Och, wat kan ik grootmoedig kijken. Vorige maand belde Francois met een vriend. “Weekje weg? Mannen onder elkaar? Nou eeeeeeh…” Ik toverde hem meteen tevoorschijn. Mijn ik-gun-jou-de-wereldhoofd. “Tuurlijk, géén probleem”, vormden mijn lippen. Alles van me verborg de paniek achter mijn ogen. “Oei. Die week heb ik ongeveer 275 deadlines. Hoe? Doe? Ik? Dat?”
Zondag vertrok hij. Ik sprak mezelf monter toe. Ik moest deze week domweg zien als een vrolijke uitdaging. Zei ik nou echt dat vreselijke jeukwoord uitdaging? Ik zei het. Ik was niet alleen grootmoedig maar ook verward.
Op zich lukt het natuurlijk allemaal wel. Ik ben geen imbeciel en best in staat kinderen op tijd te voeden, te badderen, aan te kleden en te troosten. Het enige wat er bij inschiet is mezelf op tijd te voeden, badderen, aan te kleden en te troosten. Laat staan dat ik eraan toekom romantisch te smachten naar mijn lief. En ik haal al mijn levens zo door elkaar. Op de fiets op weg naar een interview hoor ik opeens dat ik overdreven blij Ik zag twee bijen samen vrijen tegen mezelf zing, terwijl ik mijn hongerige kind tijdens het koken I will surviiiiiiiive toeblèr.
Ik maak me de hele dag druk om de krentenbollen van de oudste en vergeet boodschappen voor mezelf te halen. Ik heb mijn jongens ’s morgens superduper aangekleed in spijkerbroek, AC/DC- en Beastie Boys-shirtje om te ontdekken dat ik vlak voor we weg moeten zelf nog in mijn ondergoed sta. Even later vind ik vlak voor een werkbespreking nog een aangekoekte snoetenpoetser en een Ninja Turtle in mijn tas, die ik snel in mijn broekzak verstop.
Eenmaal thuis ontdek ik dat ik als een idioot naar school moet. Ik verslik me in mijn laatste slok koffie, raak verstrikt in mijn sjaal, kan nergens mijn fietssleutel vinden en realiseer me eenmaal bezweet en wel op school dat ik totaal vergeten ben een toverdoos voor de magieweek in elkaar te fröbelen. Wat moet ik straks zeggen? “Die doos? Weggetoverd, haha!”
Hoe doen alleenstaande moeders met fulltime banen dit? Zij zijn de echte goochelaars en ik heb diep respect voor ze. Al was het maar omdat ik na een week mijn kop weer nestel in het kuiltje naast Francois’ sleutelbeen en hij zachtjes mompelt: “Ik heb je gemist, schatje.” Ik knik. Ik hem ook. Meer dan hij weet.
Roos Schlikker (40) is journalist, schrijver, columnist en theatermaker, zowel letterlijk als figuurlijk. Samen met haar man heeft ze twee zonen: Miró (6) en Róman (4). Mail Roos op roos@kekmama.nl.
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Patrick (53) is schrijver van romans en freelance tv-redacteur. Hij woonde over de hele wereld en heeft vijf kinderen. Voor zijn column put hij uit een oneindige bron van even herkenbare als opmerkelijke verhalen over het vaderschap.