Vijf procent van de gescheiden vrouwen laat de kinderen achter bij hun vader. Een beslissing waar de buitenwereld vaak niets van begrijpt. “Niemand begrijpt me, behalve de kinderen en mijn lieve ex.”
Martha Visser (33) is moeder van dochter Ferrys (12) en zoon Nylke (6).
“De ene keer zie ik mijn kinderen een paar weken niet, de andere keer een week lang elke dag. Met bellen is het net zo, we facetimen als we daar zin in hebben. Daar zijn geen vaste regels voor. Mijn ex-man en ik kunnen goed door één deur en praten veel over hoe het met de kinderen gaat.
Ik had Ferrys en Nylke heel graag bij me gehad, maar ik ben niet het type dat haar kinderen koste wat kost opeist. Na de scheiding wilden ze liefst bij hun vader blijven,
in hun vertrouwde omgeving. Hoeveel pijn dat ook deed, ik begreep dat wel.
Ik heb 31 jaar in Harlingen gewoond en me er altijd een vreemde eend in de bijt gevoeld. Vanaf mijn zeventiende was ik samen met Jan, op mijn 21e werd ik moeder. Twee kinderen, een man die om vier uur uit zijn werk kwam en een moeder die zorgde dat om vijf uur het eten op tafel stond. Dat was ons leven. Ik voelde me niet happy, maar schikte me heel lang in mijn rol.
Twee jaar geleden zijn Jan en ik uit elkaar gegaan. Ik vond werk en een huis in Den Haag – een stad waarin ik me meteen thuis voelde. Mijn ex bleef met de kinderen in ons huis. Ik nam alleen mijn laptop, telefoon en kleding mee.
Zo makkelijk als ik het nu zeg, was het natuurlijk niet. De eerste week zonder de kinderen voelde ik me geamputeerd. En nog steeds. Als Ferrys en Nylke een dag naar de Efteling zijn met mijn ex en mij leuke foto’s per WhatsApp sturen, kan ik ineens verdrietig worden omdat ik er niet bij ben. Ik sta huilend sinterklaascadeaus in te pakken omdat ik die blije koppies niet kan zien als ze het krijgen. Bovendien begrijpt bijna niemand mijn keuze. Iedereen heeft zijn oordeel klaar, zonder iets van de achtergrond te kennen. Op sociale media schrijf ik soms over de bijzondere situatie met mijn kinderen. Je wilt niet weten wat voor nare opmerkingen mensen dan plaatsen. ‘Zij is echt gestoord’, en: ‘Wat goed dat de kinderen zijn afgepakt van deze zweefteef’. Dat komt keihard binnen hoor. Ook mijn eigen familie toonde geen enkel begrip. Om die reden heb ik zelfs met hen gebroken.
Maar mijn kinderen steunen me, evenals mijn lieve ex en zijn ouders. Toen ik laatst een longontsteking had, heeft hij me zelfs een paar weken bij hem en de kinderen laten
uitzieken. Op momenten dat ik twijfel aan mijn beslissing, is het vaak mijn lieve, slimme dochter die me geruststelt en verzekert dat zij echt niets tekortkomen en dat ze heel veel van me houden. Dan voel ik me zo trots. Je mag je kinderen best leren dat je voor jezelf mag kiezen en je niet hoeft weg te cijferen.”
Alle portretten staan in Kek Mama 08-2015.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
