Kek Mama-columnist Roos Schlikker schrijft elke maand bloedeerlijk en supergrappig over wat ze meemaakt. Deze maand: ‘Schat, waar denk je aan?’
Ik lig op de bank met mijn ogen dicht. Alleen dan kan ik het horen. De klok in de keuken. Tik. Een seconde. Tik. Nog een. Tik. Het ritme dat aangeeft hoe de tijd verglijdt. Maar vooral het geruststellende geluid dat vertelt dat het verder stil is. Dat komt nauwelijks voor. Met kinderen stopt de dagelijkse kakofonie zelden. Zelfs ’s nachts gaat de herrie door.
Als student werkte ik in een bar en wanneer ik eindelijk mijn bed opzocht, bleef ik de bestellingen in mijn hoofd horen. “Twee bier, één ice-tea, een borreltje cola en een Baileys.” Tegenwoordig hoor ik iets anders. “Mamaaaaaaaaaa”, dreint mijn hersenpan. “Mama, waar zijn mijn sokken?” “Mama, waarom gaan we dood?” “Mama, jij bent dik. Jij hebt tieten.” “Mama!” Heel soms maar klinkt de stilte in huis. Zo stil dat ik de klok kan horen tikken. Meestal is dat ’s avonds. De kinderen liggen in bed, ik lig op de bank, François speelt een computerspelletje. Ik luister naar het grote niks. Tot mijn gedachtes het overnemen.
Want zouden we niet moeten praten? Wanneer hadden we voor het laatst een goed gesprek? Een conversatie die verder ging dan ‘De kattenbak stinkt’ of ‘Is deze melk nog goed?’ Ik schrik. Is dit nu hoe het gaat? Zijn wij zo’n stel dat door de banaliteit van het gezinsleven steeds verder uit elkaar drijft? Word ik straks zo’n vrouw die gaat hengelen om aandacht en almaar vraagt: ‘Schat, waar denk je aan?’ Wordt hij zo’n man die ‘Niks’ bromt? Wie kinderen heeft weet: er is weinig tijd alleen. Dus zoek je het op. Ook als je samen bent. Even niet praten.
Maar wat als dat een gewoonte wordt en je vergeet te vertellen dat je een rotdag had, dat je je zorgen maakt om je moeder, dat je zenuwachtig bent voor die presentatie van morgen? Wat als je zo lang niet hebt gepraat dat je niets meer weet te zeggen? Ik luister al lang niet meer naar de klok. Ik hoor alleen mijn eigen gemaal. Maar dan komt hij boven. Hij schenkt een glas wijn in en kruipt naast me op de bank. “Zo, waar lig jij allemaal aan te denken?” In een reflex wil ik ‘Niks’ brommen, maar dan herpak ik me. Ik nestel me in zijn greep. Dan zeg ik: “Dat zal ik je eens uitgebreid vertellen.”
Roos Schlikker (41) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man François heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.