Beeld: Shutterstock
Een bloedeloos kusje als we naar ons werk gaan, en nog een als we thuiskomen. Jet de Bruin – zelf een enthousiaste zoener – betreurt het dat bij veel koppels de passie uit de zoen verdwijnt.
Mijn ouders waren verschrikkelijk. Liep je de keuken in voor een boterham met pindakaas, stonden ze gezellig te zoenen. Kwam je thuis met een vriendinnetje, omhelsden ze elkaar voor het raam. Kwam pa thuis van zijn werk, dan deed ma haar bril af en begroetten ze elkaar liefdevol. Mijn broers, zussen en ik werden er stapeldol van.
In het nuchtere Twente waar wij woonden, begroetten ouders elkaar nog net niet met een handdruk, maar veel verder kwamen ze niet in het openbaar. En dan had je onze ouders – verdwaalde Randstedelingen tussen de Tukkers – van wie de hele wereld mocht weten dat ze van elkaar hielden. Wij kinderen schaamden ons dood. “Ga voor dat raam weg”, sisten we streng. “Doe niet zo gek. De hele straat kan jullie zien.” Daar trokken ze zich natuurlijk niets van aan. En gelijk hadden ze.
Inmiddels is het vele jaren later en kijken we vertederd terug op de zoensessies van pa en ma. Hun huwelijk was af en toe stormachtig, ze konden gigantisch ruzie maken, maar allemachtig wat hielden die twee van elkaar. En wat waren ze er goed in dat aan elkaar te laten merken. Mijn ouders waren uitzonderingen.
De meeste koppels zoenen elkaar steeds minder naarmate ze langer bij elkaar zijn. En dat is doodjammer. Want zoenen is de smeerolie in de ingewikkelde machine waaruit een relatie bestaat. Als je niet zoent, verroest de machine en we weten allemaal waar dat op uitloopt. Op dure onderhoudsbeurten bij de relatietherapeut en nog duurdere scheidingen. Iets waar we niet op zitten te wachten en daarom is het helemaal niet gek de kus te herintroduceren in het huwelijk.
Lees ook
‘Voor ik het wist, zat ik hartstochtelijk met een vrouw te zoenen’ >
En dan hebben we het niet over het geroutineerde afscheidskusje als je naar je werk gaat, de snelle begroetingszoen als je thuiskomt of de kus als voorspel voor een potje vrijen. Nee, het gaat om het eindeloze, verrukkelijke, liefdevolle zoenen dat je je herinnert uit je verkeringstijd. Toen afscheid nemen uren kon duren, je elke gelegenheid te baat nam om elkaar eens flink bij de lurven te grijpen, je niet genoeg kreeg van zijn geur, zijn adem, zijn tong, zijn handen die door je haar woelden. Die tijd dat je midden op straat stilstond om zijn lippen op de jouwe te voelen. En je tijdens de verjaardag van je oma stiekem ontsnapte om in de gang tussen de jassen elkaar even hartstochtelijk beet te pakken.
Even wat cijfers. Hoe vaak zoenen we eigenlijk? Geen vluchtige kus, maar vurig? 25 procent van de koppels beweert dat dagelijks te doen (nog niet zo lang bij elkaar, vermoed ik), 35 procent een keer per week (laat me raden: als aanloop voor seks), 17 procent een of enkele keren per maand (hetzelfde liedje), 13 procent minder dan een keer per maand, 7 procent nooit en 3 procent heeft geen idee (dat laatste getal vind ik zeer intrigerend, maar het Quest-onderzoek uit 2014 waaruit deze cijfers komen, gaat daar helaas niet dieper op in). Ik vind het maar een treurige uitkomst.
Misschien zeg je nu: “Hoor eens, ik heb wel wat anders te doen dan zoenen. Er moeten wassen gedraaid, monden gevoed, badkamervloeren gedweild, kinderen van school gehaald en dan heb ik ook nog een baas die wil dat ik mijn deadlines haal.” Allemaal waar, ongetwijfeld, maar misschien is het tijd eens naar je prioriteitenlijstje te kijken en het bij te stellen. Als je aan het eind van je leven terugkijkt op deze tijd, wil je dan denken: bij mij thuis kon je van de vloeren eten, blonken de ramen en lagen de shirtjes, rokjes en broekjes keurig gestreken in de kast? Of prefereer je de gedachte: af en toe was het een zooitje, maar wat hebben we het fijn gehad met zijn allen. Want ik durf zonder aarzelen de stelling te verdedigen: hoe meer de ouders zoenen, hoe leuker de jeugd is van je kind. Niets is zo fijn als een vader en moeder die van elkaar houden. Dat geeft je kind een veilige basis waar het de rest van zijn leven profijt van heeft. Als je een goed voorbeeld hebt aan je ouders, zit het er dik in dat je later ook geluk hebt in de liefde.
Bovendien is zoenen ook nog eens heel gezond. Het zet je lichaam even op zijn kop. In je lippen zitten honderd keer meer zenuwuiteinden dan in je vingertoppen. Je bloeddruk stijgt, je gaat sneller ademhalen, je stofwisseling en speekselklieren slaan op hol, je hartslag schiet van zeventig naar honderd slagen per minuut en het allerfijnst: je hersenen maken extra endorfine aan, dat geinige genotsstofje waar je je zo gelukkig van gaat voelen. En die endorfine zorgt er weer voor dat je pupillen wijder worden, je huid strakker en je teint roziger. Het is niet voor niets dat verliefde mensen er zo goed uit zien. Die zoenen zich helemaal suf. En reken maar dat het gezonder is dan met een verbeten kop een halve marathon lopen. Je in de sportschool in het zweet werken. Met een boomstam op je rug je laten afbeulen door een personal trainer. Op een racefiets om het IJsselmeer jakkeren. Of wat mensen zoal nog meer doen om een beetje fit te blijven. En geef toe: duizend keer leuker.
Ik hoor sommigen nog steeds tegensputteren. “Luister eens, mijn man ziet me aankomen. Wij zoenen als we met elkaar vrijen, maar toch niet op een doodgewone maandagochtend in de herfst? Dan denkt-ie meteen dat ik seks wil.” Nou en? Is dat zo erg? Stel je voor: het is maandagochtend, hij eet een snelle boterham, neemt een laatste slok koffie, pakt zijn aktentas en buigt zich naar je over voor de standaard afscheidskus. Op dat moment sta je op, je trekt zijn hoofd naar je toe en laat langzaam je tong naar binnenglijden. Je streelt zijn haar en zijn rug en knijpt even in zijn kont. Je bouwt langzaam af met kleine kusjes of een zacht bijtje in zijn lip. Je lacht lief en zegt: “Fijne dag schat. En succes met dat rapport dat je vandaag af moet maken.” Reken maar dat hij dansend naar zijn auto loopt en op kantoor als een tierelier aan zijn rapport gaat schrijven. Niks seks, gewoon een verrukkelijk moment van intimiteit waardoor je je allebei de rest van de dag gelukkig voelt.
“Ik hoor mijn kinderen al joelen, zuchten en chagrijnig kijken als we zo afscheid nemen”, zeg je nu misschien. Laat die kinderen lekker joelen/zuchten/ chagrijnen, antwoord ik op mijn beurt. Dat mijn ouders niet alleen een relatie met ons hadden maar ook met elkaar, is een cadeau dat ik mijn hele leven koester. Dus poets je tanden en schrob je tong. Heren, scheer je lekker glad en besprenkel je wangen met het heerlijke geurtje dat je voor je verjaardag hebt gekregen. Dames, gooi die oude ochtendjas in de vuilnisbak en verschijn in een leuk shirt aan de ontbijttafel. Kijk elkaar aan, breng de gezichten dichterbij. Hap niet meteen toe, maar kus subtiel elkaars lippen. Sluit je ogen. Nu komt de tong erbij te pas. Wissel daarmee af en toe zachtjes van richting. Sla de armen om elkaar heen. Zucht van genoegen. Als cooling down kijk je elkaar nog even aan en knijp je in elkaars handen. Dag lieverd, ik hou van je. En laat de kinderen ondertussen vooral brullen, kots geluiden maken en zich doodschamen. Daar worden ze groot van.
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Nog meer relatietips? Volg ons op Instagram.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.