Beeld: Getty Images
Marijke (41) had al een gezin met twee kinderen (11 en 9), toen ze draagmoeder werd voor John (38) en Paul (36).
Marijke: “Na onze kinderen Lieke en Benjamin voelde ons gezin compleet, maar was mijn behoefte om leven in me te voelen nog niet verdwenen. Om me heen worstelden stellen met vruchtbaarheidsproblemen en ik zag hun verdriet. Een vriendin zonder baarmoeder zocht in de VS naar een draagmoeder en de broer van mijn man Stefan is homoseksueel; ook hij puzzelde of, en zo ja hoe, hij kinderen wilde.
Vlak na de bevalling van Benjamin schoot al door mijn hoofd dat ik ook anderen zou kunnen helpen bij hun kinderwens. Ik wist nog niet hoe; met mijn eigen kind vers in mijn armen was elke gedachte nog beïnvloed door hormonen. Maar toen Benjamin twee was, mijn vriendin en zwager nog geen stap verder waren en Stefan en ik zeker wisten dat we zelf geen derde kind meer wilden, bedacht ik dat ik draagmoeder wilde zijn. Niet voor vrienden of familie. De kans dat ik me dan te veel aan het kind zou hechten vond ik te groot. Maar als er meer vrouwen zouden zijn zoals ik, zouden ook mijn vriendin en zwager betere kansen krijgen, was mijn redenatie.
“Hoe legden we uit aan de kinderen dat mama een baby in haar buik had die niet hun broertje of zusje zou worden?”
Stefan schrok in eerste instantie van mijn voorstel. Was mijn naastenliefde niet wat al te groot? Ook was hij bang voor wat het met mij zou doen. Hij kende me als moeder, zou ik dit kind echt kunnen afstaan? Zou hij het wel kunnen verdragen dat ik zwanger was van een andere man? En hoe legden we uit aan de kinderen dat mama een baby in haar buik had die niet hun broertje of zusje zou worden?
We spraken met een psycholoog en bovenal veel met elkaar, weken, maanden. Na ruim een jaar wees nota bene mijn zwager ons op John en Paul, die een kinderwens hadden. We spraken af met z’n vieren en hadden direct een klik. We trokken een halfjaar uit om elkaar beter te leren kennen en toen alle neuzen dezelfde kant op stonden, stelden we een draagmoedercontract op. Op de avond van de eerste inseminatie kwamen ze het zaad zelf brengen. Stefan en ik hadden besproken dat ik het alleen zou inspuiten, het was geen romantische daad van ons samen.
Lees ook
Mirjam heeft een regenbooggezin: ‘In het begin begreep niet iedereen dat’ >
Stella wordt komende winter vier. Van de zwangerschap genoot ik, maar ik zat er met een compleet andere mindset in dan bij mijn eigen kinderen; vanaf dag één voelde ze niet als mijn baby. Op straat vroegen bekenden: ‘Krijgen jullie een derde?’ Als ik dan vertelde dat ik droeg voor een ander, keken veel mensen geschrokken weg. Ook niet alle familie kan er goed mee omgaan. Vooral mijn zus vindt het hard dat ik mijn kind kan afstaan. Dat Stella niet mijn kind is, maar slechts ontstaan uit mijn eicel, krijg ik niet uitgelegd. Alleen op de school van de kinderen werd uitsluitend positief gereageerd.
“Vanaf dag één voelde ze niet als mijn baby.”
Natuurlijk hou ik van Stella, maar anders dan van Lieke en Benjamin. Ik zag geen seconde op tegen de bevalling en het moment dat ik haar aan John en Paul zou geven. Stefan was, net als de mannen, bij de bevalling. Ik heb Stella de eerste borstvoeding gegeven en na een paar uur gaf ik haar aan haar vaders. Daarna gingen Stefan en ik naar ons huis, en zij naar het hunne. Wel ging ik drie maanden lang elke dag langs om melk te brengen.
Op papier ben ik niets van Stella. Onze ouderschapsrechten hebben Stefan en ik na de bevalling afgestaan, zodat John en Paul haar konden adopteren. We zien elkaar op verjaardagen en af en toe daarbuiten. Stella weet dat ze uit mijn buik komt, maar dat ik niet haar mama ben. Ze noemt me gewoon Marijke, en tegen anderen haar buikmama.
Ik heb geen behoefte nog een keer voor een ander dragen. Blijkbaar had ik deze laatste zwangerschap nodig om die behoefte af te sluiten. Ik ben er bovenal trots op dat ik twee bijzondere mensen heb kunnen helpen bij het vervullen van hun grootste wens, maar dat mes snijdt aan twee kanten.”
Meer weten over dit onderwerp? Luister dan naar de Kek Mama-podcast ‘Kind met een omweg’ met Jorinde Benner en caberatier Sjamke de Voogd op kekmama.nl.
Daarnaast schreef Kek Mama’s Jorinde Benner samen met SBS6-presentator Mirella van Markus ‘Wij willen ook een kind’, het ultieme handboek voor wensouders die niet zomaar een kind kunnen krijgen. € 24,99, Fontaine Uitgevers
Dit artikel staat in Kek Mama 14-2021.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
