Beeld: 123RF
Lieve (31) is moeder van Jan (3) en Dries (1). Na een heftige scheiding heeft ze de liefde opnieuw gevonden in Rogier, met wie ze een latrelatie heeft. Voor Kek Mama schrijft ze over alles wat ze sindsdien doormaakt.
Sjonge, wat heb ik me het afgelopen jaar groot gehouden. Stoer gedaan. Geen kick gegeven. Maar nu, aan de vooravond van de zitting voel ik me klein, heel erg klein. Morgen moet ik verschijnen in de rechtbank. Helemaal in mijn eentje.
Zoals ik alles aanpak in mijn leven, heb ik ook dit aangepakt: ik heb alles in kleine stukjes gehakt. Probleem voor probleem, uur voor uur, dag voor dag, week voor week, seizoen voor seizoen. Een jaar lang heb ik uitgekeken naar dit moment: het rondmaken van de scheiding. Hoewel hij mij verliet, vroeg ik als eerste de scheiding aan. Niet alleen zodat ik toeslagen kon gaan aanvragen voor mijn huurwoning die ik destijds kreeg, maar ook om die eerste stap maar te hebben gezet. Om maar een begin te hebben gemaakt. Een begin in de hoop dat het snel zou eindigen. Wat ik toen nog niet wist was dat het uiteindelijk ruim negen maanden zou duren voor ik daadwerkelijk op dit punt zou zijn.
In die negen maanden heb ik dit gevoel, het gevoel dat ik nu ervaar, voor me uitgeschoven. Weggedrukt. Die kleine gehakte stukjes ergens in een hoekje van mijn ‘zijn’ gegooid. En nu het zover is, komen de stukjes één voor één terug. In mijn hoofd ratelt het en ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld. Het voelt exact hetzelfde als de weken nadat hij net vertrok. Het voelt alleen, eenzaam en het maakt me bang. Doodsbang.
Hoewel ik mijn ex tweewekelijks zie bij het terugbrengen van de kinderen, ben ik bang hem morgen te zien. Bang voor zijn blik, bang voor wat hij mij gaat aandoen, bang voor wat hij eist, bang voor wat hij gaat zeggen. Nog banger ben ik voor de rechter die zijn oordeel gaat vellen. Mijn lot, en het lot van de kinderen, ligt ineens niet meer in mijn handen. En hoewel de omgang vastligt en het enkel gaat om het financiële gedeelte, raakt het me meer dan ik had verwacht.
Op deze vooravond, wanneer ik ogenschijnlijk relaxed voor de televisie hang, bedenk ik voor mezelf honderden scenario’s. Misschien kan ik straks geen brood meer kopen voor de kinderen of moeten ze met gaten in hun kleren naar school. Of misschien moet ik morgen enorm huilen bij het zien van mijn ex en denkt de rechter dat ik een hele zielige, verlate vrouw ben.
Ach, ik ben goed voorbereid, heb alle stukken ingezonden, weet wat mijn advocaat wil en heb zelf een stuk geschreven als ik gebruik wil maken van spreekrecht. Feitelijk gezien zou er weinig fout kunnen gaan. En toch raak ik bijna verlamd van angst als een kind met podiumvrees dat een spreekbeurt moet houden in de aula van de school.
Wat zou ik graag willen dat we vierentwintig uur verder zouden zijn. Of nog beter: wat zou ik graag willen dat ik die powervrouw van vierentwintig uur terug zou zijn. In mijn kracht, vol zelfvertrouwen, kin omhoog, borst vooruit. Misschien moet ik vannacht alle stukjes bij elkaar rapen, het grote geheel eens goed bekijken en het daarna heel erg hard weggooien zodat ik morgen, bij het opkomen van de zon, zelf ook weer straal. Niks zielige, verlaten vrouw, maar Lieve die haar vrouwtje, en als het moet ook haar mannetje staat. Voor zichzelf en voor haar oogappels. Dat is nog eens girlpower.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.