Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (36) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sindsdien bewoont met zonen Oscar (4) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Lees verder onder de advertentie
“Ik wens jou en de jongens alle rust toe.” Mijn advocaat geeft me drie zoenen en een knuffel, en pakt haar tas. Na een derde gesprek waarin Tim en ik met advocaten tegenover elkaar zaten, hebben we thee gedronken en mijn dossier – hopen we – gesloten. Tim heeft beloofd om zijn twee weekends per maand met Oscar en Merlijn nu echt waar te maken, en er zelfs één dag zorg doordeweeks bij geaccepteerd. Over zijn wens voor volledige voorgdij over onze kinderen is tijdens de gesprekken met geen woord gerept.
Lees verder onder de advertentie
Ik begrijp niet waar deze zenuwslopende poppenkast nu voor nodig was; uiteindelijk zijn we uitgekomen op dezelfde omgangsregeling die we al waren overeengekomen na onze scheiding, maar die híj niet nakwam. Nu zijn we gezamenlijk een paar duizend euro lichter en geen stap verder – behalve dan dat we eindelijk weer eens met elkaar gesproken hebben.
Oudergesprek
De volgende dag hebben we een oudergesprek met de juf van Merlijn. Tim heeft tijdens het laatste viergesprek beloofd aanwezig te zijn, maar één minuut voor aanvang is hij er nog steeds niet. Aarzelend loop ik naar binnen; zal ik nog heel even wachten? In minuut acht van het tienminutengesprek weet ik: dit verandert nooit. Heel even zakt de moed me in de schoenen, maar dezelfde seconde nog herpak ik mezelf: we redden het wel, de jongens en ik. Of de relatie met Tim, en met name zijn rol in de opvoeding van onze kinderen, in de toekomst zal verbeteren of niet: de kinderen en ik zijn gelukkig zo. Ik wens een goede band tussen hen en hun vader, maar het is aan Tim die nu te realiseren. Eén ding is in elk geval zeker: met een volgend voogdijverzoek hoeft hij na deze blamage echt niet meer aan te komen.
Als ik het lokaal uitloop, bliept mijn telefoon. Tijdens een weekendje vakantiepark met vriendinnen en onze kinderen, een week eerder, ontmoette ik een alleenstaande vader. Op mijn scherm staat zijn onomwonden appje: ‘Tijd om ons heerlijk gesprek van vorige week in intiemere setting voor te zetten, Anna. Ik krijg je niet uit mijn hoofd: mag ik voor zaterdag een diner voor ons reserveren?’
Lees verder onder de advertentie
Mijn hart slaat een slag over. Daten: dat was wel het laatste waar ik mee bezig was, de afgelopen periode. Tegelijk maakt een puberale opwinding zich van me meester, en mijn rotgevoel over Tims onaangekondigde afwezigheid op het schoolgesprek verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ik doe het gewoon, besluit ik: het is eindelijk weleens tijd voor mij. Tim zorgt maar dat hij zijn zorgplicht nakomt: nu ga ík eens genieten. ‘Acht uur’, app ik terug – en duik de stad in voor een nieuwe jurk.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Amber en Gijs hebben financieel niets te klagen, maar ze zijn het erover eens dat het compleet uit de hand is gelopen met Ambers uitgavenpatroon in de decembermaand: ‘Decemberuitgaven lopen uit de hand’.
Stap je vol optimisme het consultatiebureau binnen, blijkt je kind te mager, te wild of valt er wel iets anders aan te merken waardoor je met een ingestort moeder-ego het pand weer verlaat. Drie moeders delen hun ervaring.
Al voordat ze hem ontmoet had, wist Anusha dat Milan van avontuurlijke en extreme seks hield. Zelf is ze nu ook helemaal thuis in de wereld van het swingen en BDSM.