Beeld: Getty Images
Je zou maar verliefd worden op de juf van je kind. Dat klinkt als verboden terrein, maar bij deze moeder was er geen houden aan.
Carola (41) is bewust alleenstaand moeder van Milo (4) en sinds een jaar samen met de juf van zijn kinderdagverblijf.
“Toen het huwelijk met mijn vrouw op de klippen liep, maar mijn kinderwens op mijn 35e niet meer te stuiten was, besloot ik in mijn eentje voor het moederschap te gaan. Via de Deense spermabank kreeg ik Milo, twee jaar later. Mijn leven voelde completer dan ooit. Ik heb een hechte schare vrienden en mijn ouders wonen in dezelfde stad; nooit had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond. Behalve in de nachten. Dat ik er altijd zelf uit moest voor een voeding, speen of spuugpartij deerde niet. Maar dat er niemand was om warm bij terug te kruipen, vond ik met de maanden solomoederschap zwaarder worden. Hoeveel liefde Milo me ook gaf, het was nooit te vergelijken met de liefde van een partner.
Ik rommelde wat via Tinder. Schreef me in op een datingsite en had kort wat met een collega. Het liep allemaal uit op niets. Ik had de hoop op liefde bijna opgegeven toen Milo een groep opschoof op het kinderdagverblijf en juf Karen hem de eerste ochtend van me overpakte. Het was liefde op het eerste gezicht – van mijn kant, tenminste. Zelden had ik iemand gezien met zo’n open uitstraling, en een positiviteit die aanstekelijk werkte. Milo was meteen dol op haar – en ik ook. Na de eerste twee keer dat ik Milo bij haar had achtergelaten, kreeg ik haar niet meer uit mijn hoofd. Doe normaal, riep ik mezelf tot de orde, zo’n leuke vrouw heeft natuurlijk al lang een relatie. En de juf van je kind; dat mócht waarschijnlijk helemaal niet eens. Straks bracht ik haar baan nog in gevaar met mijn geflirt. Om de volgende ochtend opnieuw blozend en met knikkende knieën haar groep in te lopen.
“‘Mijn werkgever tolereert geen liefde op de werkvloer’, sputterde ze nog.”
Ik liet Karen ook niet onberoerd, voelde ik al snel. ‘Wat tof dat je het helemaal zelf doet met Milo’, zei ze op een dag. Een voorbeeld, hintte ze; dat wilde ze zelf ook wel, als ze de juiste vrouw nooit tegen het lijf zou lopen. ‘Ik wil je best wat meer vertellen over de ins en outs,’ flapte ik eruit voordat ik erover had nagedacht, ‘als je een keertje tijd hebt?’ Nog geen week later schoof ik haar stoel aan in een gezellig eetcafé tussen onze huizen in. ‘Mijn werkgever tolereert geen liefde op de werkvloer’, sputterde Karen nog. Maar wat kon mij dat schelen, er waren meer kinderdagverblijven in de buurt.
Lees ook Jennifer (37) en Per (41) zijn single, gay en delen een co-ouderschap over baby Bas >
Inmiddels zijn we een jaar samen en gaat Milo naar de basisschool. Milo heeft geen enkel besef dat ik een relatie kreeg met een vrouw uit zijn leven. Voor zijn gevoel is Karen er altijd geweest en is het doodnormaal dat ze ook zijn ‘juffie’ was. Geen haan heeft er ooit naar gekraaid. Verboden terrein, een liefde uit het leven van je kinderen? Voor ons is het een aanvulling. Doordat Karen en Milo elkaar al kenden, hoefde ik haar niet voorzichtig te introduceren. Degene die misschien nog wel het meest moest wennen aan de nieuwe situatie was ik. Er is alleen één maar: als we een tweede kind krijgen, zullen we op zoek moeten naar een ander kinderdagverblijf. Want met de liefde tussen klant en crècheleidster kwamen we goed weg, maar als medewerker je eigen kind op de groep hebben is écht verboden.” Dit artikel staat in Kek Mama 02-2022. Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De opmerking: “Wat ben jij volwassen voor je leeftijd”, klinkt als een onschuldig compliment, bedoeld om een kind te prijzen voor zijn gedrag, verantwoordelijkheidsgevoel of empathie. Maar volgens deze therapeuten kun je die zin beter niet meer zeggen tegen je kind.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
