Beeld: Shutterstock
Het is wat, op vakantie met een man die allergisch is voor zandkorrels en plakhanden. Of met een vrouw die alleen maar ligt te bakken in de zon. “Volgende keer ga ik wel alleen met de kinderen.”
Op een snikhete zomerdag reed Claudia (34) met haar gezin door de Franse Ardèche. “Het regende toen we die ochtend vertrokken. Het plan was een stukkie te gaan toeren en een stadje te bekijken. Eenmaal onderweg brak het wolkendek open. Onze zoons van vier en zes verveelden zich te pletter op de achterbank en wilden zwemmen. Ik stelde mijn man voor bij het eerstvolgende rivierstrandje te stoppen.
“Dat kan helemaal niet”, riep hij verschrikt. “Hoe moet dat zonder handdoeken, zwembroeken en zonnebrandcrème?” “Joh,” zei ik, “de insmeerbeurt van vanochtend werkt nog wel, en dan zwemmen ze toch in hun onderbroek? Ik droog ze wel af met een shirt.” Terwijl wij met z’n drietjes dammen bouwden in de rivier – ik had mijn broekspijpen opgerold en mijn beha kon prima door voor bikinitop – stond mijn man nors langs de waterkant. Benen wijd in een demonstratieve pose, armen strak over elkaar geslagen.
Op zo’n moment denk ik serieus: waarom ga ik eigenlijk op vakantie met deze man? Alles vindt-ie vies, alles is gedoe. Een zandkorrel in de voortent, plakhanden na een ijsje, natte zwembroekbillen op de tuinstoel, modderbroeken op de grond. Thuis is hij net zo. Daar moet iedereen zijn schoenen uitdoen – ook de buurman die even langskomt.
Omdat we het verder best fijn hebben, heb ik lang geleden al besloten zijn panische angst voor vuil en onvoorspelbaarheid voor lief te nemen. Maar op deze prachtige vakantiedag trok ik het even niet. Onze kinderen hadden de tijd van hun leven, we hadden geen andere plannen, dan werden ze een keertje vies. Hoe kun je genieten als je echtgenoot elke twee minuten op zijn horloge kijkt. “Weet je, ik ga voortaan wel alleen met de kinderen op vakantie”, riep ik.
Het is geen wonder dat de meeste scheidingen worden aangevraagd na de zomervakantie. Thuis is iedereen namelijk druk met zijn eigen werk, verplichtingen en taakverdeling. Op vakantie ben je op elkaar aangewezen en worden alle pijnpunten nog eens uitvergroot. Zoals bij Dee (36).
Aan plezier met de kinderen geen gebrek tijdens de gezinsvakanties, daar ligt het niet aan. “Mijn man is niet uit het water te slaan met onze zoon van zeven en meisjestweeling van negen. Hij doet de boodschappen en als we door een stadje slenteren neemt hij de drie kinderen onder zijn hoede. Als de kinderen in bed liggen, wordt het echter ingewikkeld. Want dan hebben we elkaar niets te vertellen. Thuis merken we daar weinig van; mijn man werkt ’s avonds en ik overdag. We zien elkaar zelden. Hooguit in bed en daar kun je andere dingen doen dan praten. Als we iets met elkaar bespreken gaat het over het huishouden en de kinderen. Maar ja, die onderwerpen spelen op vakantie niet echt. Dus lezen we maar een boek. Naast elkaar, zwijgend. Met als enige tekst: ‘Jij nog een glaasje wijn, schat?’”
Ik hou van hem en hij van mij, maar stiekem droom ik van een man met wie ik een goed gesprek kan voeren. Kaarsje aan, krekels op de achtergrond. Het schiet weleens door mijn hoofd: ga lekker met de kinderen op vakantie zonder mij, dan ga ik met vriendinnen. Dan kan ik lekker kletsen tot we erbij neervallen.”
Allemaal vrouwengezeur, vindt Sjaak (40), die behoefte aan goede gesprekken. Net als qualitytime trouwens: “Zit ik eindelijk onderuit met een biertje, moet ik weer van alles. Zinnige gesprekken voeren. Met het hele gezin volleyballen. Naar een of andere belachelijke show waarvoor de hele camping is uitgelopen en waar je het podium niet kunt zien. Prima om elke dag een potje te pesten met mijn zonen, of te voetballen, maar hallo: ze zijn tien en twaalf – ze liggen het liefst gewoon in het zwembad.
Mijn vriendin en ik hebben rust, een stapel tijdschriften, de zon en een drankje, hoeveel meer heb je nodig om gelukkig te zijn? Ik word alleen maar gestrest van dat verplichte ‘aan elkaar toekomen’; ik moet al genoeg op mijn werk. Zij ziet de vakantie als een opkikker voor onze relatie, ik vind het nergens voor nodig. In het gewone leven doen we het geweldig samen. Onze band is ijzersterk. Misschien moeten we de volgende keer met vrienden naar de camping; lijkt me een uitstekende bliksemafleider. We betalen grof geld voor die vakanties, ik wil er graag zo veel mogelijk van genieten. Zonder gezeur.”
Dershan (43) heeft ook zo zijn frustraties. “Ik vind mijn vrouw een heerlijk wijf als ze in bikini op haar stretcher ligt. Al dat lekkers: helemaal van mij. Nou ja, dat laatste valt in de praktijk een beetje tegen. Spelen onze dochters van zeven en tien eindelijk samen, ligt zij in diepe slaap op haar strandbed. Dat snap ik wel, we zijn allebei moe van het harde werken. Ik ben de eerste vakantiedagen ook uitgeteld. Maar na vier dagen coma ben ik er wel klaar mee. Dan willen de kinderen actie en word ik zelf ook onrustig. Maar er is geen beweging in te krijgen. Thuis zit ze nooit stil, dan ben ík meestal degene die smeekt om een zaterdag zonder plannen. Op vakantie heb ik het gevoel alsof ik met een compleet vreemde op pad ben. Eenmaal in Italië laat ze alles uit haar handen vallen.
Pleisters plakken op geschaafde kinderknieën, drankjes halen, koken – ik moet het allemaal doen. Het lijkt me zo fijn als ze met dat heerlijke zomerlijf een paar minuten op me komt liggen. Aandacht voor elkaar – daar is vakantie toch voor? Na twee weken ben ik blij als ze weer als een dolle van hot naar her raast. Hè fijn, denk ik dan, je bent er weer.”
Lees ook
Deze ouders hebben altijd gillende ruzie op vakantie >
Rebecca (39) overweegt serieus nooit meer op vakantie te gaan met haar vriend die op de camping alle opvoedregels aan zijn laars lapt. “Natuurlijk: op vakantie gelden minder regels, maar hij maakt er echt een potje van. Vind ik het om tien uur bedtijd voor onze kinderen van negen en elf, roept hun vader: ‘Nee joh, we gaan nog even vleermuizen zoeken.’ Vind ik het niet nodig dat ze een vierde ijsje krijgen, heeft hij ze al afgerekend. Geen telefoons mee naar bed: onzin vindt mijn vriend, dan zijn ze ’s ochtends tenminste lekker rustig. Skaten zonder beschermers, op een dak klimmen, friet voeren aan de hond; ik draai me drie seconden om en mijn wederhelft juicht ze alweer toe.
Hartstikke gek word ik ervan, maar het bespreekbaar kunnen maken, ho maar: één onvertogen woord van mij en de tent is te klein. Omdat ik ruzie op vakantie nog erger vind dan onhandelbare kinderen bij thuiskomst, laat ik het vervolgens maar, al zou ik hem het liefst met een tentstok om zijn oren slaan. Een vriendin die hetzelfde probleem heeft met haar man, heeft er korte metten mee gemaakt. Ze zei: ‘Of je hebt een beetje respect voor mijn opvoeding, of ik ga de volgende keer zonder jou op vakantie.’ Ze hield voet bij stuk.
Toen het die zomer weer de spuigaten uitliep, ging ze doodleuk twee weken naar een vriendin in Zeeland en liet hem alleen met de kinderen in hun vakantiehuisje. Bij thuiskomst kon haar man wel janken, zo zwaar had hij het gehad met hun jongens. Sindsdien behandelt hij haar als een prinses en op vakanties houdt hij zich aan de opvoedregels.”
Dershan heeft ondertussen afspraken gemaakt met zijn vrouw. “Deze zomer gaan we naar de Dominicaanse Republiek. Daar kan zij lekker zonnen tot ze blind ziet en de kinderen en ik hoeven ons daar niet te vervelen. We kunnen tochten maken, abseilen en quadrijden. Dan hebben we allemaal de vakantie van ons leven. Ik snap niet dat we dit niet al veel eerder hebben bedacht.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Meer Kek Mama?
Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.