Ook als je hem voor geen goud terug wilt, is het even slikken als je ex aan komt zetten met een dunne, mooie, piepjonge vrouw. Vraag maar aan Anke. “En ze is ook nog eens heel erg lief voor mijn kinderen.”
“Nu we uit elkaar zijn, zou je eens moeten gaan daten. Dat is leuk hoor. Het helpt je door de dagen heen dat je zonder kinderen zit.” Ik hoor het mezelf nog zeggen. Ex en ik stonden naast elkaar in de keuken van het huis dat we nog een week zouden delen voor ik ging verhuizen. Ik gaf hem nog een tip voor een leuke datingsite. Ik was zelf volop aan het daten en ik vond het geweldig. Bovendien wilde ik niets liever dan dat ook hij gelukkig zou worden. Maar, laten we wel wezen, niet te gelukkig natuurlijk. Gewoon, een beetje afgeleid van al het gedoe en verdriet van onze scheiding, ook al waren we als vrienden uit elkaar gegaan. Wat ik niet bedoelde: zoek een vriendin die mooier, jonger, langer en dunner is dan ik en ga daarmee samenwonen omdat ze je ware liefde is. Dat bedoelde ik NIET. En dat is precies wat er WEL gebeurde.
Een paar maanden later staan ex, zijn vriendin en ik tegenover elkaar in de woonkamer die niet eens zo lang geleden nog van ons samen was, maar nu alleen van hem. Hij ziet er anders uit, jonger. Zij ziet er ook jonger uit, maar dat komt omdat ze dat is. Ze is lang en mooi. Ze heeft heel kort haar en een prachtig gezicht. En ze is dun, niet te dun, maar van dat precies goede dun. Ze draagt nauwelijks make-up en heeft een gezicht waar dat heel goed bij kan. Kortom: de nieuwe vriendin van mijn ex-man is het tegenovergestelde van mij. Ik geef een hand en stel me voor. Zij geeft een handje terug en zegt met een hoog stemmetje: “Hello, I’m Lisa.” In het Engels. Want ze is niet alleen jong en mooi, ze is ook Duits, waardoor elk weekend dat ze samen doorbrengen vast zal voelen als een soort vakantie. Zo kan ik het ook, denk ik jaloers.
Lisa wordt een terugkerend onderwerp voor mijn kinderen. “Nu hebben we een nieuwe mama”, zegt mijn dochter. Ik voel een steek in mijn buik en zeg: “Nou, je hebt natuurlijk maar één mama en dat ben ik. Lisa is de vriendin van papa.” Met moeite pers ik er nog achteraan: “Maar het is wel heel leuk dat ze er is.” En of ze er is. Steeds vaker ook. Op een dag bel ik met mijn ex om iets te overleggen en hoor ik op de achtergrond gegiechel van mijn dochter en een ander meisje. “Heeft Lola een vriendinnetje meegenomen?”, vraag ik mijn ex. “Nee, dat is de mijne”, zegt hij. Ai.
Tegen de buitenwereld doe ik alsof ik het prima vind dat Lisa er is. Tegen vriendinnen zeg ik dat ze een kindvrouwtje is en dat ik niet snap wat hij met haar moet. Als ik vraag hoe oud ze is, antwoordt mijn ex met een twijfel in zijn stem: “Negenentwintig?” In gedachten trek ik daar nog eens vijf jaar vanaf. Ik ben dus ingeruild voor een jonger exemplaar en hij durft niet eens te zeggen hoe oud ze is. Hoe cliché. Mijn vriendinnen zijn het roerend met me eens. Wat moet hij met zo iemand, terwijl ik zo leuk ben. Dat ik zelf degene ben die is weggegaan en ook helemaal niet meer terug zou willen, vergeten we voor het gemak.
Dit verhaal staat in Kek Mama 07-2016.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.