Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder van Jakob (7) en Hannah (6). Maandelijks schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt. Vandaag: waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?
Toen ik klein was kon ik niet wachten om volwassen te worden. “Later als ik groot ben,” verzuchtte ik smachtend, “mag ik eindelijk opblijven, elke dag witbrood en de hele dag tv.” Nog weer later, ik was een jaar of veertien denk ik, schreef ik voor de schoolkrant een stuk over wat voor een voorbeeldfeminist ik zou worden. Glansrijke carrière en niks geen kinderen. Wel een harem met mooie mannen en vrouwen om mijn wijnovergoten nachten mee door te brengen. En nu is het dan zover. Het is Later. Eindelijk ben ik groot en alles is anders dan ik ooit heb bedacht. In de kast ligt donkervolkoren, mijn tv deed ik jaren geleden de deur uit en rond drie uur in de middag begin ik al af te tellen wanneer ik naar bed mag. Vaak is dat pas best laat omdat ik nog werk in moet halen van overdag toen ik bij mijn kinderen wilde zijn. Wijn of een harem komen aan die nachten niet te pas, anders haal ik die deadlines helemaal nooit. En de volgende dag gaat de wekker weer om zes uur.
Vroeg uit de veren om leuke dingen te doen! Alles wat ik als kind wilde! Toch? Ja! Nou ja, bijna dan. Dingen als: zestien keer mijn kinderen zeggen dat ze hun schoenen aan moeten doen, naar school rijden, naar huis rijden, weer naar school rijden om de tassen te brengen die ze vergeten zijn, oppas regelen omdat de mijne plotseling toch niet kan, stinkende gymspullen in de was doen, appels schillen, werkmail beantwoorden, een huisje op een vakantiepark boeken om er even uit te zijn met de kinderen zonder enorm ver te hoeven reizen of een tent op te hoeven zetten, rekeningen betalen, de badafvoer ontstoppen, een column schrijven, lego aan de kant schoppen, praatje voorbereiden, lego toch maar opruimen, dan ook maar even stofzuigen want de kinderkamer is echt vies, werktelefoontje, een bevriende moeder appen dat haar kind natuurlijk bij ons kan spelen van middag. En dat allemaal voor elf uur in de ochtend. Ho eens even, dit is niet hoe het zou zijn. Waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?
Dat Luilekkerland is er best hoor. Het is alleen heel anders dan ik had gedacht. Het is wanneer ik op de bank zit, met aan elke zij een kind. We de dag doorspreken en verzuchten dat we van elkaar houden. Wanneer ik aan hun haren ruik en denk: ik hoop dat hun later nog heel lang op zich laat wachten.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
