Beeld: Unsplash
Jij bent van nee is nee en nu is het afgelopen, je man zwicht al als de kinderen over zijn wang aaien. “Hij vindt mij Cruella, ik vind hem veel te weekhartig.”
Valerie (40): “Het principe ‘laat maar even huilen’, is Joost volledig vreemd. Ik laat ze rustig even mopperen in bed, hij vindt dat zielig.
Ik vind dat je echt niet direct hoeft te rennen en vliegen als je peuters een kik geven. Het is ook wel een praktisch ding: ik werk vanuit huis en vaak komt het me nog niet uit dat ze al wakker zijn van hun middagslaapje en moet ik nog even snel een mailtje sturen of iets afmaken.
De dagen dat Joost thuis is, is dat allemaal anders. Het zijn zíjn vrije dagen, zijn dagen met de kinderen; hij zit er dan ook echt klaar voor weer iets leuks met ze te gaan doen. ‘Wat slapen ze lang hè’, hoor ik hem regelmatig zeggen. En dan gaat-ie met een bezorgd gezicht aan hun deur luisteren of ze nog wel ademen.
Mijn kinderen met Joost zijn mijn tweede leg. Ik heb een puber uit mijn eerdere relatie en ben daardoor misschien wel iets meer door de wol geverfd. Ik heb er na mijn scheiding een paar jaar alleen voor gestaan en dat vormt je wel. Ik ben streng en hou graag vast aan duidelijke regels. Daardoor kom ik misschien wat bitchy over, helemaal naast Joost die de touwtjes laat vieren. Ik zie mijn schoonmoeder weleens afkeurend kijken als ik de regie overneem wanneer de kinderen weer eens als twee hyperactieve stuiterballen de tent afbreken.
Joost heeft zijn lieve karakter niet van een vreemde. Als de kinderen te ver gaan, ga ik op mijn strepen staan. Dan vraag ik het niet met zoetgevooisde stem, maar deel ik een bevel uit. Het werkt – meestal. Soms ben ik te streng. Dan sla ik de plank mis en grijp ik in als ze naar mijn mening veel te veel herrie maken, terwijl ze juist heerlijk in hun spel opgaan. Ik merk overigens altijd direct aan hun reacties of mijn strengheid terecht is. Als ze echt stout zijn, binden ze in na mijn optreden. Als ik het verkeerd inschat, komen er direct tranen. Dan voel ik me wel schuldig ja. Helemaal als ze dan hun troost zoeken bij mijn hun vader.”
Lizzie (41): Onze dochters Esmee en Tessa hoeven maar met hun ogen te knipperen of Richard zwicht. Als ze iets echt héél graag willen, een ijsje bijvoorbeeld, kruipen ze op zijn schoot en aaien ze over z’n wang. Dan zie ik de glimlach al op zijn gezicht doorbreken. Ik kijk altijd vol verbazing naar dat toneelstukje. Ik trap er niet in, Richard gaat altijd voor de bijl. Ik ben consequenter dan Richard. Een besluit heroverwegen doe ik niet snel, ik denk dat kinderen dan een loopje met je gaan nemen. Als ik een van de kinderen naar de gang of kamer stuur, vindt Richard dat zielig. Achteraf vind ik weleens dat ik iets milder had kunnen zijn. Dan reageerde ik net iets te fel, omdat ik op dat moment ergens over piekerde. Het wordt me dan gewoon even te veel. Toch ben ik liever strikt dan soft.”
Lucinda (47): “Ries heeft na de geboorte van onze dochter Sky zijn carrière enkele jaren on hold gezet om voor haar te zorgen. Ik wilde fulltime blijven werken, hij wilde iedere seconde bij Sky zijn. Al tijdens de zwangerschap was hij enorm betrokken. Ries voelt Sky heel goed aan, ze hebben een ontzettend sterke band. Hij is een man van de dialoog en kan eindeloos met Sky in overleg gaan. Ik niet. Nee is bij mij nee. Ik ga niet over alles discussies voeren met een tienjarige. Ik ben thuis de bad cop, Ries de good cop.
Sky weet dan ook al vanaf dat ze heel klein is perfect met welke vragen ze beter bij haar vader dan bij haar moeder aan kan kloppen. Bij Ries krijgt ze veel meer voor elkaar. Op het gebied van koek en snoep zijn we allebei streng, maar als ze bijvoorbeeld valt, rent ze huilend naar haar vader die haar liefdevol troost. Sta ik daar met lege uitgestrekte armen.
Ik vind het wel heel lief ze zo samen te zien. Zo zorgzaam als Ries is voor onze dochter, zo is hij ook voor mij. Ik stoor me er nooit aan, andersom kan Ries mij weleens op de vingers tikken als ik weer iets te veel in de Cruella-modus zit. Ik denk dat we elkaar aardig in balans houden; ik heb ballen, Ries is zacht.”
Esther (39): “Ik heb twee kinderen uit een eerder huwelijk en Thom vond mij in onze begintijd weleens niet streng genoeg. Nou laat ik inderdaad veel toe, maar als het erop aankomt, stel ik mijn grenzen. Tijdens de zwangerschap van ons gezamenlijke kind had Thom het opvoedkundig draaiboek in gedachten al helemaal klaarliggen. Hij zou superconsequent zijn, met strakke hand regeren en nee zou bij hem nee zijn. Ik knikte braaf tijdens die hoogdravende betogen. Thom zou niet de eerste man zijn die door vaderliefde bevangen zou raken.
En ja hoor, vanaf het allereerste moment dat hij onze nu driejarige dochter Lily in zijn armen kreeg, werd Thom vloeibaar. Hij aanbidt de kleine prinses en loopt ’s avonds zonder overdrijven wel tien keer naar boven om nog even een knuffel te geven, water te pakken, een liedje te zingen of antwoord te geven op de prangende vraag ‘mag ik morgen een roze ijsje?’ Ze speelt een spelletje met hem en hij lijkt het geweldig te vinden.
Aan het einde van de dag ben ik doodop, dan ga ik toch niet nog tien keer de trap op? Na één keer laat ik haar dat ook weten: ‘Je mag nu alles vragen wat je nog wilt vragen, maar als ik de deur zo dichtdoe, kom ik écht niet meer boven, hoe hard je ook gilt.’”
Lees ook
Mama is zus, papa is zo: deze ouders zijn heel verschillend >
Suzan (46): “Karel voert eindeloze discussies met zijn zoon. Dan hoor ik vierjarige Bas zeggen: ‘Nee, ik ga niet douchen, ik wil dat niet…’ En dan volgt er steevast van Karel een uitgebreide onderbouwing waarom Bas maar beter toch even onder de douche kan gaan. Ik ga niet op dat gezeur in. Zwijgend kleed ik Bas uit en alle protesten ten spijt, zet ik hem onder de douche – waar hij dan vervolgens niet meer onder vandaan wil. Door mijn eigen strenge opvoeding van vroeger, pak ik Bas ook heel consequent aan.
Ik zou wat dat betreft best wat milder kunnen zijn, besef ik weleens. Ik heb dat consequente vroeger immers zelf ook niet altijd leuk gevonden. Waar bij mij de verhouding streng/lief 80%/20% is, liggen die verhoudingen bij Karel precies andersom. ‘Papa is mijn vriendje’, zegt Bas dan ook. Dat vind ik ook wel weer heel leuk om te horen, maar ik vind het ergens niet kloppen. Wij zijn niet zijn vrienden, maar zijn ouders.”
Sophie (38): “Doordeweeks, als Maarten werkt, vinden de kinderen mij oké. In het weekend zak ik een plaats op de ranglijst en scoort Maarten door vrijwel alles goed te vinden. Dat zorgt nog weleens voor wrijving. We hebben drie jongens van elf, negen en vijf die het liefst de hele dag met een laptop op schoot zitten. Ik kan ze niet strenger straffen dan ze dat verbieden. Mogen ze er van Maarten even later toch weer op. ‘Ze waren zo lief’, zegt hij dan. Ja, ze waren hartstikke lief, maar wel met maar één doel voor ogen: die laptops terugkrijgen.”
Alie (35): “Lawaai maakt de bitch in me los. Onze dochters kunnen behoorlijk aanwezig zijn; dansen, zingen, rare en luide stemmetjes opzetten. Dat laat Peter gewoon gebeuren, ik word er gek van. Misschien omdat ik zo veel aan mijn hoofd heb.
Waar Peter en ik ook anders in staan, is het onderbreken van gesprekken. Zijn we in goed gesprek met vrienden, moet onze jongste ineens iets ontzettend dringends vertellen. Peter staat dat toe, ik grijp in en zeg dat ze maar eventjes moest wachten. Met dat dringende valt het overigens altijd mee.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama? In onze voordeelshop vind je de leukste producten en uitjes met korting.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
