Kek Mama-columnist Anke Laterveer is single moeder van Jakob (7) en Hannah (6). Maandelijks schrijft ze uitgesproken over wat ze meemaakt. Vandaag: waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?
Toen ik klein was kon ik niet wachten om volwassen te worden. “Later als ik groot ben,” verzuchtte ik smachtend, “mag ik eindelijk opblijven, elke dag witbrood en de hele dag tv.” Nog weer later, ik was een jaar of veertien denk ik, schreef ik voor de schoolkrant een stuk over wat voor een voorbeeldfeminist ik zou worden. Glansrijke carrière en niks geen kinderen. Wel een harem met mooie mannen en vrouwen om mijn wijnovergoten nachten mee door te brengen. En nu is het dan zover. Het is Later. Eindelijk ben ik groot en alles is anders dan ik ooit heb bedacht. In de kast ligt donkervolkoren, mijn tv deed ik jaren geleden de deur uit en rond drie uur in de middag begin ik al af te tellen wanneer ik naar bed mag. Vaak is dat pas best laat omdat ik nog werk in moet halen van overdag toen ik bij mijn kinderen wilde zijn. Wijn of een harem komen aan die nachten niet te pas, anders haal ik die deadlines helemaal nooit. En de volgende dag gaat de wekker weer om zes uur.
Vroeg uit de veren om leuke dingen te doen! Alles wat ik als kind wilde! Toch? Ja! Nou ja, bijna dan. Dingen als: zestien keer mijn kinderen zeggen dat ze hun schoenen aan moeten doen, naar school rijden, naar huis rijden, weer naar school rijden om de tassen te brengen die ze vergeten zijn, oppas regelen omdat de mijne plotseling toch niet kan, stinkende gymspullen in de was doen, appels schillen, werkmail beantwoorden, een huisje op een vakantiepark boeken om er even uit te zijn met de kinderen zonder enorm ver te hoeven reizen of een tent op te hoeven zetten, rekeningen betalen, de badafvoer ontstoppen, een column schrijven, lego aan de kant schoppen, praatje voorbereiden, lego toch maar opruimen, dan ook maar even stofzuigen want de kinderkamer is echt vies, werktelefoontje, een bevriende moeder appen dat haar kind natuurlijk bij ons kan spelen van middag. En dat allemaal voor elf uur in de ochtend. Ho eens even, dit is niet hoe het zou zijn. Waar is het Luilekkerland der Grote Mensen?
Dat Luilekkerland is er best hoor. Het is alleen heel anders dan ik had gedacht. Het is wanneer ik op de bank zit, met aan elke zij een kind. We de dag doorspreken en verzuchten dat we van elkaar houden. Wanneer ik aan hun haren ruik en denk: ik hoop dat hun later nog heel lang op zich laat wachten.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
