Beeld: Shutterstock
Audrey (38) is getrouwd met Marco (39). Ze hebben twee zonen: Hugo (9) en Tijs (7). Na een time-out van een halfjaar, hebben ze net besloten definitief uit elkaar te gaan.
“Wij waren dat perfecte stel van wie onze hele omgeving zeker wist: als er twee mensen zijn die het redden samen, zijn zij het. En dat was zo. Marco en ik ontmoetten elkaar op een dancefeest. We waren begin twintig en meteen smoorverliefd. Tien jaar later – onze tweede zoon was net geboren – verbouwde hij de tuin van ons nieuwbouwhuis om tot festivalterrein mét dj, en nodigde al onze vrienden uit voor een knalfuif. Stipt om twaalf uur ’s nachts, precies tien jaar na onze eerste ontmoeting, ging hij op zijn knieën. Ik zei volmondig ‘ja’.
Zes jaar later draag ik nog steeds zijn verlovingsring, maar het huwelijk is er nooit gekomen. Zelfs de tuin waar hij me vroeg is niet meer van ons samen. Hoe logisch zijn aanzoek ook leek, beiden voelden we niet de behoefte concrete vervolgstappen te zetten naar een bruiloft. Het hele plan verwaterde. Mensen bleven er wel naar vragen: kwam het er nou nog eens van? Dan lachten we verontschuldigend, riepen iets als ‘ja, zéker!’, en gingen weer verder in de waan van alledag.
Marco is bedrijfsleider van een grote winkel. Werkt zes dagen per week. Dat ik thuis was voor de kinderen, groeide organisch zo. Ik ben nooit erg ambitieus geweest, zou ook niet weten hoe ik het voor elkaar moet boksen; werk, kinderen, huishouden. De rol van thuisblijfmoeder paste me prima. Voor Marco de ideale constructie; hij lééft voor zijn werk.
Toch begon er gaandeweg iets te knagen. De jongens werden ouder, ik kreeg behoefte aan een plek voor mezelf. Aan ontwikkeling. Ik heb nooit gestudeerd, dus de banen lagen niet voor het oprapen. Ik werkte een tijdje als telefonist, onder schooltijd. Het verstikte me, die uren op kantoor. Dus besloot ik een vriendin te helpen in haar lunchroom. Maar horecatijden zijn onregelmatig en steeds vaker was ik niet klaar voordat de kinderen weer uit school kwamen. Het leverde me bergen stress op.
Marco nam het allemaal niet zo serieus. Die dacht dat het een fase was, mijn ‘projectjes’, en verwachtte dat ik wel weer tot bedaren zou komen. Ik realiseerde me ondertussen steeds meer dat ik jaren van mijn leven in het teken had gesteld van ons gezin, terwijl hij geen enkele concessie had hoeven doen. Op zich geen probleem, ik had er immers zelf voor gekozen, maar nu was het weleens tijd voor mij. Ik vertelde Marco dat ik een maand naar familie in Amerika wilde.
Lees ook
Joantien en haar man hadden een relatie time-out, maar zonder succes: ‘We zijn alsnog gescheiden’ >
Hij polste of zijn moeder zolang bij ons in huis kon wonen om voor de jongens te zorgen, en betaalde mijn ticket. Achteraf was dat de genadeklap. Op het platteland van Missouri voelde ik me vrijer dan ik me ooit had gevoeld. Ik besefte dat het gezinsleven me verstikte. Ik wilde meer ruimte voor mezelf, en wel nu.
Marco begreep mijn drang naar vrijheid, híj had immers een heel eigen leven naast de deur. En eerlijk: ook hij vond gezinsleven per saldo benauwend. We praatten en huilden en praatten nog meer. Tot hij voorstelde te birdnesten. Tijdelijk, gewoon om even op adem te komen. Daarbij zouden we om en om een week in ons huis wonen, en de andere week in een appartement in de stad – terwijl we de weekends als gezin zouden doorbrengen. Een briljant idee, vond ik, maar ook een beetje ongebruikelijk: welke ouders gaan nou co-ouderen zonder dat ze willen scheiden? ‘Daarom bewondert iedereen onze relatie ook zo’, stelde Marco olijk. ‘Hoeveel mensen willen dit niet, maar durven de stap gewoon niet te zetten?’
Samen vonden we een tweekamerflat waar het allemaal moest gebeuren. Onze uitvlucht uit het hectische gezinsbestaan. We shopten op Marktplaats de inrichting bij elkaar en voelden ons heel even opnieuw verliefd; dit was het spannendste plan dat we in jaren hadden gehad.
Mijn eerste week alleen in de flat voelde als vakantie. Maar: mijn eerste week alleen met de jongens ook. Ik hoefde niets te overleggen, leidde mijn leven naar eigen inzicht en kreeg zelfs weer behoefte om te werken. Ik ging parttime aan de slag in een boekhandel en bracht mijn vrije avonden door met vriendinnen en op het terras. Tot ik een afgescheurd condoompapiertje vond onder het bed, dat zeker niet van mij was. Ik ging bijna over mijn nek; hoe oprecht was zijn voorstel echt? Wilde hij ons gezin lucht geven, of gewoon doen waar hij zelf zin in had?
Marco bekende schoorvoetend. Zijn herwonnen vrijheid smaakte naar meer, zei hij. Hij hield van me, maar kon het co-ouderen niet rijmen met volledig trouw zijn. Het voelde toch een beetje als een time-out, vond hij. Dat moesten we er dan maar van maken, vond ik – gekwetst én verhelderd door hoe hij er blijkbaar in stond. We besloten de weekends voorlopig ook gescheiden door te brengen. De kinderen merkten het nauwelijks; voetbal, vriendjes, buitenspelen met de buurtkinderen; het liep allemaal gewoon door, en papa was zo vaak hele avonden weg met vrienden.
Allebei vonden we een rust die we niet hadden gevoeld sinds we samen waren. Marco was de eerste die het uitsprak, na een officiële pauze van zes maanden: ‘De reden dat ik het gezinsleven volhield was dat jij eigenlijk de enige was die het leidde.’ En dat was nu precies de reden waarom het voor míj niet meer werkte. ‘We kunnen het ook zo laten’, zei ik. Ik zag de opluchting in zijn ogen.
Die beslissing is nu drie maanden geleden. De scheiding loopt. Ons contact is liefdevol: Marco en ik nemen elkaar niets kwalijk. Relaties hebben nu eenmaal een begin en een einde. Marco woont definitief in het appartement, ik woon met de kinderen in ons huis. Om het weekend en op woensdagavond gaan ze naar hem toe, en elke week eten we een avond met z’n allen. Doordat de breuk zo langzaam en natuurlijk is verlopen, gaan de jongens er heel goed mee om. Er is verder weinig veranderd in hun leven: mama is er altijd, en de quality time met hun vader is erop vooruitgegaan, doordat ze hem nu hele weekends voor zichzelf hebben. We zijn nog steeds dat perfecte stel, maar in een andere constructie.”
Dit artikel staat in Kek Mama 11-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Ilva Kuijpers (27) is leerkracht van groep 1/2. Iedere maand schrijft ze voor Kek Mama een column over haar belevenissen op de basisschool.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]