Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: ‘Schat, waar denk je aan?’
Ik lig op de bank met mijn ogen dicht. Alleen dan kan ik het horen. De klok in de keuken. Tik. Een seconde. Tik. Nog een. Tik. Het ritme dat aangeeft hoe de tijd verglijdt. Maar vooral het geruststellende geluid dat vertelt dat het verder stil is. Dat komt nauwelijks voor. Met kinderen stopt de dagelijkse kakofonie zelden. Zelfs ’s nachts gaat de herrie door.
Als student werkte ik in een bar en wanneer ik eindelijk mijn bed opzocht, bleef ik de bestellingen in mijn hoofd horen. “Twee bier, één ice-tea, een borreltje cola en een Baileys.” Tegenwoordig hoor ik iets anders. “Mamaaaaaaaaaa”, dreint mijn hersenpan. “Mama, waar zijn mijn sokken?” “Mama, waarom gaan we dood?” “Mama, jij bent dik. Jij hebt tieten.” “Mama!” Heel soms maar klinkt de stilte in huis. Zo stil dat ik de klok kan horen tikken. Meestal is dat ’s avonds. De kinderen liggen in bed, ik lig op de bank, François speelt een computerspelletje. Ik luister naar het grote niks. Tot mijn gedachtes het overnemen.
Want zouden we niet moeten praten? Wanneer hadden we voor het laatst een goed gesprek? Een conversatie die verder ging dan ‘De kattenbak stinkt’ of ‘Is deze melk nog goed?’ Ik schrik. Is dit nu hoe het gaat? Zijn wij zo’n stel dat door de banaliteit van het gezinsleven steeds verder uit elkaar drijft? Word ik straks zo’n vrouw die gaat hengelen om aandacht en almaar vraagt: ‘Schat, waar denk je aan?’ Wordt hij zo’n man die ‘Niks’ bromt? Wie kinderen heeft weet: er is weinig tijd alleen. Dus zoek je het op. Ook als je samen bent. Even niet praten.
Maar wat als dat een gewoonte wordt en je vergeet te vertellen dat je een rotdag had, dat je je zorgen maakt om je moeder, dat je zenuwachtig bent voor die presentatie van morgen? Wat als je zo lang niet hebt gepraat dat je niets meer weet te zeggen? Ik luister al lang niet meer naar de klok. Ik hoor alleen mijn eigen gemaal. Maar dan komt hij boven. Hij schenkt een glas wijn in en kruipt naast me op de bank. “Zo, waar lig jij allemaal aan te denken?” In een reflex wil ik ‘Niks’ brommen, maar dan herpak ik me. Ik nestel me in zijn greep. Dan zeg ik: “Dat zal ik je eens uitgebreid vertellen.”
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
