Beeld: Marc Deurloo
Ankes dochter Hannah is wat je noemt een nogal eigenwijs kind. En Anke? Die vindt dat fantastisch.
Dit is een ode. Een ode aan mijn dochter. Mijn lieve, stoere, gekke Hannah die gisteren zes jaar geworden is. Mijn kind dat altijd precies weet wat ze wil. Prinses worden, cherrytomaatjes eten, buitenspelen met een tas vol spullen voor je-weet-maar-nooit, zo lang mogelijk met mama knuffelen, nog meer cherrytomaatjes eten en spelen met vriendinnen.
Hannah die zich nooit afvraagt of haar mening er wel toe doet en of ze anderen niet tot last is. Hannah die bloemen in haar haren doet, in de spiegel kijkt en verliefd verzucht dat ze prachtig is. Hannah die in de ochtend naast me in bed kruipt, haar koude handjes onder mijn oksels propt en vraagt “Wil je rekensommetjes geven? Dan ga ik ze oplossen”.
Hannah die ontbijt op bed voor me maakt van alleen maar dingen die ze zelf lekker vindt. Die woest gaat zitten mokken als ik zeg dat een half uur K3-filmpjes wel genoeg is. Die “Stomme rotmama!” roept als ze voor de tweede keer haar zin niet krijgt. En “Echt niet!” als ze zeker weet dat ze gelijk heeft en niet ik. Is dat brutaal? Ja, best. Is dat erg? Nee, vind ik niet.
Want dit is een ode aan een kind dat helemaal, schaamteloos zichzelf is. Met haar lief en haar leuk en haar boos en haar blij.
Maar dit is ook een ode aan ALLE meisjes zoals Hannah. Meisjes die zich niks aantrekken van wat moet of hoort. Zoals haar nichtje, die op voetbal zit en op een prinsessenpartijtje in tranen uitbarstte toen bleek dat er alleen maar jurken waren (waarna ze gered werd door de moeder van de jarige die een supermanpak achter de hand had).
Maar ook aan mijn vriendinnetje op de middelbare school dat toch econometrie ging studeren ook al zeiden de leraren steeds dat dat meer iets voor jongens was. En aan de co-assistente die tijdens mijn bevalling van Hannah, toen er enorme paniek was omdat haar hartje niet meer leek te kloppen, tegen alle artsen in ging en zich hardop afvroeg of de meetband wel goed zat (ze had gelijk en Hannahs hartje klopte gelukkig prima).
Het meisje haar haren groen verft, dat in maat 50 in bikini op het strand ligt, haar hoofddoek afdoet, of juist om. Dat in haar eentje een kind opvoedt of met zijn vieren of helemaal geen kinderen wil. Dat als ze moeder wordt gewoon 60 uur blijft werken. Of ervoor kiest helemaal thuis te blijven. Het meisje dat keuzes maakt die zij zelf wil maken. Los van wat moet of hoort. Omdat zij weet dat haar mening ertoe doet. Dat zij ertoe doet.
Dus dit is mijn ode. Aan eigenwijze meisjes. Meisjes van jong tot oud, die kansen grijpen, of juist voorbij laten gaan omdat dat beter voelt en die zich nooit excuseren voor wie ze zijn, wat ze doen of wat ze willen. Jullie zorgen voor vooruitgang. Jullie ontdekken dingen. En jezelf. En bovenal zorgen jullie ervoor dat overal ter wereld andere meisjes zijn die denken: Ja, ik doe ertoe. Mijn mening telt.
En daarom, eigenwijze meisjes, zijn er van jullie nooit genoeg. Ik wens dat alle meisjes van nul tot 122 jaar oneindig eigenwijs zijn. Ik beloof dat ik het zal blijven. En ik hoop mijn Hannah ook.
Anke Laterveer (36), is schrijver, web woman van Kek Mama en woont met haar zoon van 7 en een dochter van 6 in Haarlem. Elke week beschrijft ze hier iets uit haar eigen leven.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.