Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: haar zoon is vlogger.
“Yoooooo, gasten, welkom in mijn crib, lekker chill. Kijk en dit is mijn moeder. Yo yo yo. Gasteeeeeeeeen.”
Terwijl ik een tosti maak, scharrelt Miró om me heen met een poezenborsteltje in zijn hand waar hij op stoere toon tegen praat. Nee, dit is niet zijn imaginary friend, hij doet gewoon al wekenlang of dit zijn camera is. Hij is namelijk vlogger. Zonder eigen YouTube-kanaal welteverstaan, want ik voel er weinig voor mezelf in mijn onderbroek aan het ganse land te tonen omdat mijn kind staat te filmen. “Je doet maar alsof”, heb ik gezegd. “Deed mama vroeger ook altijd.”
In mama’s jeugd had je echter geen YouTube waar amper uitgebotte puberjongens hun wel en wee op zetten, totaal gefascineerd gevolgd door honderdduizenden kinderen. Miró vindt het prachtig. Dylan Haegens, Enzo Knol, FifaBaws. Steeds komt er een nieuwe held bij. “Kijk mam, hij heeft echt een dope huis.” “Oh, ma, ze gingen cola kopen en toen deden ze er een aspirientje in en toe ging het heel erg bruisen, hahaha.” “Heb je gehoord dat hij het uitgemaakt heeft met z’n vriendin? Zij moest huilen. Echt vet zielig. Maar het is beter zo.”
Het is beter zo. Wat weet mijn achtjarige daar nou van? Ik zie hem speuren naar rolmodellen, naar wat de oudere jongens zeggen, hoe hun haar zit, welke kleding ze dragen. En schijnbaar is het mateloos interessant om zo’n zeventienjarig gelkoppie naar de supermarkt te zien slenteren met z’n matties om twee zakken bolognesechips en een pak melk te kopen. In een filmpje dat minstens achttien minuten duurt.
Ze zeggen wel eens dat de huidige jeugd geen geduld meer heeft, maar hun uithoudingsvermogen wat betreft onnozele filmpjes over lege dagen is onuitputtelijk. Dat gehinnik om niets, het popiejopietaaltje, de stoere loopjes, ik erger me er vaak mateloos aan. “Dit is toch hele stomme televisie”, heb ik wel eens uitgeroepen. Miró haalde zijn schouders op. “Jij bent gewoon geen eindbaas.”
Maar afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Meteen na het opstaan schoot Miró in zijn kleren. Hij poetste zijn tanden. Deed gel in zijn haar. Legde zijn schooltas klaar. “Wat is er met jou aan de hand?”, vroeg ik. “Dit is mijn nieuwe morning routine. Alles clean op tijd. Doen ze op YouTube ook.” Eindbazen. Dat zijn het. Lekker chill, gasten.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
