Eerste kerstdiner op school: ‘Een halfuur later belde zijn juf’
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Lees meer
1000 dagen volhouden
Een kind zet je hele relatie op zijn kop. Toen baby Max een pittige peuter werd, sloegen Femke en haar man elkaar nog net niet de kop in.
Lees verder onder de advertentie
Max werd één jaar en dat vierden we groots. Voor een baby stelt zo’n verjaardag niets voor, voor de ouders des te meer. Eén jaar ouderschap. We hadden het heftigste overleefd, zo zeiden de boekjes en wijze tantes. Want och, die babytijd is pittig. De gebroken nachten, het huilen, de borstvoeding. Het zou nu alleen maar leuker worden.
Lees verder onder de advertentie
De peuterpuberteit
Niet lang daarna sloeg mijn kind me voor het eerst met een speelgoedvrachtwagen op mijn hoofd. Ik dacht destijds dat het te maken had met zijn motorische ontwikkeling die nog niet voltooid was. Het kwam echter steeds vaker voor. Hij sloeg, beet, trapte en krabde: mama, papa en ook de kinderen op de crèche. En hij ging languit liggen zodra hij zijn zin niet kreeg. Overal. In de Albert Heijn, maar ook midden op straat. De peuterpuberteit, zo noemden buitenstaanders het gedrag van Max, maar Man en mij viel op dat ons kind toch net iets wilskrachtiger en agressiever was dan de rest. En dan zeg ik het nog netjes.
Lees verder onder de advertentie
We bleken er nogal verschillend in te staan
Het moment was duidelijk aangebroken dat het echte opvoeden moest beginnen en dat ging niet zonder slag of stoot. Man en ik bleken er nogal verschillend in te staan. Hij was meer van de vrije opvoeding en ik van de strenge. Tenminste, dat dachten we, omdat we zelf zo opgevoed waren. Langzamerhand kwamen we erachter dat we eigenlijk niet goed wisten waar we voor stonden, maar we beseften ook dat we met een kind dat grenzen opzoekt niet te lang konden twijfelen. Dus we luisterden naar onze eerste impulsen en leverden constant kritiek op elkaar. Max kon Man in zijn gezicht slaan, zijn bordje avondeten op de vloer keilen en keihard gaan gillen en dan reageerde Man met: “Nou, schatje, dan mag je niet doen hoor.” Totaal belachelijk vond ik en ik riep dan furieus: “JE DOET HET HELEMAAL VERKEERD!”, waarop Man wegbeende en zei: “Weet je wat? Zak er maar in.” Het volgende moment, waarop ik het weleens eventjes zou gaan fixen, dreef onze peuter mij zo tot waanzin dat ik keihard tegen hem begon te schelden, waarna Man ineens weer naast me stond om mij de les te lezen: “Schreeuwen is niet de oplossing.” Ik kon hem dan wel slaan.
Lees verder onder de advertentie
Gewoonweg de puf niet
Als Max een uur later in diepe slaap was, wisten Man en ik niet hoe snel we op onze laptops konden gaan netflixen. Na een dag werken en de strijd met een peuter hadden we gewoonweg de puf niet om ’s avonds bij een glaasje wijn te praten over de dingen waarover we het vroeger hadden. Boeken, films, de ellende op de wereld… Wanneer waren we voor het laatst in de bios geweest? Wanneer hadden we voor het laatst een boek gelezen? En hoe deden mensen dat eigenlijk die niet een, maar twee, drie kinderen hadden?
Lees verder onder de advertentie
Het hele verhaal staat in Kek Mama 12.
Tijdelijke aanbieding: Neem nu een abonnement op Kek Mama en krijg een gratis tas naar keuze >
