Daar sta ik dan, met ingehouden woede, half schreeuwend: “Hou op met schoppen! Nee, niet met de iPad gooien! Kleed je nou eens uit en ga gewoon naar bed!” Voor de meeste ouders zou het een schokkend tafereel zijn, voor een ouder van een kind met PDA is het een heel gewone afsluiting van de dag. Ik weet niet beter dan dat mijn oudste zoon Daniel (11) zich met alle mogelijke middelen verzet tegen het naar bed gaan. Met argumenten: “Nee nog niet, mijn haren zijn nog nat van de douche. Als ik nu ga slapen krijg ik nachtmerries over dat ik op de Titanic zit.” Met gescheld – zijn standaardantwoord op de vraag of het niet eens tijd wordt om te gaan slapen is: “Fuck een eind op, kontneukende tietenrukker!” (voor een PDA-kind kan de woordkeuze nooit schokkend genoeg zijn). Desnoods met geweld: slaan, trappen, krabben, bijten, dingen naar mijn hoofd gooien, elk middel lijkt geoorloofd. Nadat de rel is gesust, volgt de traditionele checklist voor het slapengaan: “Is de achterdeur op slot? En de voordeur? En de ramen in de garage? En in de badkamer?” Pas als ik dat allemaal nog eens heb gecheckt, mag eindelijk het licht uit. PDA, een afkorting voor Pathological Demand Avoidance: een aandoening in het autistisch spectrum die zo recent ontdekt is dat er nog geen Nederlandse vertaling voor bestaat. Het lijkt van buitenaf bekeken nog het meest op een soort aangeboren stoutheid. Ook in Daniels geval. Nog voor hij kon kruipen, hadden we er al last van. Lees het hele verhaal in Kek Mama 12-2015.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
