‘Ik geef mijn vriend af en toe een flinke klap’

Jorinde Benner

29 juni, 2022 - 13:22

Leestijd: 8 minuten

“‘Ik bedoelde het niet zo.’ Dat zei mijn vader altijd als hij me had geslagen. Omdat ik niet luisterde. Brutaal was. Mijn kamer niet opruimde. Of gewoon, omdat hij een rotbui had. Wat je ook fout doet, een klap heb je nooit verdiend – dat weet ik als geen ander. En toch doe ik mijn vriend hetzelfde aan. Om daarna steevast te zeggen: ‘Ik bedoelde het niet zo.’

Het mooiste en het slechtste

Alex haalt het mooiste in me naar boven, en het slechtste. Na vijftien jaar ben ik nog steeds verliefd op hem, maar bij ruzie gaat het meteen fout. Zo vaak hebben we die ruzies trouwens niet, misschien is dat wel ons probleem. We zijn allebei geen praters. Zo stapelen ergernissen en frustraties zich op tot het uiteindelijk tot een uitbarsting komt. Alex checkt dan uit; is dagenlang in zichzelf gekeerd en emotioneel onbereikbaar. Dat drijft mij weer tot waanzin, met uit pure wanhoop soms een klap tot gevolg. Mijn kinderen van acht en negen heb ik nooit met een vinger aangeraakt, maar ik vrees de dag dat ze helse pubers worden. Ik weet niet of ik mijn woede dan kan beheersen.

Hij zwijgt, ik mopper

De eerste keer dat ik mijn zelfbeheersing verloor, hadden Alex en ik ruzie over niks. De kinderen waren vier en vijf, ik had net mijn baan opgeschroefd van drie naar vier dagen per week. Alex wilde even naar de kroeg, ik baalde dat ik er opnieuw alleen voor stond met de kinderen. In plaats van dat ik mijn frustratie uitsprak, gromde ik iets van ‘eikel’ waarop hij besloot niks meer te zeggen. Zo verlopen onze ruzies altijd: hij zwijgt, ik mopper, maar tot een gesprek komen we niet. Toen de kinderen na het eten in bad zaten, dook hij voor me langs om zijn portemonnee te pakken en te vertrekken, waardoor ik mijn evenwicht verloor en me tegen de tafel stootte. ‘Au! Is het nou klaar!’, schreeuwde ik en voor ik het wist gaf ik hem een harde klets.

Het watje van de klas

Ik had nog nooit iemand geslagen. Op de middelbare school was ik het watje van de klas. De keer dat ik op mijn dertiende de jongens­-wc werd ingetrapt en mijn rugzak naar mijn hoofd geslingerd kreeg: ik liet het gelaten over me heen komen. De middag dat ik van mijn fiets werd getrokken en ze mijn maandverbandjes uit mijn tas haalden en over het fietspad strooiden: ik heb een week lang griep gefaked. Nooit ben ik voor mezelf opgekomen, nooit heb ik mijn vader een tik teruggegeven. Ik was een deurmat, thuis en op school.

Klappen vangen

En nu was ik 34 en mocht Alex alsnog de klappen vangen voor mijn rotjeugd. Letterlijk. Omdat hij een avondje voor zichzelf wilde. Hij keek me verbijsterd aan, na die eerste klap – de afdruk van mijn hand gloeide op zijn wang. Ik stond als aan de grond genageld, minstens zo erg geschrokken. Ik huilde en zei duizend keer sorry en wierp me in zijn armen. Hij weerde me af en liep zwijgend de deur uit. Ik vreesde dat hij voorgoed was vertrokken. Een uur later kwam hij thuis, zijn afspraak had hij afgebeld. ‘Dit moeten we echt anders doen’, zei hij. ‘We moeten met elkaar blijven praten schat, altijd.’ Opmerkelijke woorden voor iemand die zich nooit uit, maar ik beaamde het, waarop we elkaar zoenden en nooit meer ergens over repten. Tot het een paar maanden later opnieuw gebeurde. En een paar maanden later nog een keer. En nu zijn we vier jaar verder – sinds een paar maanden gelukkig wel in relatietherapie om dit op te lossen. Want dat ik issues heb is duidelijk, maar ook Alex heeft het nodige te leren.

Lees ook ‘Mijn zoon (4) slaat en bekogelt zijn zusje met speelgoed’ >

Ontploffing

Ik sla Alex heus niet structureel het huis door, maar ik heb hem de laatste vier jaar al zeker een keer of twintig een mep verkocht. Of een schop. Omdat hij een foute opmerking maakt over mijn figuur. Zijn eigen plan trekt en mij als Mien Poets beschouwt. Omdat hij vier keer achter elkaar de kinderen niet van de opvang kan halen of mijn verjaardag vergeet. Normale ergernissen waardoor ik buitensporig ontplof. Het gebeurt me gewoon. Ik heb hem zelfs weleens een trap tegen zijn scheenbeen gegeven toen hij vredig lag te slapen, omdat ik razend was dat ik na een nacht spoken met de kinderen om zes uur moest opstaan om te gaan werken terwijl hij de hele dag ging duiken. ‘Kappen Bianc’, riep hij, maar draaide zich vervolgens om en liet me alsnog in mijn eentje opdraaien voor het ontbijt en het aankleden van de kinderen. Na het duiken kwam hij vrolijk thuis, alsof er die ochtend niks was gebeurd.

Hij doet niks terug

Ik leer van onze psycholoog die woede te beheersen door – je gelooft het niet – simpelweg tot tien te tellen. Even de ruimte te verlaten. En pas nadat mijn woede is gezakt het gesprek aan te gaan. Alex is natuurlijk tien keer zo sterk als ik, maar hij heeft me gelukkig nog nooit met een vinger aangeraakt. Hij incasseert de klap en pakt hooguit mijn pols, maar doet niks terug. Ik zou het begrijpen als het wel een keer gebeurt. Dat voor hem ook een keer de maat vol is en hij zijn beheersing verliest. Hoe raar het ook klinkt uit mijn mond, ik denk dat ik hem dan zou verlaten. Ik heb genoeg klappen gekregen in mijn leven.

‘Ik wíl het helemaal niet’

Ik moet er niet aan denken dat ik hem verlies door mijn gewelddadige gedrag. Dat de kinderen een warm gezin kwijtraken. Want dat is het stomme: het gros van de tijd hebben we het heerlijk. Dan maken de kinderen croissantjes op zondagmorgen en ontbijten we met z’n allen in ons bed. Maken strandwandelingen met de hond, terwijl de kinderen van de duinen rollen en wij met onze armen om elkaar doorslenteren. Alex en ik genieten van concerten, denken hetzelfde over de opvoeding en als ik droom over de toekomst, zie ik ons oud en grijs op een bankje uitkijken over de rivier die door onze stad stroomt. Ik wíl hem helemaal geen pijn doen, maar het lijkt wel of er na die eerste klap een rem is losgeschoten die veel oud zeer op slot hield, en nu krijg ik die rem er niet meer op. Gelukkig leer ik dat met behulp van onze psycholoog steeds beter. Ik realiseer me dat het een teken is van zwakte, en dat ik onze relatie ermee kapot maak. Hoe kun je van iemand verwachten dat hij respectvol een gesprek met je aangaat nadat je hem zojuist hebt mishandeld. Mijn vader dreef me na elke klap verder bij hem vandaan. Op zijn begrafenis heb ik geen traan gelaten.

Voorbeeld

Onze omgeving heeft geen idee. Geen vent die toegeeft dat­-ie wordt geslagen door zijn eigen vrouw. Als een man mept, heet het huiselijk geweld. Als een man een klap krijgt van zijn echtgenote is hij een watje. Zelf kijk ik ook wel uit erover te reppen, ik schaam me kapot. Ik ben geen haar beter dan mijn vader. Ik ben bang dat Alex me er uiteindelijk net zo om zal haten – om nog maar te zwijgen over de kinderen als ze er ooit lucht van krijgen. Dan kan ik wel inpakken als moeder. Wie accepteert nou van zijn ouder dat hij de andere ouder slaat? En belangrijker: welk voorbeeld geef ik daarmee?

Praten

Gek genoeg praat ik met mijn kinderen wel. Over hun dromen en wat ze gelukkig maakt, over hun angsten en teleurstellingen. Wanneer zij iets doen wat niet mag of me kwetst, leg ik uit waarom. Volgens mij lukt dat heel aardig. Ik begrijp niet waarom dat met Alex dan niet gaat. Het is natuurlijk een wisselwerking: ruziemaken is nooit de schuld van een van de twee. Onze liefde is sterk en we zijn elkaars beste maatjes. Dat blijkt ook uit onze relatietherapie; ik ben sindsdien niet één keer uit mijn slof geschoten. We vinden elkaar grappig en de seks is goed. Ik moet leren mijn slechte jeugdervaringen niet te koppelen aan negatieve gevoelens over Alex. Hij moet leren zich niet voor me af te sluiten bij een meningsverschil. Bovendien mag hij zich best wat actiever opstellen als vader. ‘Wat zie ik veel liefde bij jullie’, zegt de therapeut. Dat klopt. Als Alex en ik ons onvermogen weten om te buigen, staat onze relatie als een huis. Een huis waarin ik voor altijd met hem wil wonen.” Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.   Meer Kek Mama? Schrijf je hier in voor de nieuwsbrief >