedadvies? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
