‘Hoe meer hij me kooide, hoe verder hij me van zich afduwde’

Jorinde Benner

10 augustus, 2018 - 09:52

Leestijd: 4 minuten

Julie (39) heeft twee dochters (8 en 10) en ligt al twee jaar in scheiding met René (48). “Belachelijk, vindt hij het, dat ik wilde scheiden. Dus toen ik twee jaar geleden de knoop doorhakte, besloot René me overal in het proces te dwarsbomen. Het enige – en voor mij gelukkig belangrijkste – wat we tot nu toe formeel geregeld hebben, is de omgang met onze dochters.

Ik was net afgestudeerd, toen we een relatie kregen. Heerlijk, vond ik het, hoe hij zijn leven al op orde had. René was tien jaar ouder dan ik, woonde in een fijn appartement en had een goede baan. Ik woonde nog in mijn studentenkamer, en had meer schulden dan schoenen – dat zegt wat.

Natuurlijk spraken we erover hoe we de toekomst zagen. We deelden een kinderwens, maar als ik zei dat ik óók een carrière wilde, lachte hij minzaam. ‘We zien wel hoe het loopt, Juul’, zei hij dan. En daarmee was het onderwerp van tafel.

Prinsessen

Ik kreeg de carrière. En ik kreeg de kinderen. Uit eigen beweging besloot ik in plaats van vijf, twee dagen te gaan werken om bij onze dochters te zijn. René was over the moon. Zijn prinsessen, noemde hij ons; apetrots, was hij. Het paste hem goed, het plaatje waarin hij als ‘hoofd van het gezin’ het geld binnenbracht, en kon pronken met zijn ‘harem’.

Mij paste het plaatje minder goed. Hoe dol ik ook was op mijn dochters, ik verloor mezelf compleet in de luiers en hapjes en slaapjes en boekjes. Ik miste de intellectuele uitdaging, een stukje leven voor mezelf.

Voor René was het onbespreekbaar, dat we de opvang voor de meiden zouden uitbreiden, zodat ik op z’n minst weer vier dagen kon gaan werken. Oók nadat mijn moeder aanbood een dag per week voor haar rekening te nemen, zodat geld en onpersoonlijke opvang geen argumenten meer waren.

René boog niet.

Gekooid

Toen onze dochters allebei naar de basisschool gingen en hij nog steeds niet te vermurwen was, barstte de bom. Ik vond dat hij me kooide, hij vond dat het werk dat thuis gedaan moest worden niet zomaar aan de kant geschoven kon worden. Ik begreep er niks van: de meiden gingen naar school, we konden hulp in de huishouding nemen en de boodschappen liet ik ook toen al jaren bezorgen. René was vooral doodsbang dat ik me teveel zou ontwikkelen, zo werd tijdens relatietherapie duidelijk. En dat hij me daardoor zou kwijtraken. Ik probeerde hem uit te leggen dat mij kwijtraken een garantie was als hij me zou belemmeren in mijn ontwikkeling. Maar hij begreep het niet.

Lees ook:
Scheiden of blijven? 5 Overdenkingen >

Self fulfilling prophecy

De eerste maand dat ik begon bij mijn nieuwe baan – ons huishouden én zorg voor de kinderen in kannen en kruiken –, begonnen bij René en mij de ruzies. Omdat hij vond dat ik ondanks mijn verdrievoudigde salaris niet op stedentrip kon met vriendinnen, terwijl hij niet anders deed dan reizen. Omdat we volgens hem mijn volledige salaris moesten sparen, terwijl we al een dikke spaarrekening hadden waaraan ik royaal bijdroeg. Omdat hij me verweet dat we geen tijd meer hadden samen, terwijl hij geen uur minder was gaan werken. Het werd een self fulfilling prophecy: hij was bang om me kwijt te raken, maar duwde me steeds verder van zich af.

Na een jaar relatietherapie vroeg ik twee jaar geleden de scheiding aan. Het geld dat ik zo hard nodig heb om mijn nieuwe bestaan met mijn dochters op te bouwen, gaat sindsdien voor een groot deel op aan advocaten: elke keer bedenkt hij iets nieuws om over te vechten. Ik gun René de wereld, de helft van de omgang met de kinderen en kan mijn eigen boontjes doppen. Daar moet ik voorlopig voor boeten. Maar het belangrijkste heb ik al gewonnen: ik voel me vrijer en gelukkiger dan ooit.”

Scheiden of blijven? Lees hier de tips van psycholoog Sandra van Scheijndel.

Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >