Nu ze de laatste smeulende resten van haar verbroken huwelijk na vijf jaar wel zo’n beetje aan de kant heeft geveegd, en Kek Mama’s Jorinde haar leven met zonen behoorlijk leuk op de rit heeft, realiseert ze zich pas hoeveel ze eigenlijk heeft geleerd van haar scheiding.
Lees verder onder de advertentie
Dat ruziemaken gezond is, bijvoorbeeld, in plaats van doodeng. Of nee, niet gezond: broodnodig. Als mijn ex en ik jaren eerder de confrontatie waren aangegaan, was er veel minder gaan rotten en stinken in onze relatie. Niet dat ik denk dat we eruit waren gekomen samen, maar het had wel bergen opgekropte frustratie, stress en woede gescheeld. En daarmee op z’n minst een stuk gezelligere scheiding opgeleverd.
Gewoon je onvrede uitspreken: ook altijd een goed idee. Zelfs na je scheiding. Wat in bovengenoemde ruzies misschien wel weer voorkomt. In een gelucht hart is nu eenmaal meer plek voor liefde en begrip; het is een doodsimpel sommetje. Dat ook ontzéttend goed werkt op de werkvloer en het schoolplein, overigens.
Natuurlijk kun je het alleen. Ook al kende je hem al sinds je studie. Of de middelbare school. Sterker nog: zonder mijn leven af te hoeven stemmen met de man die toch heel andere verlangens en verwachtingen koesterde dan ik, voel ik me vrijer en gelukkiger dan ooit. En ik kan het nog betalen ook, want dankzij onze omgangsregeling kan ik makkelijk fulltime werken.
Oké, kleine correctie: je kunt het in je eentje met behulp van een shitload vriendinnen. De enigen die je écht begrijpen. En precies op het juiste moment op de stoep weten te staan met de nodige liters wijn.
De kinderen overleven het ook gewoon. Die willen vooral gelukkige ouders. Zoals jongste zoon van negen onlangs zei: “Je bent echt veel vrolijker dan vroeger, mam. En ik vind papa en jou eigenlijk veel beter bij elkaar passen als vrienden. Neem je nu dan eindelijk eens verkering?” (Wat ik deed.)
Zo erg was ‘ie trouwens nou ook weer niet. Ja, natuurlijk was ‘ie een eikel, en deed hij alles fout en ik alles goed, maar éven eerlijk in helikopterview: een hoop problemen had ik met punt 1 en 2 in de kiem kunnen smoren. Bovendien is hij niet wezenlijk anders dan de man op wie ik verliefd werd, zeventien jaar geleden, maar van de vrouw voor wie hij toen viel, is (gelukkig) verdomd weinig over.
Dus wie is hier nu eigenlijk de grootste eikel?
Soms is een reuzensprong uit je comfort zone écht de sleutel tot geluk. Ben ik daarmee lang geleden weleens in de verkeerde carrière gesprongen; wat ben ik blij dat die sprong deze keer de beste beslissing in mijn leven bleek.
En laten we wel wezen: íedere man is een empathie-arme, rommelige kleuter. Mijn huidige, verdraaid aardige exemplaar laat de wc-bril óók omhoog staan en begrijpt niks van het belang van lectuurmanden (in plaats van dertig stapels kranten, schoolboeken en administratie in de woonkamer). Of me gewoon even knuffelen bij een pestbui, in plaats van altijd maar een praktische oplossing aan te dragen. En toch is ‘ie de leukste en liefste. En knap – dat scheelt.
Er bestaat er dus echt een man op deze aardkloot die net zoveel en onbaatzuchtig van mij houdt als ik van hem, ondanks al mijn onmogelijke trekjes. Die ik allemaal gewoon mag houden. Zolang ik de zijne ook maar respecteer. En uitspreek wanneer ik daarin toch een grens bereik (ik bedoel: voor de honderdste keer ’s nachts op een brilloze wc-pot gaan zitten, trek je maar zo lang). Punt 2 weer, hè: hij hangt naast punt 1 ingelijst boven mijn nachtkastje, dat snap je.
Maar ondanks al die gelijkwaardigheid en wederzijdse acceptatie: die roze fluffy badjas met dito sokken (ik zwijg even over de Batman-pyjama die ik eronder draag, omdat mijn jongens die zo cool vinden) zijn alleen voor singles. Hoe lang je ook samen bent. Dat je man je au naturel ziet tijdens de seks en een spannende date in de sauna, is echt iets anders dan de boel maar laten verslonzen. Hoef ik tenminste ook nooit meer een man op badslippers te accepteren. Zelfs al zijn ze in de mode.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Beeld: Unsplash
