Beeld: Shutterstock
Wat het vaderschap betreft kon Elton maar niet beslissen. Dus dacht Sharon (36): nou jongen, als jij een beslissing nemen te eng vindt, dan help ik je toch?
Sharon:
“Elton en ik waren al bij elkaar sinds ons zestiende. We woonden meer dan tien jaar samen. Dus toen ik op mijn dertigste voor de zoveelste keer kenbaar maakte hoe graag ik een kind wilde, was ik verbaasd dat Elton opnieuw zijn hakken in het zand zette.
Het onderwerp was al vaker ter tafel gekomen. Dat we ooit een kind wilden stond voor ons als een paal boven water sinds we halverwege de twintig waren. Wanneer ‘ooit’ dan was, was het enige waarover we het in de jaren daarna niet eens konden worden. Elton had tot zijn 26e gestudeerd en wilde eerst van zijn carrière en inkomen genieten. De wereld bereizen, een groter huis kopen – grotendeels materiële zaken. Ik deelde zijn wens om te reizen, maar was al sinds mijn 21e aan het werk. Voor mij leek achter in de twintig een prima leeftijd om de natuur haar beloop te laten. Een concrete kinderwens kun je niet afdwingen, dus gunde ik Elton zijn ontwikkeling en legde me neer bij de afspraak dat we het onderwerp tot mijn dertigste zouden laten rusten. Drie jaar lang maakten we reizen door Azië en Afrika. We kochten een huis, een grotere auto, en namen een kat. Elton kreeg een heerlijke baan bij een ontwerpbureau, ik nam een abonnement op een babyblad. Ik klapte bijna van de hunkering naar een baby. Dus tegen de tijd dat ik eindelijk dertig was, vond ik het hoog tijd dat we er, zoals afgesproken, voor gingen.
Elton keek me aan of hij het in Keulen hoorde donderen toen ik hem met dit voorstel confronteerde. Hij was zich bewust van de afspraak, zei hij, maar hoelang hij er ook over nadacht: hij was er echt niet aan toe. Ik vroeg wat er dan nog voor hem nodig was eer het tijd was voor een gezinsleven. Op papier hadden we alles. Bovendien: realiseerde hij zich wel dat mijn vruchtbaarheid vanaf mijn dertigste achteruitging? Dat laatste argument wuifde hij lacherig weg. Wie kreeg er immers tegenwoordig nog een kind vóór haar dertigste, en we wilden er toch maar één? Daar had hij gelijk in: vanaf het moment dat Project Baby een onderwerp werd, was er één ding waar we wél over uit waren, en dat was dat we het bij één kind zouden laten. Ik heb een zus met een zware vorm van PDD-NOS, en vond één telg gezond ter wereld brengen wel genoeg Russische roulette. Maar onze kinderwens voor ons uit blijven schuiven maakten de kans op een gezond kind er niet groter op.
Natuurlijk wist ik ook wel dat ik de gezondheidskaart iets te hard speelde. Statistisch gezien hadden we nog jaren de tijd. Alleen: ík had die tijd niet. Mijn verlangen naar een kind was zo groot dat het mijn dagelijks functioneren bij vlagen belemmerde. Ik kon niet langs een babywinkel lopen zonder de neiging te onderdrukken tussen de rompertjes te snuffelen, en was alleen maar bezig met zwanger raken. Op één detail na: ik had nog een spiraaltje.
De relatie tussen Elton en mij kwam behoorlijk onder spanning te staan door onze patstelling. ‘Weet je wat: als jij het niet wilt, dan doe ik het toch gewoon in mijn eentje?’ riep ik op een avond. Hij bracht er niets tegenin. Ik pakte mijn spullen en vertrok voor weken aaneen naar mijn moeder. Dat stemde Elton iets milder. ‘Ik wil wel een kind, ik wil alleen dat de voorwaarden perfect zijn’, sprak hij uiteindelijk, op een avond in de tuin van mijn moeder. ‘Maar dat zíjn ze’, zei ik. ‘We hebben een huis, prima banen, en bovenal: elkaar.’ Elton wist niets anders uit te brengen dan dat hij het nóg beter voor elkaar wilde hebben. Nog meer financiële zekerheid, bij voorkeur een nog groter huis, kortom: nóg meer materie. ‘Dan denk ik dat jij en ik heel andere ideeën hebben over wat een kind nodig heeft om liefdevol en veilig op te groeien’, zei ik, en stuurde hem terug naar ons huis, waarvan ik me afvroeg of ik er ooit nog een voet over de drempel zou zetten. Ik logeerde bijna drie maanden bij mijn moeder toen ik me realiseerde dat ik Elton echt niet kon missen. Ook hij bleek doodongelukkig, dus spraken we af uit eten te gaan om nog één keer goed te praten.
Die avond veranderde alles. Elton was emotioneel. Hij wilde niet zonder me, zei hij, en zag wanneer hij over de toekomst dacht nog altijd een plaatje van ons mét kind. Maar hij was bang. Om een beslissing te nemen die onomkeerbaar zou zijn, bang om te falen als vader en in een leven te belanden dat niet langer alleen door hem bepaald werd. Kolder, in mijn ogen waren dat alle ingrediënten die hem juist een fantastische vader maakten. Nou jongen, dacht ik, als jij dat allemaal te eng vindt, dan help ik je toch een handje? Diezelfde avond ging ik mee naar huis, de volgende ochtend maakte ik een afspraak bij de huisarts om mijn spiraaltje te laten verwijderen. Ons hernieuwde, verliefde samenzijn leek me hét moment om de natuur zijn werk te laten doen. Last van gewetenswroeging had ik niet. Elton was overduidelijk klaar voor het vaderschap, maar liet zich leiden door irrationele angsten. Hij had nadrukkelijk uitgesproken dat hij ons in de toekomst voor zich zag met z’n drieën, en dat een toekomst zonder mij geen optie was. Maar ik wist dat als ik hem nu zou vertellen dat ik elk moment zwanger zou kunnen raken, hij weer in de kramp zou schieten. Dus hield ik mijn mond en bad elke maand dat mijn menstruatie uit zou blijven.
Lees ook Stiekem zwanger: ‘Het komt vast goed zodra mijn man ziet dat het een meisje is, dacht ik’ >
Ik bleef ongesteld worden. ‘Zie je wel: karma’, dacht ik. Na al het drama waren we zonder medeweten van Elton al een jaar bezig om zwanger te worden en nu bleken we straks misschien wel hartstikke onvruchtbaar. Tot ik de dag na mijn 32e verjaardag opeens vreselijk misselijk was. Ik snapte er niks van; ik had de avond ervoor hooguit twee wijntjes gedronken. In aanloop naar mijn zo zorgvuldig geplande zwangerschap had ik hoe dan ook mijn hele voedingspatroon aangepast. Nauwelijks alcohol en koffie, veel foliumzuur. ‘Verkeerd gevallen, zeker’, vermoedde ik, en draaide me nog eens om. Een paar seconden later schoot ik recht overeind. Had ik niet al ongesteld moeten zijn? Ik vloog naar de woonkamer om in mijn agenda te kijken. In aanloop naar mijn verjaardagsfeest was ik mijn hele baby-obsessie spontaan vergeten. En nu – ik telde drie keer – was ik al anderhalve week overtijd. Hoewel ik Elton het liefst wakker wilde schudden, schoot ik in mijn spijkerbroek en rende naar de drogist aan de overkant van ons huis. Tien minuten later deed ik de zwangerschapstest.
Nog voor ik was uitgeplast, verschenen er twee streepjes. Twee! Ik kon wel gillen van geluk. Tegelijk sloeg de angst me om het hart, want hoe verklaarde ik aan Elton dat ik geen spiraaltje meer had? Op mijn telefoon – mijn broek nog op mijn enkels – googelde ik met bonzend hart op ‘zwanger met spiraaltje’. Bij heel zware menstruaties kun je een spiraaltje weleens verliezen met een stolsel, las ik. Dat was het. Dé verklaring. Ik telde drie keer tot tien, hees mijn broek op, en stapte met mijn geloofwaardigste verbaasde gezicht de slaapkamer binnen. ‘El’, zei ik, terwijl ik aan zijn schouder schudde. ‘El, word wakker, dit gelóóf je niet.’ Terwijl hij grommend één oog half opende, hield ik de positieve zwangerschapstest voor zijn neus. ‘Nee, ik hoef nog geen koffie, neem jij maar vast’, zei hij, en sliep verder. ‘Kijk nou!’ dramde ik. Ik had verwacht dat hij net zo hard overeind zo schieten als ik, nog geen halfuur geleden. Of boos zou worden, want dit viel natuurlijk niet binnen de planning. Maar in plaats daarvan begon Elton te huilen. ‘Ik weet dat we het nog niet hadden besloten’, stamelde ik. Maar Elton pakte me vast, drukte me dicht tegen zich aan, en vroeg alleen: ‘Hoe kan dat nou?’ Ik wist het ook niet, zei ik. ‘Ik ben zó blij’, zei hij. Er viel een last van mijn schouders waarvan ik me niet eerder had gerealiseerd dat hij zó zwaar was. Natuurlijk kwam het onvermijdelijke moment waarop ik moest verklaren hoe dit nou had kunnen gebeuren. Dat kwam diezelfde ochtend nog. Een seconde twijfelde ik of ik het eerlijk moest vertellen. Toen besloot ik vast te houden aan het verhaal over zware menstruaties en stolsels. Elton slikte het voor zoete koek. Omdat hij zo gelukkig was, deed ik het inwendig af als een leugentje om bestwil, en besloot mijn verzonnen verhaal voortaan als werkelijkheid aan te houden.
Elton bracht mijn hele zwangerschap door op een roze wolk. Hij kon het wel van de daken schreeuwen. ‘Toeval bestaat niet, Shar’, jubelde hij. En vroeg zich af wat er was gebeurd als dit wonder ons nooit was overkomen. Ik hield wijselijk mijn mond. Tegen hem, maar ook tegen de rest van mijn omgeving. Onze dochter Lila is inmiddels bijna vier. Ze is het mooiste, vrolijkste kind dat ik ooit heb gezien. Elton draagt haar op handen. Ons huis is groot genoeg voor ons drieën, vindt hij nu, en zijn droom van een nog grotere woning lijkt vergeten. Hij is minder gaan werken om een papa-dag te hebben, maar we eten er geen boterham minder om. Sterker nog: dankzij Eltons betrokkenheid bij de opvoeding had ik de kans om promotie te maken en verdien ik meer dan ik deed. We hadden niet gelukkiger kunnen zijn. Liegen is niet netjes, maar soms moet je je eigen koers varen en het toeval een handje helpen. Of het nu linksom is gebeurd of rechtsom, we zijn tenslotte waar we altijd hoopten te komen.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan. Meer Kek Mama? In onze voordeelshop vind je de leukste producten en uitjes met korting.
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Een leerkracht vertelt aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Christine (27) geeft les aan groep 7.
Verdrietig nieuws voor Douwe Bob en zijn vriendin Anouk: hun zoontje, dat in de lente ter wereld zou komen, is stilgeboren.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.