Beeld: Shutterstock
Na negen jaar huwelijk en twee jaar relatietherapie, heeft Anna (35) een rigoureus besluit genomen: ze gaat scheiden van Tim (41). Vanuit het nieuwe huis dat ze sinds kort bewoont met zonen Oscar (3) en Merlijn (9), vertelt ze elke twee weken over haar scheidingsleed én -vermaak – want dat laatste is er gelukkig ook.
Merlijn is jarig. Voor het eerst met gescheiden ouders. Ik lig er al nachten wakker van; dit móet een mooi feest worden. Juist nu.
Merlijn ligt al evenveel wakker, maar om heel andere redenen. “Ik hoop zó dat ik die ene fiets krijg, mam. Dan kan ik zelf naar papa fietsen”, straalt hij al avonden bij bedtijd. Om daar oordeelloos aan toe te voegen: “Als ‘ie er is, tenminste. Dan kan ik hem op mijn verjaardagsfeest ook aan opa en oma laten zien.”
Drie weken geleden mailde ik de uitnodigingen rond, met een extra mailtje naar Tim. “Laten we het samen doen”, schreef ik. “Geven we Merlijn samen zijn cadeautjes, en snijden we met alle opa’s en oma’s de taart aan.” Op de avond voor Merlijns feest heb ik nog steeds geen antwoord. Wel van mijn ex-schoonouders: “Hartelijk dank voor je uitnodiging, Anna. Helaas hebben we besloten er geen gebruik van te maken. Wij vieren Merlijns verjaardag zelf, met Tim.”
Drie keer opnieuw vliegen mijn ogen over de tekst. Ik voel een steek in mijn maag, misselijkheid. Mijn hartslag versnelt. Ik begrijp het niet. Mijn schoonouders en ik waren ronduit hecht, al die jaren. Avonden heb ik met ze gepraat, toen Tim en ik besloten te scheiden. In tranen toonde Tims moeder haar begrip. Zei: “Als kind was hij al moeilijk om mee samen te leven, lieverd.” Ik begrijp niet wat er aan de hand is, dus dat mail ik. Binnen vijf minuten krijg ik een kille reactie. “Tim wil het niet, Anna. Het is beter voor Merlijn om dat te respecteren. Misschien zien we elkaar nog eens.”
Misschien zien we elkaar nog eens? Ik ben de moeder van hun kleinkinderen! En wat beter is voor mijn kind, beslis ik nog altijd zelf wel, denk ik gekwetst. Beter is dat zijn ouders en grootouders zijn negende verjaardag gewoon samen kunnen vieren. Als volwassenen.
Steeds meer groeit het besef dat Tim en ik er lang niet zo positief uit gaan komen als we van plan waren, die hele scheiding. De communicatie tussen ons is gedaald tot een dieptepunt. Na de vakantie met wat alweer zijn ex-vriendin is en onze kinderen, heeft hij Merlijn en Oscar opnieuw drie weekends op rij laten zitten. Dat hij ook niet van plan is op Merlijns verjaardag te komen, had hij wel even mogen melden. Hoe verkoop ik dit aan onze zoon?
Ik ben het zat, de tranen van teleurstelling voor mijn kinderen, elke week. De desinteresse waarmee hij omspringt met het ouderschap. En ik maak me zorgen. Ik herken Tim helemaal niet meer, sinds we uit elkaar zijn. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier, maar hier zijn nog altijd wel twee kinderen bij betrokken. Al weet ik inmiddels bijna zeker dat de Tim die ik ons hele huwelijk idealiseerde en de hand boven het hoofd hield, misschien juist de echte Tim niet was.
Lees ook:
Anna’s scheiding: ‘Papa koopt allemaal leuke dingen, maar met jou dóen we altijd leuke dingen’ >
Op de ochtend van zijn verjaardag blaast Merlijn samen met Oscar en mij de kaarsjes op zijn ontbijtcupcake uit. In de woonkamer staat zijn nieuwe fiets, omwikkeld met vlaggetjes, en een grote opblaasnegen aan de bagagedrager. “Mag ik papa bellen om het te vertellen, mam?”, juicht hij. Even weet ik niet wat ik moet zeggen, maar besef ook dat ik het hem moeilijk kan verbieden. Alleen, wat als Tim weer niet opneemt?
Voor ik weet staat Merlijn al met mijn telefoon in zijn handen. “Ik krijg zijn voicemail”, zegt hij. “Nou ja, dan laat ik hem straks wel zien, op mijn feest.”
Dan rinkelt mijn telefoon. Tim. Aan Merlijns gezichtsuitdrukking zie ik dat hij onze zoon het slechte nieuws verkondigt. Met tranen in zijn ogen hangt Merlijn op. “Papa kan niet komen, mam. En opa en oma ook niet.”
Met zijn grote lijf op mijn heup alsof hij nog zo oud is als zijn broertje, openen we de deur voor de eerste visite. En met de woonkamer eenmaal bomvol lieve mensen, is Merlijn de afwezigheid van zijn vader en grootouders gelukkig eventjes vergeten. Met dat feest zit het wel goed, vandaag. Maar terwijl ik de taart aansnijd met dertig zingende mensen, houd ik mijn hart vast voor het zijne.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.