Hedwig (38), moeder van een zoon (8) en dochter (5), voelt zich verstrikt in haar huwelijk, maar wil niet scheiden van man Hans (45).
“Wij zijn de mensen die alles voor elkaar hebben. Het succesvolle stel, met dito kinderen. Allebei een goede baan, een dik salaris en kinderen die – tot dusver – probleemloos door hun schooltijd rollen. We wonen in een groot huis, hebben mooie auto’s en een vakantiewoning op Sardinië. We zijn gezond, hebben leuke vrienden. Het perfecte leven, dus. Maar zo voelt het niet voor mij.
Hans en ik kwamen elkaar betrekkelijk laat tegen. Tenminste, hij was 36 en eigenaar van een bloeiend bedrijf. Had de wereld bereisd, boeken gelezen en zijn wilde haren eruit gefeest. Alleen de vacature ‘partner’ stond nog open. Voor het traditionele gezin waarin hij opgroeide, enig punt van zorg. Want het is leuk, zo’n felbegeerde vrijgezel als zoon; op de golfclub bekt het toch minder lekker.
Maar toen wandelde ik zijn leven binnen. Op een bruiloft, nota bene. Ik was de enige single in mijn vriendenkring en eentje van de twaalf ambachten, dertien ongelukken. Hans loodste me door mijn studie – ik was al 28 – en hielp me via zijn netwerk aan mijn eerste baan. Mijn leven was in één klap ingevuld.
Binnen een jaar was ik zwanger en met een dikke buik verkondigde ik een welgemeende ‘ja’ tegen de trouwambtenaar. We kochten een huis en toen onze dochter drie jaar later geboren werd, een villa in een dorp verderop. Ik werd de actieve schoolmoeder, de begripvolle partner, de hardwerkende – weliswaar parttime – carrièrevrouw. Mijn nagels altijd gedaan, mijn haar altijd op orde, en de kinderen onberispelijk gekleed. Elke drie weken hosten we wel een diner of feestje – uiteraard inclusief royale catering.
Onze ouders kunnen vredig sterven, want Hans en Hedwig, nou, die redden het wel. Waar onze vrienden één voor één gaan scheiden, huilen ze bij ons uit met de wanhoopskreet: ‘Had iedereen maar zo’n huwelijk als jullie’, en ‘Het geluk straalt er vanaf’. Ik spreek dan ook louter vol lof over Hans, zelfs tegen mijn beste vriendinnen, en hij over mij. ‘Hanzie’, noem ik hem gekscherend. Waarop hij mij ‘Greta’ noemt – zelfs onze humor lijkt te kloppen.
Feit is dat Hans en ik al jaren niet meer vrijen. Ik lig elke avond twee uur eerder in bed om de doodse stilte tussen ons maar uit de weg te gaan. Hans vindt mij passend op de ‘vacature’ als vrouw, maar maatjes zijn we al lang niet meer. Ik regel alles voor de kinderen, hij gaat op vakantie en uitjes met zijn eigen vrienden. We runnen een bedrijf, binnen die villa in onze nieuwbouwwijk – en ik ga eraan onderdoor.
Ik weet niet hoe ik mijn gevoel aan Hans kan duidelijk maken. Zijn ouders hadden een liefdeloos, kil huwelijk, maar waarin hij als kind niks tekort kwam, vindt hij zelf. Ik kom uit een gezin vol warmte en aandacht en goede gesprekken. Ik weet hoe het anders kan. Soms denk ik weleens dat we therapie moeten overwegen, maar als ik eerlijk ben, geloof ik niet dat Hans ooit de warmte en gevoelsmatige diepgang kan bieden die ik zoek.
Onze ouders zouden erin blijven, als het zou mislukken tussen ons, en zij zijn niet de enigen. Wij zijn het baken voor onze complete sociale wereld. Het stel bij wie ware liefde wél oneindig is. Want dat is wat men ziet, op feestjes, met zoveel afleiding dat Hans en ik geen woord met elkaar hoeven wisselen – op af en toe een kus na. We zitten simpelweg verstrikt: iedereen verwacht dat wij gelukkig zijn.
Ik zou alles wat we hebben opgebouwd om zeep helpen, door uit ons huwelijk te stappen. Dat geldt natuurlijk voor iedereen die gaat scheiden, maar bij ons is de druk zo groot. En hoe blijf ik de actieve, vrolijke moeder waar altijd alles kan, als ik in mijn eentje twee kinderen, een baan, vriendenkring en huishouden hoog moet houden?
Voorlopig kies ik voor het gemak van blijven. Scheiden is ook niet ideaal, dat zie ik bij vriendinnen. Dus kies voor de niet-ideale situatie binnen een verder comfortabel leven, waar in elk geval mijn sociale kring dezelfde blijft. Daar haal ik nu mijn intieme relaties uit; wie weet hoe Hans in de toekomst opeens het emotionele licht nog ziet.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.