Beeld: Unsplash
Kek Mama’s Maureen dacht even met dochter Bo (toen 3) de stad in te gaan. Het liep een beetje uit de hand. En toen kwam ineens de politie eraan te pas.
Even de stad in, bedenk ik op zaterdagmiddag. Ik zoek een decoratie voor in huis en hoop die te vinden bij de bekende winkel met de twee kruiden. Bo mee. Meestal gaat dat goed en verder hoop ik het effect van een kleine ekster in een winkel vol leuke spullen vandaag een beetje te beperken.
We beginnen goed. Ik vul mijn mandje en zij volgt mijn voorbeeld, maar ze is tenminste rustig. Vooral de kaarsen vindt ze mooi. De roze kaarsen. Die ik niet mooi vind. En ook zeker niet ga kopen. Hoop ik.
Ik wil wel weer naar huis en ga – heel pedagogisch, vind ik zelf – de onderhandelingen aan. Geen kaarsen, maar hé, kijk eens, wel mooie servetten. Bo vindt dat wel wat en pakt ze gelukkig aan. Voor drie seconden, dan. Tot ze ze aan de kant mikt en het toch die roze kaars moet worden.
Ik heb zomaar het idee dat dit fout gaat en laat het decoratie-plan maar even voor wat het is. Met zachte hand loods ik Bo richting de uitgang, maar dat plan doorziet ze meteen. Ze begint haar beruchte gestamp. Wijs geworden door ervaring voer ik het tempo wat op om haar zo snel mogelijk de winkel uit te hebben, maar daar is ze uiteraard niet van gediend. Snel pluk ik de kaars uit haar handen en kan die nog net terugzetten, voor Bo zich buiten op straat vol drama op de grond werpt. Wat ik ook probeer – haar proberen te kalmeren, vastpakken in de hoop dat ze zich niet bezeert (of haar kleding kapotmaakt), streng optreden – niets helpt. Keer op keer wurmt ze zich los en sprint ze weer de winkel binnen.
Het zweet staat inmiddels tussen mijn borsten. Je wil natuurlijk niet en plein publique streng zijn en aangezien ik de blikken heus wel op me gericht voel, word ik met de seconde meer onzeker over mezelf als moeder. Ik hoor allemaal opmerkingen. ‘Zo, die kan gillen.’ Ja, bedankt, ik weet het.
Lees ook
Dit leerde ik van de peuterpuberteit van mijn dochter >
Tot overmaat van ramp komt op dat moment ook nog een agent aangelopen. Of het allemaal wel goed gaat. Hij kijkt me aan alsof hij vermoedt dat ik dit kind probeer te ontvoeren. Ik heb zin om door de grond te zakken. In plaats daarvan bijt ik hem toe dat hij echt beter even zijn mond kan houden, wat op zichzelf natuurlijk heel gênant is want ik ben nog nooit onvriendelijk geweest tegen een agent. Sorry agent, mijn peuter dreef me éven tot wanhoop.
Natuurlijk staat mijn fiets aan de andere kant van de overvolle winkelstraat. Onverbiddelijk sleep ik de kleine aanstelster mee, terwijl ik de blik van de agent in mijn rug voel prikken. Per stap voel ik me een slechtere moeder. Gefrustreerd trek ik aan Bo’s jas.
Ineens vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Ja, ik moet ferm zijn, nee, ik moet niet toegeven. Maar nood breekt wet. Jammer dan, die perfecte opvoeding, het is tijd voor drastische maatregelen. Ik spot een huishoudwinkel en het volgende moment sleep ik mijn hysterische kind mee naar binnen. Hier, roze kaarsen, veel plezier ermee.
Even later lopen we naar buiten. Ik voel me bezwaard – waarom kan ik mijn eigen kind niet kalmeren? Hoe doen andere moeders dit? Of laten zij het niet zover komen? Had ik haar meteen de kaars moeten geven? Maar ze moet toch leren dat ze niet alles kan krijgen wat ze hebben wil? Wat doe ik fout?! – maar ook opgelucht.
Thuis krijgt de kaars een prominente plek op de eettafel. Ik probeer er nog iets van een pedagogische aanpak aan te verbinden. ‘De volgende keer zal ik niet zo gillen’, belooft Bo plechtig. Om eraan toe te voegen: ‘Maar wel huilen.’ Nou ja, ik beschouw het maar als een stap vooruit.
Deze column is al een keer eerder gepubliceerd.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
