Beeld: Getty
Vijf jaar na haar scheiding heeft Kek Mama’s Jorinde haar tranen al lang weggepoetst, kijkt eens om zich heen en beseft: verhip, het leven als single moeder hangt gewoon écht aan elkaar van geluksmomenten.
Zoals deze:
Vrijdagavonden in het grote bed. Alle drie in afzichtelijke onesies, en dan met popcorn én chips én cola (en wijn) The Voice, Idols of iets anders verschrikkelijks kijken. Om de volgende ochtend wakker te worden met een kindervoetje in je neus, de hond op het voeteneind en een onbegrijpelijke hoeveelheid plakkerige kruimels in je bh.
Die ándere vrijdagavonden, waarop de kinderen naar hun vader zijn en je daar sinds kort nog van kunt genieten ook. Met vriendinnen aan de keukentafel bergen hapjes wegspoelt met cadeauwijn van de laatste dinerdate, terwijl jullie de goorste details bespreken. En iedereen verspreid door het huis crasht in kinderstapelbedden, en geen vent (zelfs die twee leukste kleinsten niet) jullie komt storen.
De zaterdagochtenden na de vrijdagavonden met vriendinnen. Waarop je je met een vette grijns nog eens omdraait, wanneer je bedenkt hoe die vriendinnen én je ex nu al twee uur kleumend met een kater op het sportveld staan.
Of nog even in de armen duikt van die ene friend with benefits, met wie je de vorige avond een ongepland afzakkertje nam en van wie niemand het bestaan ooit zal weten.
… om vervolgens ’s avonds ongegeneerd in je eentje een tweepersoons sushiplateau weg te werken met een evenredige hoeveelheid wit, je broek op de vreethaak te zetten en na een belletje uit de stad gewoon spontaan wéér de kroeg in te duiken – zonder een babysit te hoeven betalen.
Dat zoon de opdracht kreeg van school om een heldenverhaal te schrijven, en je de volgende dag een vel papier op de printer vindt met de titel ‘Supermoeder’, en als laatste passage: ‘Je hebt het echt heel goed gedaan, mam!’
Geen remsporen in de wc-pot. (Die van de kinderen tellen niet.)
Een huis dat je voor het eerst in je leven écht volgens je eigen smaak hebt ingericht. Omdat er A: geen man met een belachelijke mening rondloopt en B: je dat gewoon kunt betalen.
…doordat je dus ook weer bijna fulltime kunt (of nou ja: móet) werken, omdat de kinderen daar best groot genoeg voor zijn. Plus met enige regelmaat een paar dagen naar hun vader gaan. Fantastisch voor je zelfontplooiing. Eigenwaarde en zelfstandigheid. O, en voor je portemonnee natuurlijk, want mooi dat je wel je eigen drank afrekent.
Vaderdagcadeautjes. Die hun vader heus ook wel krijgt, maar die ze je stralend presenteren met een: ‘Want je bent een beetje mama en papa tegelijk, en in elk geval echt súperstoer!’ Waar je ze uiteraard tot hun zevenentachtigste aan herinnert.
Boswandelingen op zondagochtend, met een dartelende hond van wie je ook meer dan genoeg knuffels krijgt, en die tenminste niet na honderd meter al zeurt met opmerkingen als ‘Hoe ver móeten we nog?’, ‘Mogen we straks patat?’ en ‘Mam, ik ben mijn kaplaars kwijt!’
En dat je dan de rest van de zondag ongestoord kunt Netflixen. Met toastjes op de bank en de colafles gewoon direct aan je lippen. En dat je dan na elke aflevering wel een vreugdedansje wilt doen omdat je met helemaal niemand rekening hoeft te houden.
Die ontspannen slapende lijfjes in een doodstil huis. Helemaal voor mij alleen. Werk ik me misschien de blubber voor, maar ik ben nog nooit zo rijk geweest.
Jorinde Benner (39) schrijft voor Kek Mama over alles wat ze tegenkomt in haar leven als gescheiden moeder van Lucas (11) en Valentijn (9).
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
