Elsa: ‘Ik schrok me kapot toen ik via de babyfoon zag wat de oppas deed’
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Lees meer
‘Ik vraag mijn kinderen soms hoe ik een betere mama voor ze kan zijn’
Beeld: Getty Images
Ester krijgt regelmatig commentaar op haar softe opvoedstijl. Eén ding is zeker: ze moddert niet zomaar wat aan, haar aanpak is een bewuste keuze. “Er wordt vaak gedacht dat we monsters van kinderen creëren, het tegendeel is waar.”
Lees verder onder de advertentie
Ester (37), operatieassistente, moeder van Milou (4) en Nathan (2):
“Mijn opvoedstijl zou ik omschrijven als ‘kindgericht’, met de nadruk op authenticiteit. Mijn kinderen mogen zoveel mogelijk zelf hun beslissingen nemen, mits dat geen schade oplevert voor hen of de wereld om hen heen. Ik begeleid, leg uit en stimuleer, maar Milou en Nathan maken hun eigen keuzes.
Lees verder onder de advertentie
Autonomie
In mijn eigen jeugd heb ik niet geleerd mijn hart te volgen. Mijn moeder was superlief en had de beste bedoelingen, maar zij dacht dat ik het gelukkigst was als ik hoorde bij de populairste meiden, als ik naar de universiteit ging en creatieve hobby’s had. Ik werd niet blij van de dingen die ik deed, maar blijkbaar lag dat aan mij. Het heeft me jaren aan zelfontwikkeling middels yoga en meditatie gekost om mijn eigen passies te ontdekken.
“Wat blijft er over van een persoonlijkheid als wij alle spontaniteit uit een kind halen?”
Lees verder onder de advertentie
Om te voorkomen dat mijn kinderen datzelfde moeilijke pad moeten afleggen, geef ik ze veel autonomie mee. Ik laat hen zichzelf zijn, ook al is dat dansend midden op de broodafdeling in de supermarkt of met een oranje Koningsdagjurk aan naar het kerstdiner. Waarom zou dat niet normaal zijn? Wat blijft er over van een persoonlijkheid als wij alle spontaniteit uit een kind halen?
Naast elkaar slapen
Nathan wilde onlangs geen middagdutje meer houden. Ik heb hem uitgelegd dat het beter voor hem was als hij wel even ging slapen; hij was nu misschien niet moe, maar morgen bij het opstaan zou hij zich niet uitgerust voelen. Maar hij wilde het toch niet. Dat is dan oké.
Lees verder onder de advertentie
Om dezelfde redenen slapen mijn man en ik om en om bij een kind. Ze vinden het niet fijn alleen te zijn. Bij het naar bed brengen blijf ik net zolang naast Nathan liggen totdat hij in slaap valt. We hebben speciaal daarvoor een tweepersoonsmatras op zijn kamer gelegd. Als hij geen zin heeft om ’s avonds naar bed te gaan, zeg ik dat mama graag wil slapen en vraag of hij dan een liedje voor mij wil zingen en lekker tegen me aan kruipt. Werkt fantastisch, hij is meestal zo onder zeil. Onze dochter stapt meestal tussen twaalf en twee ’s nachts in ons bed en ligt dan naast de ouder die die nacht niet bij Nathan is.
Lees ook – Vegan opvoedstijl: ‘De moeder van de jarige stuurde ik een instructiemail met suggesties’ >
Lees verder onder de advertentie
Binnen handbereik
Aan de ene kant beperkt het ons. Het is pittig na een nachtdienst en ’s zomers wil je ook liever met een drankje in de tuin zitten dan in een kinderkamer waken, maar aan de andere kant geven we ze veiligheid mee; als ze naar dromen is mama of papa altijd binnen handbereik. En ik geniet er zelf ook van om naast ze te liggen.
Lees verder onder de advertentie
Ik vind het zielig als een baby of peuter alleen in zo’n ledikantje met tralies wordt gelegd. Misschien trek ik het te veel door, maar ik vind het net alsof je ze in een kooi wegstopt. Adviezen als ‘laten huilen’ heb ik nooit opgevolgd. Dat snijdt gewoon dwars door mijn hart. Ik heb mijn kinderen altijd direct opgepakt als ze verdriet hadden.
Grenzen aangeven
Aan stoute stoeltjes of straffen heb ik ook een hekel. Ik geloof dat kinderen zelf het verschil weten tussen goed en kwaad. Ik praat liever met hen over hun gedrag. Als Nathan en Milou ruzie hebben, leg ik uit dat het niet fijn voor Milou voelt als Nathan haar slaat. En dat zij haar grenzen mag aangeven, door ‘stop, ik wil het niet’ te roepen.
Ik heb zelf ook weleens gehad dat ik zo uit balans was, dat ik riep: ‘Als jullie nu niet stil zijn, gooi ik het speelgoed weg!’ Daar kwam ik later op terug en bood mijn excuses aan: ‘Sorry. Het was mama even te veel geworden, dit had ik anders kunnen aanpakken.’ Ik denk dat ze daar alleen maar van leren. Dat volwassenen ook fouten maken en dat dat menselijk is. Ik sta open voor hun feedback en stel ze soms de vraag hoe ik een betere mama voor hen kan zijn.
Als ik anderen vertel over onze opvoeding, wordt er vaak gedacht dat we monsters van kinderen creëren. Maar het tegendeel is waar. Milou en Nathan zijn erg lief. Ik hoef amper boos te worden. Ik denk dat het eerder andersom is; hoe meer je onnodig bepaalt voor jouw kinderen, des te meer verzet ze bieden.”
Met een abonnement op Kek Mama geniet je van mooie voordelen:
*Goedkoper dan in de winkel
*Lees elke maand als eerst Kek Mama
*Gratis verzonden
Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
