Column Lieve: ‘Ik besloot alleen dingen te doen die goed zijn voor mijn kinderen en mijzelf’

Lieve

23 maart, 2018 - 08:19

Leestijd: 4 minuten

Het is klaar. Althans bijna. Ik ben bijna gescheiden, ik woon over anderhalve week al één jaar op mezelf en heb het gevoel weer een klein beetje controle te hebben over mijn leven. Terugkijkend op het afgelopen jaar was het er een van diepe dalen maar ook van hoge pieken.
 

Donderslag bij heldere hemel

Natuurlijk is het je grootste nachtmerrie om verlaten te worden door je man. Zeker als je intens veel van hem houdt, zeker als je een prachtige zoon hebt, zeker als je twee van die prachtexemplaren hebt. Als donderdagslag bij heldere hemel kwam de boodschap. Het enige wat ik kon doen was doorgaan en accepteren. Doorgaan voor de jongens en accepteren omdat ik anders gek zou worden.

Als ik nu terugkijk op die tijd voel ik de emoties gewoon weer. De knoop in mijn maag, mijn trillende handen, mijn gekte als een van de kinderen te veel aandacht vroeg en het ontroostbaar huilen. Hysterisch en met veel tranen sleet ik avond aan avond. Zonder enkel licht aan het einde van de tunnel. En met de woorden ‘Ik heb nooit van je gehouden’ in mijn achterhoofd.
 

‘Ik wilde de regie terug’

Toen ik na weken van verdriet mezelf herpakte en de dagelijkse dingen weer ging doen, besefte ik dat niemand het waard was om je zo ellendig over te voelen. Ik wilde de regie terug en me er door niemand, zelfs door hem niet, onder laten zitten. Ik schreef me in voor een huurwoning en kreeg deze, als een geschenk uit de hemel, binnen zes weken toegewezen.

Na het in ontvangst nemen van de sleutel en het regelen van de nodige hulp voelde ik me sinds tijden weer gelukkig. Gelukkig met het mooie paleisje dat ik aan het creëren was voor ons nieuwe gezin. Het voelde al na een paar dagen niet meer als huis maar als een thuis. Een thuis waar we heel erg gelukkig zouden gaan worden.
 

Lees ook
Het jaar na Julia’s scheiding: ‘Ik had geen idee hoe mijn leven als single moeder eruit zou zien’ >

Met de neus op de feiten gedrukt

We vierden Dries zijn eerste verjaardag hier. In de tuin, die ik altijd vreselijk miste in ons oude appartement, op een zonovergoten dag. Ik boekte een camping voor de zomervakantie, struinde met de kinderen festivalletjes af en hield meer van ze dan ooit te voren.

Maar met het vallen van de bladeren, viel ook mijn energie en veerkracht. Ik werd moe. Deed te veel. Werken, studeren, sporten, sociale contacten van de kinderen, sociale contacten van mezelf en de opvoeding van twee lieve maar energieslurpende kinderen, eiste zijn tol. Ik werd keihard met mijn neus op de feiten gedrukt. Nam me meermaals voor het rustiger aan te doen maar met een baas die van alles van je verwacht, een studie die binnen 2 jaar moet worden afgerond en een huishouden dat 24/7 jouw verantwoordelijkheid is, lukte dat gewoon niet.
 

Alleen hoofdzaken, geen bijzaken

Op Oudejaarsavond, ik zat moederziel alleen op de bank, brak ik. Hoewel het mijn eigen keuze was om alleen te zijn, was het enorm confronterend. Wat was het een ontzettend heftig jaar geweest. Wat hadden we allemaal veel meegemaakt. Wat hadden we elkaar en anderen om ons heen goed leren kennen. Wat was ik dankbaar voor alles wat het me had gebracht maar wat was ik ook teleurgesteld in alles wat was weggegooid. Daar op die bank besloot ik alleen nog maar dingen te doen die goed zouden zijn voor mijn kinderen en mijzelf. Alleen hoofdzaken, geen bijzaken.

En hoewel het delen van mijn verhaal geen bijzaak is geweest het afgelopen jaar, maar juist het hoofdthema van mijn leven, ben ik er klaar voor het achter me te laten. Het hoofdstuk scheiden te sluiten en daarmee ook het beëindigen van deze wekelijkse column. Volgende week zal de allerlaatste verschijnen. Godzijdank heb je nog een week om zakdoekjes te gaan halen 😉

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >