Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven. Vandaag: haar zoon is vlogger.
“Yoooooo, gasten, welkom in mijn crib, lekker chill. Kijk en dit is mijn moeder. Yo yo yo. Gasteeeeeeeeen.”
Terwijl ik een tosti maak, scharrelt Miró om me heen met een poezenborsteltje in zijn hand waar hij op stoere toon tegen praat. Nee, dit is niet zijn imaginary friend, hij doet gewoon al wekenlang of dit zijn camera is. Hij is namelijk vlogger. Zonder eigen YouTube-kanaal welteverstaan, want ik voel er weinig voor mezelf in mijn onderbroek aan het ganse land te tonen omdat mijn kind staat te filmen. “Je doet maar alsof”, heb ik gezegd. “Deed mama vroeger ook altijd.”
In mama’s jeugd had je echter geen YouTube waar amper uitgebotte puberjongens hun wel en wee op zetten, totaal gefascineerd gevolgd door honderdduizenden kinderen. Miró vindt het prachtig. Dylan Haegens, Enzo Knol, FifaBaws. Steeds komt er een nieuwe held bij. “Kijk mam, hij heeft echt een dope huis.” “Oh, ma, ze gingen cola kopen en toen deden ze er een aspirientje in en toe ging het heel erg bruisen, hahaha.” “Heb je gehoord dat hij het uitgemaakt heeft met z’n vriendin? Zij moest huilen. Echt vet zielig. Maar het is beter zo.”
Het is beter zo. Wat weet mijn achtjarige daar nou van? Ik zie hem speuren naar rolmodellen, naar wat de oudere jongens zeggen, hoe hun haar zit, welke kleding ze dragen. En schijnbaar is het mateloos interessant om zo’n zeventienjarig gelkoppie naar de supermarkt te zien slenteren met z’n matties om twee zakken bolognesechips en een pak melk te kopen. In een filmpje dat minstens achttien minuten duurt.
Ze zeggen wel eens dat de huidige jeugd geen geduld meer heeft, maar hun uithoudingsvermogen wat betreft onnozele filmpjes over lege dagen is onuitputtelijk. Dat gehinnik om niets, het popiejopietaaltje, de stoere loopjes, ik erger me er vaak mateloos aan. “Dit is toch hele stomme televisie”, heb ik wel eens uitgeroepen. Miró haalde zijn schouders op. “Jij bent gewoon geen eindbaas.”
Maar afgelopen week gebeurde er iets bijzonders. Meteen na het opstaan schoot Miró in zijn kleren. Hij poetste zijn tanden. Deed gel in zijn haar. Legde zijn schooltas klaar. “Wat is er met jou aan de hand?”, vroeg ik. “Dit is mijn nieuwe morning routine. Alles clean op tijd. Doen ze op YouTube ook.” Eindbazen. Dat zijn het. Lekker chill, gasten.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.
