Beeld: 123RF
Thuis bij Marieke is het soms net het hoofdkantoor van de Verenigde Naties. “Mijn man en ik onderhandelen over alles, echt alles.”
Dinsdagavond 23.00 en Simon heeft een goed idee. “Als jij mijn overhemd strijkt, leg ik vast mijn kleren klaar.” Eh… sorry? Ik rol demonstratief met mijn ogen en begin aan een uitleg waarom ik dat dus niet van plan ben. Want: what’s in it for me? Bovendien: als Simon een halfuur geleden al van de bank was gekomen in plaats van nutteloos naar zijn telefoon te blijven staren, hadden die kleren allang klaargelegen, hing er een strak overhemd aan een hangertje en stonden we allebei met frisgepoetste tanden klaar om naar bed te gaan.
Twee hele taken, waarvan ik vind dat de laatste niet thuishoort op het lijstje, want wat heb ik aan gepoetste schoenen die niet van mij zijn? Ik heb trouwens vanavond dochter Madelief in bad gedaan én in bed gestopt. Drie uur geleden, maar toch. Simon vindt dat geen taak (“Zij is ons kind”), maar dat hij haar vandaag niet alleen naar de crèche heeft gebracht, maar ook nog heeft opgehaald, telt dan weer wel. O, en net, toen heeft hij ook nog alle deuren op slot gedraaid. Zal ik inbrengen dat ik het licht heb uitgedaan?
Zuchtend pak ik de strijkplank – dit soort discussies eindigt er meestal mee dat ik de strijkplank pak – terwijl Simon mokkend naar de badkamer verdwijnt. Met veel bozig vertoon begin ik dat shirt te strijken. Ondertussen vraag ik me vertwijfeld af wanneer mijn relatie precies is veranderd in een onderhandelingstafel. Was het toen Madelief werd geboren en ons dagelijkse takenpakket fors werd uitgebreid? Of verzandden we daarvoor ook al in ‘ja maar ik’-gebeden zonder end? Dat laatste is het geval, moet ik toegeven, maar toen viel het niet zo op, want er was nou eenmaal minder te doen in meer tijd. Ik heb weleens gehoord dat het een goede truc is je tijd als een taart te zien, die je verdeelt in punten die je bezigheden moeten voorstellen. Als je partner dat ook doet, is het vervolgens een kwestie van taarten vergelijken om te zien waar het wringt. De knelpunten vragen vervolgens om overleg.
Puike tip, maar waarom draait dat overleg in de praktijk uit op onderhandelingen die thuishoren bij de Verenigde Naties in plaats van aan de eettafel van onze twee-onder-éénkapper? Grofweg zijn er bij Simon en mij drie soorten onderhandelingen: over huishouden, sociaal leven en werk. Huishouden is de meest vermoeiende. Ik werk nogal eens vanuit huis en dan kun je in de ogen van Simon dus best tussendoor de vloer dweilen / boodschappen doen / de garage stofzuigen (don’t ask). En de was. Vooral véél was. Kilo’s meer dan voor de komst van Madelief. Gelukkig levert Simon op dat gebied ook een bijdrage. Zo mag hij graag verkondigen dat hij ‘laatst nog’ de was heeft gedaan. Lees: een week geleden. En zonder opvouwen. Maar – en dit hoor ik nogal vaak, ook in de winter, als er helemaal niks groeit en bloeit – hij doet de tuin.
Lees ook
Vrolijke opvoedtantes Els en Do over mannen en het huishouden >
Punt twee: sociaal leven. Simon heeft een seizoenskaart van zijn favoriete voetbalclub en is dus zo’n vijftien keer per jaar een middag of avond weg met vrienden. Die staan aan mijn kant van de verdeling, net als de vier of vijf keer per jaar dat hij een weekend weggaat, ook weer met vrienden. Ik wissel die uren graag in voor etentjes met vriendinnen of ook een weekend weg. Dat is geen probleem, maar ingewikkelder wordt het bij sociale verplichtingen waar hij geen zin in heeft. Meestal verjaardags-gerelateerd. Hoewel we tien jaar samen zijn en ik niet graag verzand in ‘jouw familie / mijn familie’-discussies, houd ik in mijn hoofd toch dat lijstje bij. Protesteert hij hevig bij de verjaardag van het nichtje – míjn nichtje – waar hij niks mee heeft, dan wrijf ik hem de oersaaie verjaardag van zijn tante onder de neus, die nog langer duurde ook. Uiteindelijk gaan we meestal wel, maar vertrekken we veel te laat omdat Simon expres loopt te vertragen (mijn kijk op de zaak) of (zijn visie) omdat ik altijd belachelijk vroeg op pad wil. Een vermoeiende onderhandeling op zich.
Ook heel vermoeiend is het agenda trekken om de optimale verdeling van de werktijd. Het lijkt me soms prettig om elke dag van negen tot vijf op een kantoor te zitten, daarna mijn computer op te bergen en de rest van de avond mijn handen vrij te hebben. Maar helaas, ik kan niet plannen en heb daardoor standaard te veel te doen in te weinig tijd. Daardoor zit ik regelmatig met een gemiste deadline. Wat echt iets is waaraan ik moet werken, maar dat terzijde. Simon is op dat gebied een zeer toegewijd echtgenoot, die nooit klaagt als ik een aan hem beloofd Netflix-avondje laat schieten omdat ik werk moet afmaken. Gaat hij lekker voetbal kijken, ook goed. En werk ik op vakantie, dan schenkt hij me een extra groot glas rosé in om het leed te verzachten, waarna hij fijn op een luchtbed gaat dobberen.
Anders is het als er taakjes gedaan moeten worden waar ik op dat moment geen tijd voor heb. Want als hij het gras maait (had ik al gezegd dat hij de tuin doet?) en ik met mijn laptop in de zon zit, ben ik uiteraard wel verantwoordelijk voor Madelief die zich enthousiast in de lavendel stort en bovendien behoor ik op afroep beschikbaar te zijn voor het aanreiken van diverse tuinattributen dan wel het aanvegen van ons terras. Hetzelfde geldt als hij aan het koken is, er boodschappen gedaan moeten worden of de vloer er echt niet uitziet. Ja, natuurlijk begrijpt hij dat ik moet werken, maar moet híj dan alles doen?
Kwesties waar we uiteraard nooit uitkomen, alle onderhandelingen ten spijt. Soms schik ik in, soms ben ik het zat, soms moeten we allebei lachen om onze onzinnige onderhandelingen en maken we een deal: eerst samen een uur in huis aan de slag, daarna maakt Simon af wat er niet af is en ga ik hoe dan ook aan het werk. En heel soms grijp ik naar het argument dat ik eigenlijk te stom voor woorden vind: dat ik meer verdien. In een enkel geval trekt dat de boel net even vlot, waardoor Simon kookt, de keuken opruimt en zich ondertussen over Madelief ontfermt, zodat ik mails kan beantwoorden of een artikel afmaken. Maar zoals dat werkt in onderhandelingen, krijg ik dit uiteraard weer een keer terug. Eén keer raden wie er op zulke dagen ’s avonds zuchtend de strijkplank pakt. Maar goed, dan legt hij ondertussen wél zijn eigen kleren klaar.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Dionne heeft een heel lieve schoonmoeder. Goed, ze is wat aanwezig en ze trekt het liefst haar eigen plan, ook als je je grenzen aan hebt gegeven, maar hey, de kinderen zijn dol op haar en het kan echt slechter.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Ellen is trajectbegeleider in het voortgezet speciaal onderwijs, thrillerauteur bij uitgeverij De Fontein, moeder van Lewis en Miles (13 en 10) uit een vorige relatie en Sophia (2) en baby Aiden met haar vriend Nils. Volg haar op Instagram.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.