‘Hij is een onderdeel van mij, dat amputeer je niet zomaar even’

Jorinde Benner

30 juli, 2018 - 14:56

Leestijd: 4 minuten

Sanne (40) is al sinds haar zeventiende met Gilbert (41). Samen hebben ze drie kinderen, maar dat is ook meteen alles wat ze delen. Toch blijft ze bij hem. “Wacht even. Want zo klinkt het net of ik niet van Gilbert hou. Dat doe ik wel – heel veel, zelfs. Maar zoals van een broer. Hij is niet weg te denken uit mijn leven; hij is een onderdeel van míj. Dat amputeer je niet zomaar even, al weet ik niet zeker of ik meer zou missen dan alleen zijn vanzelfsprekende aanwezigheid.

Gilbert en ik brengen ons leven samen grotendeels zwijgend door. We werken allebei, thuis gaat de meeste aandacht naar de kinderen. Onze oudste gaat al naar de middelbare school, maar onze jongste twee zijn zes en negen; die moeten nog naar hockey gereden worden, en naar voetbal, en voor een deel verzorgd tot bedtijd. Al realiseer ik me best dat dat ook geldt voor mijn vriendinnen, die wel nog spannende relaties hebben.

Nooit samen op vakantie

Natuurlijk praten we soms met elkaar. Dan wisselen we de belangrijkste wetenswaardigheden uit over onze dag. Tijdens het koken, of bij de koffie na het eten. Maar echte gesprekken, over onze gevoelens, verlangens en dromen? Die voeren we al jaren niet meer. Geen tijd voor. En als we die wel hebben, dan hebben we geen puf. Knuffelen doen we wel nog steeds; ik kruip elke avond in Gilberts armen. Dat is óók liefde, denk ik dan.

De tropenjaren met de kinderen zijn bijna achter de rug, maar daar verheug ik me niet per se op. Diep van binnen ben ik bang voor wat er nog over is van ons, wanneer de avonden weer voor ons samen zijn en de kinderen hun eigen plannen trekken. Zelfs op vakantie nemen we geen tijd voor elkaar; we gaan altijd samen met vrienden. Ik zou niet weten waar ik het anders drie weken met Gilbert over moet hebben – al kom ik dan misschien wel eindelijk eens aan die stapel ongelezen boeken toe.

Meer eten dan gespreksstof

Toen ik me een jaar of vier geleden voor het eerst realiseerde dat we serieus uit elkaar groeiden, zette ik nog in op eens per maand uit eten, samen. Oppas voor de kinderen en wij ouderwets de stad in. Maar tijdens die avonden ging het toch weer over werk en kinderen, en onze gespreksstof was steevast eerder op dan het hoofdgerecht.

We zijn elkaar kwijtgeraakt, gaandeweg, en ik weet niet of we de draad nog kunnen oppakken. We zijn allebei veranderd, sinds de kinderen er zijn, en totaal verschillende kanten op. Zelfs over de toekomst denken we anders: hij droomt van een huisje in het groen waar hij de hele dag kan tuinieren, ik van verre reizen en een bruisend bestaan. Ik heb al lang genoeg aan huis gekluisterd gezeten.

Lees ook:
Scheiden of blijven? 5 Overdenkingen >

Woeste affaire

Ik fantaseer weleens over een woeste affaire. Maar dezelfde minuut denk ik al: dat doe ik Gilbert nooit aan. Dan probeer ik hem maar te verleiden tot een potje spannende seks, maar na afloop blijf ik altijd teleurgesteld achter. Het vuur is eruit.

We maken geen ruzie. Gilbert is voor mij meer een soort meubelstuk geworden. Maar ja, van de antieke stoel van je oma neem je ook niet zomaar afscheid. Er is nu geen urgentie om te vertrekken, en ik weet ook niet zeker of die er ooit komt. Dit zijn van die dingen waarbij de tijd het zal uitwijzen, denk ik. Een natuurlijk verloop. Wie weet hoe we elkaar opeens hervinden als de kinderen de deur uit zijn. Beginnen we een totaal nieuwe relatie. Naakt tuinieren schijnt iets heel leuks te zijn.”

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >