Daan heeft spijt van haar scheiding: ‘Ik had gewoon zin in iets anders’

Redactie Kek Mama

17 april, 2021 - 06:03

Leestijd: 10 minuten

Ze had gewoon zin in iets anders. Verandering van spijs: spannende seks en een fris nieuw huis in een andere omgeving. Nou ja, dat beseft Daan (38) nu.

“Natuurlijk niet toen ik er twee jaar geleden mijn tienjarige huwelijk voor aan de kant zette. We waren best gelukkig, mijn ex en ik. Een beetje ingekakt, na een paar jaar tussen de kleuters, en geen tijd of energie meer voor het drukke sociale leven dat we hadden in het pre-kinderentijdperk. Geen knetterende ruzies, maar ook geen daverende seks. Het leven kabbelde gewoon een beetje voort. Mijn ex vond het wel prima, zo’n voorspelbaar leven zonder al te gekke uitspattingen. Ik miste het reizen. De onverwachte uitstapjes. Ik wilde met de kinderen naar festivals of op vakantie in een pipowagen. Maar daar was mijn ex niet van.
 

Roddels en eenheidsworst

Ons nieuwbouwhuis in een vinexwijk, buren op mijn lip, iedereen een baan van negen tot vijf en kinderen in dezelfde leeftijd – zo’n leven was gewoon niets voor mij. Die kinderen waren vijf en zeven en vonden het natuurlijk fantastisch, vriendjes in de hele straat en elk huis een veilige haven. Maar ik verloor mezelf. In een parttime thuismoederschap dat me niet paste. Geluizenpluis in vettige kinderharen, zodat ik toch nog een beetje de actieve schoolmoeder uithing. In roddels en in eenheidsworst. Ik voelde me gevangen in een roman van Saskia Noort.” Dus vertrok Daan naar een appartement in een stad verderop. “En mijn ex sputterde niet eens luid tegen. Als hij maar in het huis kon blijven.”
 

Wilde nacht

Het bleek niet echt de verwezenlijking van het plaatje in haar hoofd. “Als onafhankelijke, single mom hoorde ik op z’n minst in een industriële loft, vond ik. Maar zo’n scheiding loopt nog aardig in de papieren, en dát had ik niet ingecalculeerd.” Wat ze ook niet had voorspeld, was dat het grootse en meeslepende leven dat zo lonkte, niets meer was dan een droom.

“Aanvankelijk leek het of de wereld aan mijn voeten lag. De kinderen vonden mijn appartement geweldig, het co-ouderschap verliep op wat tranen na relatief pijnloos. Stiekem vond ik de dagen die ik opeens voor mezelf had heerlijk, ook al had ik geen cent te makken. Ik had de ene date na de andere en plande stedentripjes met vriendinnen. Ik kon overwerken op de dagen dat ik alleen was, zodat ik de middagen vrij had wanneer de kinderen uit school kwamen. Perfect geregeld.”

Maar die dates liepen stuk voor stuk uit op niets meer dan een wilde nacht, en het daten begon steeds meer te lijken op een zielige poging tot het dempen van eenzaamheid. De weekenden alleen in huis werden stiller en kouder toen ze normaal begonnen te worden. “Ik miste mijn kinderen. Het sudderen in pyjama met het gezin op zondagochtend. Het met z’n allen op bezoek bij opa en oma. Aan de buitenkant leek mijn leven één groot feest: ik had het beste uit twee werelden. Van binnen verlangde ik stiekem terug naar mijn huwelijk, ons fijne huis en mijn misschien wat saaie, maar wel lieve man. Zo erg was hij helemaal niet geweest.”
 

Afstand

Impulsieve mensen scheiden sneller, stelde rechtssocioloog en alimentatiespecialist Bregje Dijksterhuis (getrouwd en moeder van drie kinderen) in NRC Handelsblad. “Een beetje zoals bij een conflict op je werk: ik zeg m’n baan op. Mensen hebben een roze bril over hoe hun leven er daarna uitziet. Ook realiseren ze zich vaak niet hoezeer ze er door een scheiding financieel op achteruit gaan.” Voor moeders zou dat een slordige 23% zijn, terwijl vaders er volgens haar juist 7% financieel op vooruit gaan. “Het gros van de scheidingen vindt namelijk plaats als de kinderen tussen nul en acht jaar zijn – de fase waarin veel moeders niet werken.” Hoe ongelukkig ze ook was, Daan ging niet terug naar haar man.

“Een tijd lang voelde mijn verhuisavontuur als een vakantie, een tijdelijke uitvlucht uit ons vastgeroeste huwelijk. Dat het definitief was, drong op de een of andere manier niet tot me door: de lol en de vrijheid overstemden het verdriet om de breuk.”

Ondertussen leek haar ex zijn draai weer te vinden. “Hij vertelde me in geuren en kleuren over zijn avonturen met vrouwen, en het bedrijf dat hij opzette met een vriend. Ik was jaloers. Begon hem te missen – of in elk geval het comfortabele leven dat we samen hadden. Ik kreeg meer en meer verdrietige momenten, waarop ik spijt had van mijn scheiding, waar hij juist leek op te bloeien als nooit tevoren. “We doen het echt beter als vrienden, Daan”, jubelde hij na een gezellige kerstborrel op school. Toen besloot ik afstand te nemen. Gedane zaken nemen geen keer.” Bezint eer ge begint, lijkt hier de boodschap, maar soms is een scheiding echt onvermijdelijk.
 

Dominant

Zoals bij Roelie (37), en haar ‘wat dominante’ man die het moeilijk vond haar vrij te laten. Op elk front: carrière maken was niet de bedoeling, hij bepaalde de financiën en uitgaan met vriendinnen was uit den boze. “Zat hij me ’s avonds doodstil in het donker op te wachten, met zijn armen over elkaar: hoe durfde ik hem alleen te laten? De kinderen hadden verzorging nodig, en het huis een schoonmaakster, vond hij. En dan graag in de vorm van ondergetekende.”

Tja, en toen was daar dus die man. Ontmoet op vakantie, heel ander type. Van de vrijheid, blijheid, en idolaat van haar beroep als vormgever: daar moest ze echt veel meer mee doen! Zelf zat hij ook in een ongelukkig huwelijk, dus wat begreep hij Roelies situatie goed.
 

Stormachtige verhouding

“Ik al snel tot over mijn oren, natuurlijk.” Een stiekem kusje werd een stormachtige verhouding. “Mijn man ontpopte zich ondertussen tot een heuse dictator, zich realiserend dat de boel niet pluis was. Mijn zucht naar vrijheid werd alleen maar groter. Vluchten moest ik, en wel nu. Ik voelde me gevangen in mijn eigen huis, en de kinderen – inmiddels vier en zes – leden onder de sfeer. Ruzies waren er niet, maar als ik hem om zes uur ’s avonds hoorde thuiskomen, steeg mijn adrenalinepeil tot ongekende waarden.”

Hij verbood haar te gaan, zij vond een huurhuis. Hij zei haar geen cent te betalen, zij vond twee nieuwe opdrachtgevers. “Hij had geen macht meer over me, en dat maakte mij krachtiger dan ooit, maar hem alleen maar bozer.”
 

Eenzaam

De kinderen bleven op de oude school, om de hoek bij papa. De vrienden keerden zich tegen Roelie toen ex rare verhalen over haar rondvertelde. “Ik had er geen enkele invloed op: hij had opeens het monopolie in de omgeving die ooit van ons samen was.”

Roelie belandde in een burn-out. De relatie met haar vakantieman bleek niet bestand tegen al die stress. “Daar zat ik dus, in mijn eentje in een wijk verderop.” De kinderen deden het ook niet lekker. “Ze hadden stress van de spanning tussen mij en mijn ex. Ik voelde me eenzaam, terwijl drie kilometer verderop mijn ex binnen een maand alweer samenwoonde met een ander. Mijn plek in ons oude leven had ze probleemloos de hare gemaakt, en de kinderen vonden haar nog aardig ook.”
 

Nooit meer

Het is nu drie jaar verder, de vriendin is verruild voor een nog jonger en gewilliger exemplaar, en Roelie zit na twee mislukte scharrels nog steeds alleen op de bank als de kinderen naar bed zijn. Volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek zijn bij die 33.000 scheidingen per jaar, 35.000 kinderen betrokken. Plús nog eens 20.000 kinderen van ongetrouwde ouders die besluiten uit elkaar te gaan. Het gros van de kinderen belandt daarna bij de moeder. Een op de vijf echtscheidingen mondt uit in een vechtscheiding. Ook de relatie met Roelies ex is grimmiger dan ooit.

“De cijfers van mijn kinderen op school kelderen, hun vriendjes uit de oude wijk komen niet bij mij over de vloer. Ik rijd elke dag met een steen in mijn maag naar die school en in de twee dagen per week dat ze bij hun vader zijn, kom ik mijn bed niet uit. Gevoelens voor mijn ex heb ik al lang niet meer, want hoe ongelukkig ik nu ook ben, zo’n relatie wil ik nooit meer.”
 

Lees ook
‘Na de scheiding bleven we samenwonen om de kosten te drukken’ >
 

Spijt

En toch, steeds vaker, heeft Roelie spijt van haar scheiding. “De mannen na hem waren geen haar beter; sommigen nog slechter zelfs. De kinderen zijn beschadigd. Mijn vriendinnen zitten in huwelijken die veel grotere problemen kennen, maar hebben besloten wel en wee gewoon te delen met de meiden onder elkaar, in plaats van met die kerel die in hun bed ligt. Misschien was dat een beter idee geweest: huisgenoten blijven met mijn ex, en verder mijn eigen leven leiden. Al realiseer ik me ook wel dat hij me die ruimte nooit gegeven had.”

Dit in tegenstelling tot de ex van Marloes (41). “Ex-man”, schampert ze. “Ik krijg het woord nog steeds mijn strot niet uit.” De scheiding was dan ook niet haar keuze: hij verliet haar voor een ander. “Puur een midlifecrisis, achteraf. Ergens voelde hij dat ook wel aan. Hij bleef maar roepen dat hij het niet meer wist. Dat hij moest uitzoeken wat dit was, deze nieuwe liefde en dit gevoel. Tja, die liefde en dat gevoel waren in elk geval niet meer bestemd voor mij, dus voor mij was het wel duidelijk.
 

Niet meer welkom

Hoe moest ik dit verkopen aan de kinderen van acht en dertien? Papa gaat even kijken of hij die nieuwe  mevrouw leuker vindt, maar als ze tegenvalt, neemt hij ons gewoon weer terug? ‘Als je nu de deur uitloopt naar haar, hoef je nooit meer terug te komen’, zei ik. En dat deed hij.” Marloes bleef achter met de kinderen.

“Zo galant was hij nog wel. Hij betaalde de hypotheek, en maakte keurig geld over voor de kinderen. Die komt nog wel terug, dacht ik. Hij zou vanzelf wel zien dat ik toch echt veel leuker ben en op z’n minst de kinderen missen. Maar hij trok in bij haar en haar twee dotjes van dochters, in een kast van een villa pal om de hoek. In mijn woede heb ik hem kapot gevochten tijdens de scheidingsprocedure. Zijn geld, de auto, het huis; alles kon hij inleveren. Zij had toch geld genoeg? Binnen een mum van tijd maakte ik hem persona non grata in onze vriendenkring en leefomgeving – kijk dan wat deze man ons had aangedaan. Als hij ons toch niet meer wilde, dan zorgde ik wel dat hij in ons leven ook niet meer welkom was.”
 

Terug

Hoe voorspelbaar: de prille romance strandde, en de ex van Marloes stond na anderhalf jaar weer op straat. “De scheidingspapieren waren nog niet eens getekend. Opeens moet ik onderhandelen met een man die mijn bloed inmiddels kan drinken, terwijl ik hem in beginsel helemaal nooit kwijt had gewild. We zijn te ver om nog terug te keren naar wat was, maar wat zou ik er veel voor over hebben. Als de liefde groot genoeg is, kun je veel vergeven. Dan had ik hem de vrijheid geschonken die hij op dat moment nodig had, en waren we nu gewoon nog samen geweest.”
 

Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.

Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >