Bron: Unsplash
Anke (35) is vijf jaar getrouwd met de Turkse Bilal. Ze hebben twee kinderen van 5 en 3. Bilal is moslim, Anke niet. ‘Ik mis mijn vrolijke man met wie ik gezellig kon borrelen en lachen.’
“We ontmoetten elkaar op een festival. Bilal had charisma, ik bleef maar naar hem kijken. We hadden een klik, hielden allebei van feesten en vakanties. Bilal zei dat hij niet gelovig was en alleen tijdens ramadan naar de moskee ging. Hij dronk bier, ging naar de kroeg, hield er moderne denkbeelden op na. Ik was al zwanger toen we trouwden. Geen probleem. Zijn familie accepteerde onze manier van leven volledig. We zaten op dezelfde golflengte en niemand in mijn omgeving maakte zich zorgen over zijn geloof.
Tijdens de zwangerschap hadden we goede gesprekken over het geloof. Zelf zou ik geen moslim worden, maar ik vond het goed als de kinderen wel zo zouden worden opgevoed. Onze zoon zou besneden worden en onze kinderen zouden leren bidden. Na de geboorte van ons tweede kind, een dochter, kreeg Bilal een burn-out. Zijn emmer liep over. Niet dat hij dat aan mij liet merken, hij vindt het moeilijk zijn gevoelens te uiten. Hij zocht troost bij Allah. Hij voelde zich alleen en verloren, en door zijn geloof krabbelde hij weer op. Dat vond ik fijn voor hem, maar ik had liever gewild dat hij zijn zorgen en twijfels met mij besprak.
Ik had niet eens in de gaten dat Bilal almaar religieuzer werd. Hij bladerde wat in de koran en ging vaak naar boven om te bidden. Hij vertelde dat hij zich hier fijn bij voelde. Dat vond ik prima, maar langzaam maar zeker veranderde ook zijn gedrag.
Een voorbeeldje: bij ons gingen de deuren niet op slot. Als wij onder de douche stonden, kwamen de kinderen gewoon de badkamer binnen. Maar ineens vond Bilal dat niet meer kunnen. Dat lijkt een klein ding, maar toch heeft het impact. Bilal bidt nu vijf keer per dag. Het ochtendgebed is bij zonsopkomst en in de zomer staat hij daar heel vroeg voor op. Onze dochter is een lichte slaper en wordt daar wakker van. In het weekend met z’n allen gezellig in het grote bed is er ook niet meer bij, want Bilal komt na het ochtendgebed niet terug in bed.
Het avondgebed valt tegen kinderbedtijd. ‘Joh, bid dan wat later’, zeg ik weleens. Maar hij houdt vast aan de officiële tijden. En dan het gedoe met eten. Vlees uit de supermarkt was nooit een probleem, nu moet het per se van de halalslager komen. We wonen in een dorp en moeten daar twintig kilometer voor rijden. Ik haal voor mezelf vleeswaren bij de supermarkt. Als mijn dochter kipfilet op haar brood wil, mag dat van mij. Bilal vindt dat lastig, maar ik zeg dan: ‘Dat is het gevolg van getrouwd zijn met een niet-moslimvrouw.’
Ik mis mijn vrolijke man met wie ik gezellig kon borrelen en lachen. Alcohol drinkt-ie niet meer. Over het geloof kunnen we niet praten. We hebben een time-out gehad van drie weken waarin Bilal bij familie logeerde. Toen merkten we wel dat we elkaar erg misten. De liefde is er nog. We krijgen nu hulp van een psycholoog en proberen uit het dal te klimmen.
Ik heb niets tegen de islam en van mij mag Bilal geloven, maar ik wil niet dat het ons leven zo beïnvloedt. Ik heb moeite met zijn starheid, dat-ie ineens geen sushisaus meer eet omdat daar blijkbaar een scheutje alcohol in zit. Ik hoop dat hij flexibeler wordt. Hij is zo serieus geworden.”
Dit verhaal heeft eerder in Kek Mama gestaan.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.