Beeld: Getty Images
Wie durft te zeggen dat je geen kind krijgt om het door anderen te laten opvoeden, krijgt het aan de stok met deze moeders. “Mijn nanny en ik delen de zorg in een soort sisterhood.”
Aagnete (40) is getrouwd met Bart. Samen hebben ze drie zonen: Philip (11), Lars (9) en Nils (6).
“Als opgroeiend meisje in een expatgezin had ik weinig vaste waarden, maar van één ding was ik altijd zeker: de nanny wachtte na school met thee en koekjes. Een harde eis van mijn ouders, die overdag nooit thuis waren. Mijn vader werkte in de olie-industrie, mijn moeder was fulltime bezig op ‘de club’, zoals ze de expatvereniging van het oliebedrijf noemden. Ik heb ze nooit gemist, voor expatkinderen is dit vaak de normaalste zaak van de wereld.
We woonden in Indonesië, Gabon, het Midden-Oosten en de Verenigde Staten. Vriendinnetjes had ik nooit langer dan één tot drie jaar, daarna verhuisden we weer. En hoewel met elk nieuw land ook een nieuwe nanny kwam, voelde zij altijd vanaf dag één vertrouwd. Streng geïnstrueerd door mijn ouders, volgens altijd hetzelfde regime dat door iedere nieuwe oppas strikt werd nageleefd. Het verschil zat ’m hooguit in hoe streng ze waren, of het liedje dat ze zongen om me in slaap te krijgen.
Toen ik zwanger werd, werd ik ook net partner op het accountantskantoor waar ik werkte. Minder werken was voor Bart ook geen optie. Ouders werken, dat is het leven. Dus regelden we een nanny uit de Filipijnen, Abigail, die in het zelfstandige appartement boven onze garage trok op het moment dat mijn bevallingsverlof inging. Zo zou ze ons gezinsleven vanaf de eerste minuut meemaken en aanvoelen. Ik vond het belangrijk dat ze zich in zekere zin onderdeel zou voelen van ons gezin.
Geheel in strijd met de planning beviel ik thuis van Philip, en Abigail was erbij. Ze haalde handdoeken, regelde thee – alles zodat de verloskundige, kraamhulp en Bart niet van mijn zijde hoefden te wijken. Misschien werd onze band daardoor zo sterk, al was de persoonlijke klik er vanaf de eerste seconde. Haar betrokkenheid en warmte zorgden ervoor dat ik Philip acht weken na mijn bevalling vol vertrouwen achterliet in haar armen, het voedingsschema op de vriezer met mijn voorraad gekolfde melk geplakt. Niet één dag is het misgegaan.
Philip accepteerde de zorg van Abigail net zo makkelijk als de mijne. En wanneer ik rond zeven uur ’s avonds thuiskwam en hem aanlegde, dronk hij even lief weer uit mijn borst. Abigail en ik deelden de zorg als een soort sisterhood, een ijzersterk verbond van respect en vertrouwen. Ik was haar werkgever en zij mijn nanny, maar zo heb ik het nooit gevoeld. It takes a village to raise a child, en wij hielpen elkáár. En ja, daar speelde Bart heus ook een rol in. In de avonden en weekends dat Abigail vrij was of naar school ging, nam hij haar plek in. Weliswaar wat onwennig, hij is gewoon niet zo gemaakt voor het vaderschap, hoe dol hij ook is op onze kinderen. Toen Philip groter werd en we Lars kregen, was en bleef Abigail Philips eerste toevlucht als ik er niet was.
Mijn hart brak toen het contract met haar na twee jaar niet meer verlengd kon worden. Nog drie nanny’s volgden, met wie het nooit zo close werd als met Abigail, maar het evengoed fijn was. Sinds kort hebben we een oppasmoeder aan huis. Gewoon uit Nederland, alleen tijdens de uren na school waarop Bart en ik er niet zijn.
De jongens zijn inmiddels oud genoeg om zelfstandig te zijn, de oppas houdt nu alleen een oogje in het zeil op het gebied van speelafspraken en huiswerk. Nog nooit heb ik het gevoel gehad dat ik in mijn zorg als moeder tekortgeschoten ben. De band die ik heb met mijn kinderen is niet gebaseerd op kwantiteit, maar puur op kwaliteit. Wanneer ik thuis ben, ben ik ook echt thuis, en sta ik honderd procent tot hun beschikking. ‘Weet je wat ik zo cool vind aan jou?’ zei mijn oudste, Philip, onlangs. ‘Je bent niet alleen de liefste moeder van de wereld, maar je zeurt tenminste ook niet de hele dag.’ Een twijfelachtige eer, maar een positieve, gok ik zo.”
Linh (35) is single moeder van Vlore (8) en Teo (7).
“Toen de eigenaar van de nagelstudio waar ik werkte – tevens een vriend van mijn toenmalige man – ziek werd, waren er twee opties: of een ellenlang wervingstraject opstarten om een vervanger te zoeken of mij aanstellen. Dat laatste leek een logische keuze, want ik werkte er al zeven jaar en ik woonde er schuin boven.
Mijn man vond het een slecht idee. Een vrouw hoort er te zijn voor de kinderen, vond hij. Maar zonder mijn inkomen als nagelstylist redden we het hoe dan ook niet, dus een hogere functie was in elk opzicht positief, vond ik. Dat hij, los van onze eindeloze conflicten, ook nog een ander bleek te hebben, was voor mij reden genoeg om het heft in eigen handen te nemen. Dus ik accepteerde de functie en vroeg een scheiding aan.
Het is natuurlijk schipperen, zes dagen per week een winkel runnen die tot acht uur ’s avonds open is en daarnaast voor twee jonge kinderen zorgen. Maar ik heb de luxe dat ik niet alleen boven mijn werk woon, maar ook nog eens tegenover de bassischool. De kinderen komen zelf naar huis en in de studio is altijd wel iemand aanwezig die ze aandacht geeft, of met ze mee naar boven gaat om eten te maken of hun verhalen aan te horen. Zo zijn de twaalf vrouwen die eerst mijn collega’s waren en nu mijn werknemers zijn, een soort tantes en bovenal vriendinnen geworden.
Gelukkig kan ik zelf regelmatig tussendoor even weg uit de zaak om Vlore en Teo aandacht te geven of met ze naar turnen of voetbal te gaan. Dat plannen we gewoon vrij in de boekingen. Ik leg ze elke avond zelf in bed, alleen bij de voetbalwedstrijden van Teo op zaterdag kan ik niet altijd aanwezig zijn. Die neemt zijn vader meestal voor zijn rekening en anders een van mijn echte zussen, die ook in de stad wonen.
We hebben het niet breed en ik ben misschien niet elk moment van de dag voor ze beschikbaar, maar mijn kinderen groeien op in een stabiele omgeving die barst van de liefde. Als Vlore vijftien is, komt ze bij me werken, zegt ze. Omdat het altijd zo gezellig is, ‘beneden’.”
Lees ook
‘Sommige kinderen hebben ‘extra’ stiefouders; mijn dochter heeft een nanny’ >
Ingrid (38) is gescheiden en moeder van Thirze (5).
“Het zat nooit in de planning dat ik Thirze alleen zou opvoeden. Haar vader en ik kozen voor haar uit liefde. Dat onze relatie niet werkte kon gebeuren, dat hij ervoor koos zijn carrière als piloot liever niet te combineren met een kind was zijn keuze. Het stelde me wel voor een praktisch dilemma: hield ik vast aan mijn bestuurlijke functie in een groot bedrijf met maximaal kinderopvang, of hing ik mijn carrière aan de wilgen om parttime te werken zolang mijn dochter klein was?
De keuze was simpel: een baan als deze zou ik nooit zomaar opnieuw bemachtigen, en van parttime werken zou ik doodongelukkig worden. Als mijn ex en ik samen waren gebleven, hadden we allebei een zorgdag genomen en de overige drie dagen overgelaten aan de kinderopvang. Vier dagen werken was als alleenstaande moeder met hoge lasten opeens geen optie meer, en zo diende de keus voor een au pair zich aan.
Sinds een jaar woont de Franse Suzette bij ons. Ik woon net over de grens en heb een zolder over waar ze zelfstandig kan wonen, dus ik merk eigenlijk nauwelijks dat ze er is, zelfs nu ik grotendeels thuiswerk. Suzette brengt en haalt Thirze naar en van school, studeert in de tussentijd, en na schooltijd gaan ze er samen op uit of ze spelen in het zolderappartement.
Doordat ik wel thuis ben, heeft Thirze helemaal niet door dat ik zoveel werk. Tussendoor komt ze geregeld een knuffel halen of een tekening laten zien, maar ze begrijpt ook dat ik daarna snel weer aan de slag moet. Vrouwen zorgen nu eenmaal voor brood op de plank, leert mijn dochter. Niet voor niets werkt Suzette ook hard aan haar studie. Het ontbreekt Thirze aan niets, dus ze weet ook waarvoor ik het doe.
Haar vader ziet ze twee zaterdagen per maand. ‘Die zit in het vliegtuig, mama werkt’, zegt ze altijd. Niet helemaal een eerlijke voorstelling van zaken, maar ik snap dat ze het zo ziet. Ik hoop dat ze een voorbeeld aan mij neemt en altijd haar eigen boontjes leert doppen. En dat een werkende moeder ook een heel goede en lieve moeder kan zijn.”
Martine (42) is getrouwd met Henk (45). Ze hebben twee kinderen: Marthe (10) en Sterre (4).
“Als Sterre viel, riep ze tot voor kort om onze oppas Petra. Ze heeft haar zelfs weleens mama genoemd. De eerste keer deed dat pijn, nu kan ik mijn ego opzij zetten en accepteren dat dat nu eenmaal de consequentie is van de constructie waarin Henk en ik onze kinderen opvoeden.
Toen Marthe geboren werd, schoof ik alles aan de kant. Negen jaar studie en een fijne baan in een huisartsenpraktijk ten spijt, als moeder moest ik er altijd zijn voor mijn kind, vond ik. Een opgelegde overtuiging, grotendeels ingegeven door mijn moeder die altijd huisvrouw was geweest. Ik kwijnde weg, die jaren thuis met een baby. Henk had een internationale functie in het bedrijfsleven en was veel weg, een zorgdag voor hem zat er met zijn onregelmatige schema niet in.
Tot ik na drie jaar zorgen op de rand van een burn-out belandde en er maar één uitweg leek: weer aan de slag. ‘Hoe we het doen, doen we het, Tien’, zei Henk. Er was een maatschap in ons dorp die wel plek voor me had. We googelden ons suf naar opvangmogelijkheden. Uiteindelijk vonden we de oplossing in het nichtje van een vriendin. Haar schoolcarrière was keer op keer mislukt, ze zocht een baan en zelfstandig onderdak. Wij hadden een tuinhuisje. ‘Houdt ze van kinderen?’ appte ik mijn vriendin. Drie weken later woonde Petra – toen negentien – bij ons.
De zorg voor onze kinderen is haar op het lijf geschreven. We betalen haar zakgeld en ze krijgt gratis kost en inwoning. Sterre was het eerste jaar van haar aanwezigheid nog fulltime thuis, maar nu de meiden overdag naar school gaan, volgt Petra in die tijd een studie. Dat was wel even puzzelen toen de kinderen tijdelijk niet naar school konden vanwege de coronamaatregelen, maar gelukkig waren de colleges van Petra ook online. Ik regelde wat vervanging hier en daar en zo vulden we die hectische uren in.
De komst van Petra heeft voor enorm veel rust gezorgd. Henk en ik hoeven ons nooit zorgen te maken als we in de knel komen met werk, want Petra is er altijd. Toch: hoe een dag ook loopt, ik leg mijn kinderen altijd zelf in bed. Dat is in tien jaar nog geen dag anders geweest en dat wil ik absoluut zo houden zolang ze daar behoefte aan hebben. Iemand ziek of bang voor monsters? Henk of ik doen altijd de nachtdienst. Want ondanks een incidentele roep om Petra, roepen ze het laatste jaar alleen nog maar om mij. Of ze nu elke dag op de bso zitten tot sluitingstijd of thuis zijn met hun oppas; mama en papa blijven heilig.”
Dit artikel staat in Kek Mama 06-2021.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
