Beeld: Pixabay
Goed voornemen van zo’n beetje alle ouders: nooit tegen je kind schreeuwen. De praktijk blijkt eh… weerbarstiger. Hebben deze vijf moeders ervaring mee.
Isabel: “Mijn man noemde me laatst voor de grap een BOM-moeder. Ik blijf best lang rustig, maar áls ik eenmaal ontplof, berg je dan maar. Ik kan er vooral niet tegen als mijn twee dochters lopen te piepen. ‘Maar ik wíl niet kleien…’ ‘Mama, zij pikt mijn Barbie-hie-hies!’ ‘Nee, jíj moet mijn veters strikken want ik ben moe-hoe…’ Arrgghh, echt, dat gezeur doet iets met mij wat niet fraai is, zeg maar. Gelukkig zijn mijn uitbarstingen hevig, maar kort.”
Paula: “Iedere zondagavond neem ik het me weer voor: rustig blijven, tot tien tellen, goed plannen, gewoon vrágen of ze iets willen doen. En elke maandagochtend sta ik, m’n goede voornemens ten spijt, weer te bulderen waarom ze nooit kunnen opschieten en we dankzij hen dús altijd te laat komen.”
Mila: “Mijn drie kinderen hebben helaas allemaal mijn Spaanse temperament geërfd. Ik spring best snel uit mijn vel, en zij ook. Regelmatig staan we zo hard tegen elkaar te schreeuwen dat de buren waarschijnlijk denken dat het oorlog is. Net zo snel is het ook weer over. Waarschijnlijk doe ik het helemaal fout, maar voor ons werkt het eigenlijk best goed. We hebben in elk geval geen last van opgekropte gevoelens.”
Lees ook
Stoppen met schreeuwen: zo doe je dat volgens deze moeder >
Sylvia: “Ik heb veel geduld, echt. Een eindeloos huilende baby, een peuter met een driftbui – leuk was anders, maar ik schoot eigenlijk nooit uit mijn slof. Maar nu is mijn zoon zeven en heeft hij een bepaald lachje waarmee hij me het bloed onder de nagels vandaan kan halen.
Bij het ontbijt zit hij vaak te klooien met zijn eten: op de grond gooien, zeuren dat hij iets anders op zijn brood wil, ineens geen korstjes willen eten. Als hij voor de twintigste keer iets te mekkeren heeft of zelfs zijn brood uitspuugt, word ik nijdig. En dan doet hij altijd dat lachje. Ik wéét dat hij het doet om me uit de tent te lokken en ik probeer echt om niet mee te doen, maar man, ik heb mezelf dan gewoon niet in de hand. Gelukkig maakt een schreeuwpartij over het algemeen nog wel indruk op hem en kunnen we daarna enigszins verhit naar school.”
Jolien: “Best oneerlijk, maar ik schreeuw tegen mijn kinderen als ik eigenlijk zelf moe ben, of te druk, of gezeur heb op mijn werk of met mijn man. Dan is het me al snel te veel en als mijn zoon dan voor de zoveelste keer zijn gymtas kwijt is of mijn dochter terwijl we al buiten staan begint te zeuren dat ze per se andere schoenen aan moet, spring ik uit mijn vel.”
Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
