Beeld: Getty Images
Hormonen prikken, op de klok leven: een vruchtbaarheidstraject is fysiek zwaar, maar mentaal nog veel zwaarder. Vooral als teleurstelling op teleurstelling volgt. Hoe hou je dat vol en hoever ga je? Eva vertelt haar verhaal.
Eva* (36), pedagogisch medewerker, woont samen met Stan (35), dochter Liv (5). Ze zijn al vijf jaar bezig met nummer twee, maar nu even gestopt.
“Secundaire kinderloosheid is voor veel mensen iets onbekends. Regelmatig krijg ik de vraag of ik geen broertje of zusje wil voor Liv, of ronduit brutaal wanneer de tweede komt. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen. Meestal zeg ik dat zwanger worden nou eenmaal niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Dan zie je ze schrikken en geven ze toe dat het niet zo’n handige opmerking was.
Dat liever dan dat ze het gaan bagatelliseren. ‘Komt vanzelf’, of een nog grotere dooddoener: ‘Ga eens samen op vakantie, dan kom je zo zwanger terug.’ Dat zijn pijnlijke opmerkingen. Lieve mensen, denk ik dan, als dat zo zou zijn, had ik inmiddels zés kinderen rondlopen.
Stan en ik zijn drieënhalf jaar bezig geweest om onze dochter Liv te krijgen. Mijn baarmoederslijmvlies is te dun, daardoor nestelt de eicel zich niet vanzelf in. We kwamen daar bij toeval achter. Ik had onrustige cellen bij een uitstrijkje en ging op voor verder onderzoek. Daar kreeg ik de vraag of ik een kinderwens had, want waarschijnlijk had ik daar hulp bij nodig.
Op dat moment raakte ik daar niet van in de stress. Vrienden van ons kregen kinderen via icsi, dus ik nam aan dat het ziekenhuis dat wel zou oplossen. De bevruchting hoefde voor mij geen romantisch verhaal te zijn, als ik maar moeder zou worden.
“De bevruchting hoefde voor mij niet romantisch te zijn, als ik maar moeder zou worden”
Een halfjaar na de geboorte van Liv zijn we gestart met iui, na twee jaar zonder succes met ivf. Helaas pakte dat niet uit zoals we hadden gehoopt. De eerste keer zijn er tien eitjes geoogst. Vier embryo’s werden teruggeplaatst, maar ze mislukten allemaal. De tweede ivf-poging leverde maar vier eitjes op, waarvan er slechts één embryo kon worden teruggeplaatst. Ook dat werd geen zwangerschap.
Iedere menstruatie is een enorme teleurstelling. Ik probeer nuchter te blijven, maar vaak overheerst het verdriet. Alleen: echt tijd om erbij stil te staan heb je ook niet. Het is ziekenhuis bellen, hormonen spuiten en weer door voor de volgende ronde.
“Echt tijd om erbij stil te staan heb je ook niet”
Vooral die laatste mislukte terugplaatsing hakte er mentaal in. Stan en ik hadden afgesproken nog één poging te ondergaan, maar omdat er slechts één bruikbaar eitje was, voelde het niet als een echte kans. We zijn er dus nog niet uit of dit echt de allerlaatste is geweest. We hebben immers nog één ivf-poging tegoed.
Lees ook – Amelia en haar man zijn ongewenst secundair kinderloos: ‘Het is een rouwproces’ >
Op dit moment hebben we het traject gestopt. Ik moet eerst even tot mezelf komen. Je wordt vreselijk labiel van alle hormonen. Wat vooral belastend is, is het op de klok leven. Soms waren er dagen dat ik om de dag naar het ziekenhuis moest. Dat betekent voor mij regelmatig vrij nemen van mijn werk voor een punctie of behandeling.
Het is weleens voorgekomen dat we tijdens een weekend weg in Zeeland op en neer moesten naar Utrecht, omdat ik ineens een eisprong had. Ook zijn we een keer een dag later op vakantie gegaan, omdat het zo uitkwam in mijn cyclus. Je doet het, want je hebt niet voor niks hormonen geprikt, maar leuk is anders.
Ik kan me niet voorstellen dat Liv ons enige kind blijft. Ze voelt als een enorm cadeau, we zijn immens gelukkig en dankbaar met haar, maar gunnen haar ook een broertje of zusje. Als Liv vraagt van wie zij later tante wordt, vliegt het me ineens vreselijk aan. En ik word acuut misselijk van het idee dat ik de kinderwagen, die al jaren op zolder staat te verstoffen, straks zal moeten verkopen.
Wat niet meehelpt: ik werk op een kinderdagverblijf. Bijna wekelijks kondigt iemand aan dat ze zwanger is. Het lukt me prima om felicitaties over te brengen, maar het flitst dan wel door me heen: ik wil ook zo graag. Vandaar dat ik die derde ivf-poging in mijn achterhoofd hou. We hebben nog een kans en zolang er hoop is, geef ik mijn tweede kinderwens niet definitief op.”
* De naam van Eva is om privacyredenen gefingeerd, haar gegevens zijn bekend bij de redactie
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
