Beeld: Shutterstock
Zes jaar geleden, op een stormachtige avond, pakte Fanny (42) haar koffers en verliet haar man Romain (44), de vader van hun dochters Milou (12) en Louise (10).
“Van een vrouw met een universitaire opleiding was ik moeder de vrouw geworden. Ik had mijn baan gereduceerd tot drie dagen per week omdat ik voor de kinderen wilde zorgen, maar was met mijn dochters financieel afhankelijk van zijn dikke baan. Ons leven draaide om het ‘runnen’ van de kinderen – toen zes en vier –, leuk doen op feesten en partijen en zorgen dat onze eigen banen succesvol bleven.
Tussen ons zat de sleet er behoorlijk in. Seks hadden we hooguit eens in de twee weken en wanneer Romain ’s avonds na kinderbedtijd thuiskwam, was hij te moe om over zijn dag te vertellen, laat staan iets over de mijne aan te horen. De eentonigheid van ons leven, de oppervlakkigheid van onze relatie – het begon me steeds meer tegen te staan. Ik berekende wat ik nodig had om een bestaan op te bouwen met de kinderen alleen, belde mijn moeder dat ik mijn kamer in mijn ouderlijk huis een tijdje nodig had, en stapte in de auto.
Romain en ik kenden elkaar nog geen jaar toen ik ongepland zwanger raakte van Milou. Na de eerste schok waren we allebei door het dolle. Sinds onze eerste ontmoeting op een dorpsfeest waren we nog geen seconde uit elkaar geweest. We leefden van de liefde, groots en meeslepend, en hadden alleen oog voor elkaar. Wij konden nooit kapot. Hoe mooi was een baby om dat te bezegelen?
Onvoorstelbaar mooi, zo bleek. Dus was ik vrij snel weer zwanger. En toen, een goede twee jaar na onze ontmoeting en zwanger van Louise, vielen de schellen opeens van mijn ogen. Hormonen, dacht ik eerst nog. Maar ook na de geboorte van Louise bleef de roze bril zoek. Ik genoot van mijn dochters, maar voelde naar Romain toe grotendeels ergernis. Ik vond het leven maar saai, wachtend met mijn kinderen tot mijn man eens thuiskwam. Nu ik niet meer gierend van de liefdeshormonen dag en nacht bezig was met Romain, kreeg ik behoefte aan nieuwe spanning. Niet per se andere mannen, maar verandering. Ik wilde weer avondenlang uit eten en de ruimte om ons heen vergeten. Op klaarlichte dag vrijen. Een ander huis – god weet waarom. Romain was nog altijd dezelfde lieve man. Ík verlangde terug naar dat intense gevoel dat – zo weet ik nu – alleen bestaat tijdens het begin van verliefdheid.
Romain dacht dat ik mijn verstand was verloren. Hij vond het juist lekker rustig, een stabiele relatie en niet meer dat hysterische gevoel van verliefdheid. Ons leven liep toch op rolletjes? Wat wilde ik nog meer? Juist het feit dat hij dát niet begreep, maakte dat ik die herfstavond mijn koffers pakte en vertrok.”
Als je de cijfers moet geloven, is een eeuwig groots en meeslepende liefde voor niemand weggelegd. Echte verliefdheid duurt – zeggen onderzoekers – maximaal een jaar, en als je heel veel geluk hebt, anderhalf. Want al die verslavende stofjes die je aanmaakt tijdens verliefdheid, zoals fenylethylamine en endorfine, blijven maar tijdelijk. Net als de ‘natuurlijke speed’ amfetamine en het knuffelhormoon oxytocine. Wanneer de hormoonniveaus na pakweg een jaar weer normaliseren, maakt verliefdheid meestal plaats voor een ‘diepere’ liefde. Of niet dus, zodat de verveling toeslaat en stellen uitgekeken raken op elkaar.
Fanny wist zeker dat de prins met wie ze de eeuwige passie en het ondoofbare vuur zou beleven nog ergens op haar wachtte. Tot ze na zes jaar ploeteren in haar eentje, met minder inkomen dan ze gewend was, een drie keer zo drukke agenda zonder helpende handen, twee huilende kinderen en ontelbaar veel kansloze Tinders, tot de conclusie kwam dat het leven met Romain zo slecht nog niet was.
“Ons contact was altijd constructief gebleven in de jaren dat we uit elkaar waren. Hij hielp me mijn nieuwe huis in te richten, we gingen samen naar concerten en zijn zelfs twee keer samen met de kinderen op vakantie geweest. We hadden het met elkaar nog altijd leuker dan met anderen.” Want ook Romain vond nooit een nieuwe liefde. “De dag dat ik hem vertelde dat onze breuk één grote vergissing was geweest, vroeg hij me om opnieuw mijn koffers te pakken, maar nu om als de wiedeweerga terug te keren.”
Dat is nu een halfjaar geleden. “Ik woon nog niet fulltime in ons oude huis, om Milou en Louise niet te veel in verwarring te brengen. Ik wil zeker weten dat het nu blijvend is tussen Romain en mij; ik doe de kinderen geen tweede scheiding aan. Zelfs al zegt elke vezel in mijn lijf dat ik nooit meer zonder Romain wil. Niet uit praktische overwegingen, maar omdat ik heb geleerd dat liefde nooit alleen maar roze fluweel in de maneschijn is, en ik daar zelf ook weleens wat harder voor mag werken.”
Dit verhaal heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Influencer Vera Camilla deelt verdrietig nieuws: ze had een chemische zwangerschap. De positieve test was zo gewenst, nadat zij en partner Jeff in november een miskraam meemaakten.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
