‘De dag dat ik mijn man vertelde dat ik wilde scheiden’

Yvonne Brok

2 oktober, 2021 - 14:52

Leestijd: 7 minuten

Linda: “Ik zie me nog zitten, op het strand, met een glas wijn bij een vuurtje. Als je niet beter wist, zou je denken dat we een romantisch weekend weg waren. De setting was perfect. Daar paste de opmerking van Ruud eigenlijk niet in. Hij zei: ‘Het is niet de vraag of we uit elkaar gaan, maar wanneer. Of denk jij daar anders over?’

Afweging

Ik staarde in de vlammen en gaf geen antwoord. Terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, maakte ik in mijn hoofd de afweging. Aan de ene kant kon ik me een leven zonder Ruud niet voorstellen, aan de andere kant verlangde ik zo naar wat anders.

“Ik had het gedaan, ik had het gezegd. Het hoge woord was er eindelijk uit”

Toen ik beaamde dat ik ook dacht dat we moesten gaan scheiden, stond Ruud op en liep weg. Ik had het gedaan, ik had het gezegd. Het hoge woord was er eindelijk uit. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Wat ben ik aan het doen? Het voelde alsof ik die beslissing nam. Maar dat was niet zo. We waren met elkaar in gesprek, er was een aanloop van jaren en we hadden therapie genoeg gehad.

Hij en ik samen

Het ging al een tijd niet goed tussen ons. Althans, we waren goede huisgenoten, goede vrienden en goede ouders voor Thijs (10) en Mare (6). Maar de liefde die we ooit voor elkaar voelden, die was er niet meer. We waren een gezin en deden van alles met zijn vieren. Maar hij en ik samen, dat was met de komst van de kinderen verdwenen.

Onze oudste werd te vroeg geboren, lag binnen een dag op de operatietafel omdat zijn slokdarm was afgesloten en bracht de eerste maand van zijn leven in het ziekenhuis door. In die tijd waren Ruud en ik een goed team. Door de kwetsbare situatie van onze zoon waren we alleen nog maar ouders. Logisch, ik was zo bezorgd en bang. Terwijl het met hem al snel heel goed ging.

Tijdens de zwangerschap van Mare heb ik me vaak alleen gevoeld. Ruud was betrokken, maar niet blij. Hij was zo bang dat er weer iets mis zou zijn. Maar zij kwam blakend van gezondheid ter wereld.

‘Niet slecht genoeg om weg te gaan’

Met zijn vieren hadden we het goed, maar ik miste onze connectie. Ik ondernam alles met vriendinnen en niet met hem. Een keer per jaar gingen we samen een weekend weg en ook dat was altijd leuk. Ruud en ik kunnen gezellig kletsen, over de kinderen, familie, vrienden – maar niet over ons. We waren niet uitgepraat, maar wel weinig liefdevol. Elkaar knuffelen? Dat deden we nooit meer.

“Elkaar knuffelen? Dat deden we nooit meer”

Ruud is nogal sfeerbepalend en ik ben een pleaser. Voor mijn gevoel voegde ik me vaak naar zijn wensen. Maar echt stom was onze relatie niet. Dat vond ik het moeilijkste aan de beslissing om te gaan scheiden. In die tijd verslond ik zelfhulpboeken. De quote ‘het is niet slecht genoeg om weg te gaan en niet goed genoeg om te blijven’ was me op het lijf geschreven.

Lees ook – Relatiecrisis na de kinderen: ‘Misschien moeten we er maar mee ophouden’ > 

Levensfase

Lang heb ik gedacht dat het aan de levensfase lag waarin we zaten: met opgroeiende kinderen en drukke banen. We waren allebei onrustig. Ik zoende een keer met een andere kerel en had daarna een enorm schuldgevoel. Daar was wat app-verkeer aan voorafgegaan en dat was Ruud natuurlijk wel opgevallen.

Toen ik hem daar uitleg over wilde geven, zei hij dat hij er niets over wilde horen, tenzij het écht belangrijk was. Daar heb ik het laten zitten, ik durfde het gesprek niet aan. Hardop uitspreken dat het slecht ging tussen ons vond ik doodeng. Dan was het echt zo.

Ondertussen was Ruud heel druk met een coachingstraject dat hij zowel voor zijn werk als zijn persoonlijke ontwikkeling was gestart. Daarvoor moest hij een vijfjarenplan schrijven dat hij aan me wilde presenteren als het helemaal af was.

Plannen

Ruud stelde voor om een weekendje naar een hotel aan de kust te gaan. Dus bij dat vuurtje op het strand hield hij een eindeloos lang verhaal over ambities, avonturen met de kinderen, reizen naar Afrika en Amerika.

Een prachtig plan, alleen was ik er nergens in te bekennen. En toen ik hem daarnaar vroeg, volgde zijn opmerking over uit elkaar gaan. Ogenschijnlijk bleef ik rustig, inwendig raakte ik volledig in paniek. Ruud wilde naar huis, hij zou de volgende dag terugkomen om verder te praten. Ik was niet hysterisch, maar vond het wel fijn dat een vriendin die ik belde meteen in de auto sprong om bij me te komen slapen.

Het gesprek die dag erna was vervelend. Het is moeilijk om je eigen rol te zien als je midden in zo’n verhaal zit.

Afstand

Vanaf het moment dat we het besluit hadden genomen, namen we allebei afstand. Maar we vonden elkaar nog wel superleuke ouders en wilden er hoe dan ook voor zorgen dat we goede afspraken zouden maken over onze kinderen. Met zijn vieren vormen wij de basis, alleen laten we onze kinderen zien dat je ook een andere vorm van een gezin kunt hebben. We hebben nog weken gewacht voor we het Thijs en Mare vertelden. Die waren boos en verdrietig.

“Ik moest enorm wennen aan zo veel tijd zonder de kinderen en aan alleen thuiskomen”

Ruim een halfjaar hebben we aan bird nesting gedaan. De kinderen bleven in ons huis en wij waren er om de beurt. Ik had ergens een loft gehuurd en als ik wegfietste met mijn tassen aan het stuur, voelde ik wat zij nu voelen als ze van de een naar de ander gaan. Al stond ik vierkant achter ons besluit, ik moest enorm wennen aan zo veel tijd zonder de kinderen, aan alleen thuiskomen en tegen niemand hallo zeggen. In slaap vallen zonder een ander welterusten te wensen, alleen wakker worden.

Of langs ons huis fietsen en dan Ruud en de kinderen aan tafel zien zitten. Het gevoel daar op dat moment niet bij te horen deed pijn. Ik heb me echt weleens afgevraagd of mijn leven nu zoveel beter is. Of we er echt goed aan hebben gedaan uit elkaar te gaan. Maar dat is zo, daar blijf ik bij.

Liefde

Inmiddels zijn we allebei weer gelukkig in de liefde. Het deed pijn toen Ruud me vertelde dat hij een leuke vrouw had ontmoet. Ik was jaloers en maakte me ook zorgen. Wie zou er in het leven van mijn kinderen komen?

Hij was de deur nog niet uit of ik stuurde een bericht in de appgroep die we met vier gescheiden vriendinnen hebben. Binnen een uur zaten we in de kroeg voor spoedberaad. Ik moest heel erg huilen. Gek, want ik wilde hem niet meer, maar wilde ook niet dat hij er met iemand anders vandoor ging. En aan de andere kant vertrouw ik erop dat hij op een leuke vrouw valt.

‘Zo wil ik samen oud worden’

De scheiding heeft me rust gebracht, ik loop niet meer op mijn tenen en hoef me niet meer af te vragen wat goed genoeg is in mijn leven. Ik hou van Ruud zoals ik van mijn familie hou. Hij is de vader van onze kinderen. En met zijn vieren hebben we het nog steeds goed. Het is ons gezin, maar niet in de standaard samenstelling en aangevuld met nieuwe partners en hun kinderen. Zo wil ik samen oud worden.”

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >