Beeld: Shutterstock
Vera (40) en Pepijn (42), ouders van twee jongens (7 en 10) waren gelukkig getrouwd. Pepijn was wel wat afwezig de laatste tijd, maar er speelde ook veel. Hóéveel ontdekte Vera pas die ene avond.
Vera: “Ik wíst het. Hij begon nota bene zelf jaren voordat we kinderen hadden al over een trio met een man erbij. We hadden ook weleens gerommeld met een bevriend stel. Pepijn was degene die de man van mijn vriendin vastpakte en teder naar mij leidde, terwijl hij zijn lichaam al die tijd stevig tegen dat van hem gedrukt hield.
Ik wilde er niet aan dat mijn man op mannen viel. Want: hij ontkende het. We hadden een bevredigend seksleven. Vriendinnen die beweerden het nog twee keer per week te doen met hun man riepen maar wat, dacht ik. Pepijn en ik haalden hooguit eens per maand, maar voor mij was dat voldoende. We waren zó close; we hadden geen seks nodig om dat te bevestigen. Er was niets dat we niet met elkaar bespraken.
Pepijn was al een tijdje stil. In zichzelf gekeerd. Hij stond aan het hoofd van een reorganisatie op zijn werk, ik kwakkelde al een tijdje met mijn gezondheid, de kinderen – toen vijf en acht – vroegen veel aandacht. Het leven heeft nu eenmaal periodes die wat minder zijn. Daar moet je gewoon doorheen; het komt altijd wel goed. Dus liet ik Pepijn met rust. Polste hooguit af en toe of er echt niets anders aan de hand was. Het antwoord was altijd nee, dikke kus – hij hield toch van me?
Tot hij weken op rij wel erg vaak werkafspraken had, ’s avonds. Niet zo vreemd tijdens die reorganisatie, maar toch zat het me niet lekker. ‘Waar moet je dan zó veel over praten dat het niet kan onder werktijd?’ vroeg ik. Nou, hallo, dat snapte ik toch wel, pareerde Pepijn dan. Bovendien: het klikte heel goed met zijn collega, hij vond het ook gewoon gezellig om boven een biertje plannen te maken voor het bedrijf. ‘Mannenzaken’, zei hij. Ja, en hoe, bleek later.
Het was een zaterdag aan het einde van de middag, toen de kinderen spontaan bij vriendjes bleven logeren en wij, zomaar uit het niets, het rijk alleen hadden. Ha, dacht ik, een geschenk uit de hemel. Kaarsjes aan, eindelijk weer wat romantiek. Maar Pepijn pikte geen van mijn signalen op. ‘Ik bespreek nog even wat zaken bij Pim’, zei hij, gaf me een kus en vertrok. Op het moment dat hij de deur achter zich dichttrok, draaide mijn maag zich om. Dit klopte van geen kanten. Zonder na te denken sprong ik in mijn auto en volgde hem – me er geen moment van bewust dat ons leven die avond voorgoed zou veranderen.
Pepijns verhaal klopte. Bij het huis waar hij parkeerde, deed inderdaad Pim de deur open – ik herkende hem van foto’s. Zie je wel, dacht ik even, ik haalde me weer eens te veel in mijn hoofd. Maar in diezelfde seconde zag ik hoe Pim mijn man in de deuropening kuste. Terwijl ze verdwenen in Pims huis, stapte ik uit, en kokhalsde boven een put.
De rest van mijn avond verliep in een roes. Hoe ik ben thuisgekomen; geen idee. Ik moet op de autopiloot hebben gereden. Ons leven trok in een film aan me voorbij, steeds opnieuw. Opeens kreeg alles een andere betekenis. Pepijns seksuele fantasieën, hoe hij vaak bewonderend naar andere mannen keek en opmerkte: ‘Goh, die ziet er goed uit.’ Ik bedacht hoe hij altijd wel met me wilde knuffelen, maar vrijen zo veel mogelijk vermeed. En hoe normaal hij de biseksuele ervaringen vond in zijn jeugd – want ja, dat waren ze toch ook?
Ik voelde me verdrietig, niet bedrogen. Tegelijk had ik medelijden. Want hoelang onderdrukte hij deze gevoelens al? Ik zag het niet als afwijzing. Dit was een verlangen van hem dat ik nooit, op wat voor manier dan ook, zou kunnen vervullen.
Lees ook
De man van José is homoseksueel: ‘Op zondag slaapt hij bij zijn vriend’ >
Mijn gedachten schoten alle kanten uit. Hoe moesten we nu verder. Scheiden? Samenblijven? En de kinderen dan? Jemig, ik híeld nog van hem. Op internet stuitte ik op ervaringsverhalen van heterovrouwen met homoseksuele partners.
Dit gebeurde dus vaker. Ik las over constructies waarbij stellen het huwelijk intact lieten, maar de seks deelden met anderen. Partners die juist besloten uit elkaar te gaan. Eén vrouw woonde inmiddels met haar man én zijn vriend in één huis en daar was iedereen dolgelukkig mee. Ik wist niet wat ik vond. Ik wist niet wat ik moest voelen. En ik wist al helemaal niet of ik Pepijn hiermee moest confronteren.
Dat laatste probleem loste zichzelf op. Het was midden in de nacht toen Pepijn thuis kwam. Ik zat nog klaarwakker op de bank – stijf van de adrenaline. Hij had zijn jas nog aan toen hij binnenstapte, me doodkalm aankeek, en zei: ‘Je weet het hè?’ Ik kon geen stom woord uitbrengen. Pepijn zakte naast me op de bank en pakte mijn hand. Het was geen bevlieging, vertelde hij, hij was echt verliefd. Anders dan op mij, hij voelde dit voor het eerst in zijn leven.
Mijn hart brak, maar liep tegelijkertijd over van liefde. Want naast me zat nog steeds de man met wie ik zó gewild kinderen had gekregen. Die me nooit pijn had willen doen en zichzelf daarom jarenlang wegcijferde. Moeiteloos, want hij hield van me. Alleen niet zoals nu. Zoals van Pim.
Pepijn wilde niet scheiden. Kon het tussen ons en de kinderen niet gewoon bij het oude blijven? Ik had het zelf gelezen: er waren genoeg stellen bij wie een van de partners homoseksueel bleek en die toch ruimte vonden voor een derde in het spel. Het zou zeker klikken tussen Pim en mij, dacht Pepijn. Konden we hier niet met z’n drieën uitkomen?
Zijn wanhoop sneed dwars door mijn ziel. Ja, natuurlijk konden we hier uitkomen. We moesten wel. Ik moest ook niet zo moeilijk doen, vond ik. Wat zou er feitelijk veranderen, anders dan dat ik nu wíst dat mijn man zich seksueel aangetrokken voelde tot mannen? Daarmee had ik wel meteen één antwoord: de seks. Hoe onbelangrijk die ook voor me was, ik wilde niet volledig zonder. Het stond mij uiteraard ook vrij om met een ander te vrijen, zei Pepijn.
Maar dat was het ’m nu juist: wat maakte ons huwelijk dan nog een huwelijk? Als we allebei eigen liefdeslevens leidden, en doordeweeks de schijn ophielden voor de kinderen? Ik wilde dat ik het anders voelde, haatte mezelf dat het niet lukte. Ontmoette Pim en vond hem inderdaad een schat. Maar ik kon het niet. Ik wilde Pepijn voor mezelf. Daarnaast kon ik me niet half aan een ander geven.
Bijna twee jaar geleden zijn we gescheiden. Ik heb wel een jaar nodig gehad om de situatie te accepteren. Want ik mis Pepijn nog elke dag en zou er zo veel voor over hebben om alles weer ‘normaal’ te laten zijn. Tussen Pepijn en Pim liep het een jaar geleden stuk – iets wat onbewust misschien hielp in mijn verwerkingsproces.
Toch is Pepijn er helder over: tussen ons zit een amoureuze relatie er niet in. Dat is ook wat we de kinderen hebben verteld, dat mama en papa elkaar nog wel lief vinden, maar niet meer verliefd zijn. Het kost me nog steeds moeite om niet te zwichten voor zijn voorstel om samen te leven als gezin. Maar Pepijn is eindelijk trouw aan zichzelf; het minste wat ik kan doen is ook trouw blijven aan míj.”
Dit artikel stond eerder in Kek Mama.
Meer Kek Mama? Volg ons op Instagram.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
